မြန္တို့ရဲ့ ဟသာၤဖို မ ရာဇဝင္

ဆရာ နိုင္မြန္ဗိုေက ရဲ ့ ပဲခူး ဟသာၤ ေမာင္နွံအေၾကာင္း စိတ္ဝင္စားစရာ တင္ျပခ်က္ပါ ။ SATURDAY, JUNE 18, 2011 ဟသၤာဖုိမ၏ထူးျခားေသာအေနအထား ဟသၤာဖုိမ၏ထူးျခားေသာအေနအထား ျဗဟၼစာရီမြန္ဗုိေက ေရွးဦးပထမ၊ ကြၽန္းေပၚစက၊ သုဝဏၰဟံသာ၊ ခ်စ္ၾကည္စြာလွ်င္၊ ႏွစ္ျဖာဖုိမ၊ အတူတကြ နားေနၾကေသာပုံ၊ ၁၂၈၄-ခု တေပါင္းလ လုပ္သည္''ဟူေသာ ကမၸည္းစာကုိ ခုံပတ္လည္တြင္ ေဖၚျပထားေသာ တေကာင္ေပၚ တေကာင္နား၍ေနဟန္ သတၱဳသြန္း ဟသၤာငွက္ႏွစ္ေကာင္၏ရုပ္ပုံမွာ ပဲခူးၿမိဳ႕ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီႀကီးအေရွ႕ဘက္ ေစာင္းတန္းႏွင့္ဆက္သြယ္ထားေသာ ကုန္းေပၚရွိ မႏၲေလးေတာင္မွ ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္က တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ သံတန္ေဆာင္းႀကီးအတြင္းတြင္ ရွိေလသည္။ ဤသံတန္ေဆာင္းႀကီး တည္ရွိရာကုန္းငယ္မွာ ဟံသာဝတီပဲခူးသမုိင္းတြင္ ပါရွိေသာ ဟသၤာကုန္းျဖစ္သည္ဟု ထုိသံတန္ေဆာင္းႀကီး တည္ေဆာက္ေသာ ၁၂၈၄-ခု မွ ၁၂၈၆-ခုအတြင္းကာလေလာက္က စတင္ေျပာဆုိလာခဲ့ၾကေပသည္။ သံတန္ေဆာင္းႀကီးအတြင္း ၁၂၈၆-ခုတြင္ ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီတည္ေသာ ဟံသာပဗၺတသုဝဏၰ ဟံသာေစတီေရႊဟသၤာဘုရားဟူေသာ ကမၸည္းႏွင့္တကြ ေလးေထာင့္အုတ္တုိက္ခံ မုခ္ေလးမ်က္ႏွာဖြင့္၍ မတ္ရပ္ရုပ္ပြားတဆူစီ ကိန္းဝပ္ေသာ ေစတီငယ္ရွိေလသည္။ အထက္ေဖၚျပပါ ဟသၤာႏွစ္ေကာင္ရုပ္မွာ ေစတီအေနာက္မုခ္ေရွ႕ရွိ အုတ္ခုံေပၚတြင္ ရွိေလသည္။ တေကာင္ေပၚ တေကာင္ဆင့္၍ နားေနေသာဟသၤာႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ပတ္သက္၍လည္းေကာင္း၊ ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီ၏ဟသၤာကုန္းႏွင့္ပတ္သက္၍လည္းေကာင္း၊ ဤစာေရးသူ ေလ့လာရွာေဖြ သုေတသနျပဳထားခ်က္မ်ားကို''ဆုိေရးရွိက၊ ဆုိအပ္လွ၏''ဟူေသာစကားအတုိင္း တင္ျပမည္ျဖစ္၏။ ႏွစ္သက္ပါက မွတ္ယူၾကရန္ႏွင့္ မႏွစ္သက္ပါက မယူၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ေသာ္ကား ဤအေၾကာင္းအရာမ်ားကို အထက္ေဖၚျပခဲ့သည့္အတုိင္း ေနာင္လာေနာက္သားတုိ႔အား သိေစလုိသျဖင့္ ''ဆုိေရးရွိက ဆုိအပ္လွ၏၊ ဆုိစမ်ားလ်ား၊ ထားပေခ်မိ၊ ငါ့ဝန္ရွိခဲ့''ဟူေသာ ထုံးကုိ ႏွလုံးသြင္း၍ တင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဟံသာဝတီပဲခူးေဒသဆုိင္ရာ ေရွးဦးသမုိင္းရာဇဝင္တြင္ ဟသၤာငွက္ဖုိမႏွစ္ေကာင္မွာ အေရးႀကီးေသာ အခန္းမွ ပါဝင္ခဲ့ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားေဒသစာရီၾ<ြကေတာ္မူလာစဥ္အခါ ဤဟံသာဝတီပဲခူးတည္မည့္ေနရာသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ဟသၤာငွက္တုိ႔ကို ျမင္ေတာ္မူ၍ ဤေဒသတြင္ေနာင္အခါ ဟံသာဝတီမည္ေသာ ျပည္ႀကီးျဖစ္ထြန္းေပၚေပါက္လာမည့္အေၾကာင္း ဗ်ာဒိတ္စကား ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္ဟု ေဖၚျပမွတ္သားၾကေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ အစဥ္အလာသမုိင္းရာဇဝင္တုိ႔တြင္ ပါရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟသၤာငွက္တုိ႔သည္ အေရးႀကီးေသာ အခန္းမွ ပါဝင္ခဲ့သည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိသို႔ ဟသၤာငွက္တုိ႔ကုိ ျမတ္စြာဘုရား ျမင္ေတာ္မူ၍ ဗ်ာဒိတ္ထားေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ ထုိေနာက္ ဤေဒသတြင္ ပင္လယ္ေရျပင္မွ ကြၽန္းေပၚစ အခါကာလ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းကုိးရာေရာက္သည္တြင္ အိႏၵိယျပည္ ဝိဒ်ာနဂရၿမိဳ႕မွ ျမန္မာႏုိင္ငံ သုဝဏၰဘူမိသို႔ သေဘၤာျဖင့္ လာၾကေသာ ကုန္သည္မ်ားသည္ ဤေဒသတြင္ပင္ ေတြ႔ၾကျပန္ေသာ ဟသၤာငွက္တုိ႔ ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ မည္ကဲ့သို႔အေနအထားျဖင့္ နားေနၾကသည္တုိ႔ကိုလည္းေကာင္း၊ မြန္ဘာသာ၊ ျမန္မာဘာသာတုိ႔ျဖင့္ ေရွးအခါက ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကေသာ အေစာင္ေစာင္ေသာ စာေပတုိ႔၌ ေဖၚျပထားခ်က္မ်ားမွာ ယခု ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ တေကာင္ေပၚ တေကာင္ဆင့္၍ နားေနၾကဟန္ အေနအထားအတုိင္း မည္သည့္ေရွးစာတြင္မွ မပါရွိေပ။သို႔ေသာ္ ၁၂၈၄-ခုတြင္ ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီသည္ ဤဟသၤာရုပ္မ်ားကို ျပဳလုပ္ေသာအခ်ိန္မတုိင္မီကပင္ ဟသၤာငွက္တုိ႔၏ဤကဲ့သို႔ တေကာင္ေပၚ တေကာင္ဆင့္၍ နားေနဟန္ဝါဒမွာမူ ရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ၁၂၅၇-ခု၊ ပဲခူးၿမိဳ႕ ေညာင္ဝုိင္းရပ္ ဆရာႀကီးဦးဖူးသည္ ေရႊေမာ္ေဓာရာဇဝင္သမုိင္းဟူ၍ စာအုပ္တအုပ္ စီစဥ္ေရးသားေလသည္။ ထုိတြင္ ဆရာႀကီးဦးဖူးက အခ်ဳိ႕သူေဟာင္းတုိ႔အဆုိဟူ၍ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဖၚျပခဲ့ေလသည္။ ''ေနာက္မ်ားမၾကာမီ လက္ဝါးတအုပ္ခန္႔ သဲခုံေပၚလာရာ ေကာင္းကင္က ေရႊဟသၤာဖုိမတုိ႔သည္ ပ်ံလာ၍ ႏွစ္ေကာင္နားစရာ မရျခင္းေၾကာင့္ တေကာင္၏ေက်ာေပၚမွာ တေကာင္ဆင့္၍ နားေနရ၏'' ဤတြင္ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာကို ဆရာႀကီးဦးဖူးသည္ ေရးသားေဖၚျပရာတြင္ အခ်ဳိ႕သူေဟာင္းတုိ႔အဆုိဟူ၍ မေသခ်ာေသာပါးစပ္ရာဇဝင္စကားမွ်ျဖစ္ေၾကာင္း အတိအလင္း ရွင္းလင္းထားသည္ကို သတိျပဳမွတ္သားႏုိင္ပါသည္။ သမုိင္းေရွးျဖစ္ အေၾကာင္းတုိ႔တြင္ တဆင့္တဆင့္ မွတ္သားေျပာၾကားလာၾကေသာ ပါးစပ္ရာဇဝင္စကားတုိ႔သည္ အမ်ားအျပားပါရွိရာတြင္ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာကိုလည္း ၾကားဖူးရေသာေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕သူေဟာင္းတုိ႔အဆုိဟု ထည့္သြင္းေဖၚျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္တုိ႔၏နားေနၾကဟန္ အေနအထားကို အထက္တြင္ ေဖၚျပခဲ့သည့္အတုိင္း ၁၂၅၇-ခုတြင္ ဆရာႀကီးဦးဖူး၏ေရႊေမာ္ေဓာရာဇဝင္သမုိင္းစာအုပ္တြင္ ပထမဆုံးေတြ႔ျမင္ရသည္။ ထုိထက္ေစာ၍ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေနအထားအေၾကာင္း ေရွးအဆုိအမိန္႔ကုိကားကြၽႏု္ပ္တုိ႔ မေတြ႔ဖူးေသးပါ။ အကယ္၍ ရွိပါက ေရွးစာေဟာင္းေတြ႔ရွိမိေသာ ပညာရွင္တုိ႔က ေဖၚျပေပးပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ အခ်ဳိ႕သူေဟာင္းတုိ႔အဆုိဟူ၍ ဆရာႀကီးဦးဖူးက ေဖၚျပထားေသာ ဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္တုိ႔၏အေနအထားအတုိင္း ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီလက္ထက္ ၁၂၈၄-ခုတြင္ သတၱဳျဖင့္ ပုံသြင္းထားေသာ ဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္၊ တေကာင္ေပၚ တေကာင္ဆင့္၍ေနဟန္ရုပ္ပုံသည္ ရေသ့ႀကီးႀကီးမွဴး၍ တည္ေဆာက္ေသာ ဟသၤာကုန္းအရပ္ရွိ သံတန္ေဆာင္းႀကီးအတြင္းတြင္ ထင္ရွားေပၚေပါက္လာခဲ့ေလသည္။ ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီ၏ပါဠိဆရာ ယင္းခဲဦးေမာင္ေမာင္စီစဥ္ေရးသား၍ ၁၂၉၃-ခုတြင္ ထုတ္ေသာ ေရႊဟသၤေစတီေတာ္သမုိင္းစာအုပ္တြင္လည္း ဆရာႀကီးဦးဖူးအဆုိအမိန႔္အတုိင္း ဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္၏အေနအထားကို ေဖၚျပထားျပန္ေလသည္။ ပဲခူးၿမိဳ႕တြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ လူအေပါင္းတုိ႔အတြက္ သြားေရာက္ရာ အရပ္ေဒသတခုတြင္ အေရးႀကီးပါဝင္ေသာဌာနအျဖစ္ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီေတာ္ႀကီးမွ အေရွ႕ဘက္ ေစာင္းတန္းႀကီးတေလွ်ာက္ ဆင္း၍ ဦးခႏၲီ၏ဟသၤာကုန္းသို႔သြားေရာက္ၾက၏။ သံတန္ေဆာင္းႀကီးအတြင္းရွိဤဟသၤာဖုိမနားေနၾကဟန္ အရုပ္ကို ၾကည့္ၾက၏။ စိတ္ဝင္စားၾက၏။ အရုပ္ခုံပတ္လည္တြင္ ေရးသားထားေသာ''ေရွးဦးပထမ ကြၽန္းေပၚစက၊သုဝဏၰဟံသာ၊ ခ်စ္ၾကည္စြာလွ်င္၊ ႏွစ္ျဖာဖုိမ၊ အတူတကြ နားေနၾကေသာပုံ''ဟူေသာ သုတိသာယာေသာစာသားကို ဖတ္ရႈၾက၏။ ဟသၤာဖုိက ေအာက္က ဟသၤာအမက အေပၚကဟူ၍ ဆုိျခင္းေၾကာင့္ ပဲခူးသား ပဲခူးသူတုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ သဘာဝႏွင့္မဆီေလ်ာ္ေသာ ေျပာထုံးစကားျပက္ရယ္စကားမ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာေလ့ ေျပာေလ့ရွိၾကေလသည္။ ဤအရုပ္မ်ားကို စတင္ျပဳလုပ္ခ်ိန္ ၁၂၈၄-ခုမွစ၍ ယခုႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္နီးပါး ေရာက္ၿပီးျဖစ္၍ ထုိႏွစ္မ်ားအတြင္း ျမင္ၾကေတြ႔ၾကေသာ ဟသၤာႏွစ္ေကာင္၏ရုပ္ပုံအေနအထားကို မည္မွ်ေလာက္ စိတ္ဝင္စားၿပီး မည္မွ်ေလာက္ သက္ေရာက္သည္ကိုမူ ယခုအခါတြင္ ေဒသဆုိင္ရာ အသင္းပုိင္ပစၥည္းမ်ားတြင္ တံဆိပ္ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ေဆးဝါးေၾကာ္ျငာမ်ားတြင္ ကုန္အမွတ္တံဆိပ္ျပဳလုပ္ၾကျခင္း၊ ေဒသဆုိင္ရာ စာေစာင္မ်ားတြင္မ်က္ႏွာဖုံးပုံမ်ား၌ ဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္ဆင့္၍ နားေနပုံကို အေတာ္မ်ားမ်ား အသုံးျပဳေနၾကေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္ အေနအထားသည္ ေရွးမြန္ရာဇဝင္ႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ ေရွးမွတ္တမ္းစာေပမ်ားတြင္ ေဖၚျပထားျခင္းမရွိေၾကာင္း အထက္တြင္ ဆုိခဲ့ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔မရွိေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းလင္းတင္ျပရမည္ျဖစ္ပါသည္။ဤအေၾကာင္းအရာမွာ မြန္တုိ႔၏ရာဇဝင္အစ မြန္ေဒသဆုိင္ရာ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာအတြက္ အေရးႀကီးေသာအခ်က္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မြန္ရာဇဝင္ေဟာင္းႀကီးမ်ားတြင္ ရွာေဖြၾကည့္ေသာအခါ မည္သည့္စာေဟာင္းေပေဟာင္းတြင္မွ ဤကဲ့သို႔ဆုိထားျခင္း မရွိပါ။ ဤတြင္ အေလးအနက္တင္ျပရန္မွာ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာ မြန္ရာဇဝင္ေဟာင္းမ်ားအနက္ အျပည့္စုံဆုံးႏွင့္အႀကီးဆုံးျဖစ္ေသာ မြန္ရာဇဝင္ႀကီးမွာဥပၸႏၷသုဓမၼဝတီရာဇဝံသကထာ၊ ဥပႏၷဟံသာဝတီရာဇဝံသကထာအမည္ရွိေလသည္။ ထုိရာဇဝင္ႀကီးတြင္ပါရွိေသာ အခ်က္အလက္တုိ႔ကို ေနာက္ေရးေသာ မြန္ရာဇဝင္မ်ားက ကိုးကားေရးသားၾကရေလသည္။ အထက္ပါ ဟသၤာဖိုမတုိ႔အေၾကာင္းကို ရာဇဝင္ႀကီးတြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ပါရွိေလသည္။ ထုိရာဇဝင္ႀကီးမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေပမူအတုိင္းမွ ပုံႏွိပ္စာအုပ္အျဖစ္ မေရာက္ေသးေသာ္လည္း ယုိးဒယားႏုိင္ငံတြင္ သကၠရာဇ္ ၁၂၇၂-ခုက ပတ္ကလတ္ရြာပုံႏွိပ္တုိက္တြင္ ပုံႏွိပ္ခဲ့ဖူးေလသည္။ ယခု မြန္ဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာျပန္ဆုိေဖၚျပမည့္အေၾကာင္းအရာတုိ႔မွာ အထက္ပါစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ (၆၈/၆၉)တုိ႔မွလည္းေကာင္း၊ စာမ်က္ႏွာ(၈၂/၈၃)တုိ႔မွလည္းေကာင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေတြ႔ရိွရသမွ် မြန္ရာဇဝင္ေဟာင္းမ်ားတြင္ထုိက်မ္းသည္ အျပည့္စုံဆုံးျဖစ္ပါသည္။ အေၾကာင္းအရာ အဆက္အစပ္သိျမင္နားလည္ေစရန္ သက္ဆုိင္ရာ အပုိင္းကို ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မြန္ဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာျပန္ဆုိပါသည္။ ဗုဒၶသကၠရာဇ္ ၂၄၅၃(ေကာဇာ ၁၂၇၂)တြင္ ပကလတ္ၿမိဳ႕တြင္ ပုံႏွိပ္ေသာ ဥပၸႏၷရာဇဝံသကထာ မြန္ဘာသာရာဇဝင္စာအုပ္တြင္ ပါေသာရုပ္ပုံႏွင့္စာမ်က္ႏွာ ၆၈-တြင္ ပါေသာစာသား-''ထုိမွ ဘုန္းေတာ္ အလြန္ႀကီးျမတ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ေနာင္သာသနာေတာ္၏အက်ဳိးေက်းဇူးအလုိ႔ငွာ လက္ယာရံလက္ဝဲရံ အဂၢသာဝက၊ မဟာသာဝကရဟႏၲာႏွစ္ေသာင္းတုိ႔ႏွင့္တကြ စ်ာန္သမာပတ္ဝင္စားၿပီးလွ်င္ အစဥ္အတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားကုိ ဝန္းရံၿမဲအတုိင္း အေရွ႕ဘက္ကမ္းပါး ဤဂရုေပါဌကေတာအုပ္မွ အေနာက္မ်က္ႏွာ သမုဒၵရာဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူလ်က္ ေကာင္းကင္ျဖင့္သာလွ်င္ ၾကြလာေတာ္မူေလ၏။ ထိုျမတ္စြာဘုရား ၾကြလာေတာ္မူေသာအခါ ႏႈိ္င္းစရာ ဥပမာ တႏၲဳကား ပုဏၰမီလျပည့္အခါ လဝန္းကို လက္ယာ လက္ဝဲ နကၡတ္အေပါင္းဝုိင္းရံလ်က္ ယုဂႏၶဳိရ္ေတာင္ထပ္မွာ ေျခာက္ေထြေသာ ေရာင္ျခည္ႏွင့္တကြ ေပၚထြန္းတက္လာၿပီးလွ်င္ အာကာသဝီထိ ေကာင္းကင္လမ္းအလယ္တြင္ တင့္တယ္ဘိသကဲ့သို႔ ရဟႏၲာအေပါင္းတုိ႔ႏွင့္တကြ အေနာက္ဘက္သမုဒၵရာထဲသို႔ ျမတ္စြာဘုရားၾကြလာေတာ္မူရာ သမုဒၵရာအလယ္ခ်က္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေသာင္ျပင္အလယ္တြင္ ျမဴးတူးေနေသာ ေရႊဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္ကို ျမတ္စြာဘုရား လွမ္း၍ ျမင္ရ၏။ ထုိခဏႏႈိက္ ျမတ္စြာဘုရားျပဳံး ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ဤသို႔ဗ်ာဒိတ္ ၾကားေတာ္မူ၏'' ''အုိအခ်င္းတုိ႔၊ မုတၱမေတာင္ထိပ္တြင္ ငါေနေတာ္မူစဥ္အခါ မဟာယကၡေလးဦးႏွင့္နတ္သားတဦး၊ နတ္သမီးတဦး၊ အသုမၼဏေဂါပါလတုိ႔ကို ေနာင္အေနာက္ဘက္ေဒသတြင္ ၿမိဳ႕ႀကီးတခု ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ျမင့္ျမတ္ေသာ မင္းအျဖစ္ကို ခ်င္းတုိ႔ ျဖစ္ရမည္ဟု ေရွးက ငါဗ်ာဒိတ္ၾကား၍ ထားေတာ္မူသည္ကား အျခားမဟုတ္၊ ထုိဟသၤာဖုိမ ျမဴးတူးေနေသာ ေသာင္ျပင္ႀကီးအလယ္ႏႈိက္သာလွ်င္ ေနာင္ ရာဇဌာနီမင္းေနျပည္ႀကီးတခု ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ခ်င္းအတုိ႔အေပါင္း ေနရမည့္ေဒသျဖစ္သည္။ ထုိတြင္ ဟသၤာေနျခင္းေၾကာင္ ထုိျပည္ကို ဟံသာဝတီျပည္အမည္ခံရမည္ဟု ဤကဲ့သို႔ ဥေဒၵသစကားျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ဆိတ္ဆိတ္ေနေတာ္မူေလ၏။ ထုိေနာက္ ''အုိအခ်င္းတုိ႔၊ ဤေဒသကား ေနာင္ သာသနာတည္ရာဌာနႀကီးတခု ျဖစ္လိမ့္မည္၊ ထုိဌာနသို႔ ငါတုိ႔သက္ဆင္းၿပီးလွ်င္ လွည့္ပတ္၍ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ထားမည္''ဟု ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ရဟႏၲာအေပါင္းႏွင့္တကြ ထုိေရႊဟသၤာႏွစ္ေကာင္ေနရာ ေသာင္ျပင္သို႔သက္ဆင္းေတာ္မူ၍ ျမတ္စြာဘုရား နင္းေတာ္မူ၏။ ဤဌာနတြင္ ေနေသာ ေရႊဟသၤာႏွစ္ေကာင္ကို ျမတ္စြာဘုရားျမင္သျဖင့္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤဌာနကို ဗ်ာဒိ္တထားရပါသနည္း။ ဤဟသၤာကား တပါးေသာ ဟသၤာတုိ႔ထက္ အံ့ဖြယ္သရဲ ထူးကဲသျဖင့္ ဤေရႊဟသၤာဖုိမကို ပမာဏ၊ ေအာက္ခ်င္းပ်ဳိခန္႔ ပမာဏရွိ၏။ ကုိယ္အဆင္းကား ေရႊျပားကိုအုပ္ထားဘိသကဲ့သို႔ အဆင္းရွိ၏။ အေမာက္ကား ပတၱျမားသရဖူးကို တင္ထားဘိသကဲ့သို႔ရွိ၏။ ထုိမွလည္း အရပ္တပါးသုိ႔ လွည့္ပတ္၍မသြား၊ နံနက္ကာလ အခ်ိန္တန္လွ်င္ မိမိေနရာမွ ပ်ံလာၿပီးလွ်င္ ဤေသာင္ျပင္ႏႈိက္သာလွ်င္ ေနေလ၏။ ညခ်မ္းအခါ တန္လွ်င္လည္း ထုိမွအေနာက္ေျမာက္ေထာင့္ အရပ္တြင္ ၾကာမ်ဳိးငါးပါးျပည့္စုံစြာေသာ ေရကန္တခုရွိေသာ သရဝတီျဂဟမည္ေသာ ေတာင္ထိပ္သိ႔ုျပန္၍ ေနသလွ်င္တည္း။ ထုိ႔ျပင္ ျပဒါးရွင္တလုံးကို ထုိဟသၤာမ်ဳိထားသျဖင့္ အၾကင္ေဒသတခုသို႔ အကယ္၍ ထုိဟသၤာလွည့္ပတ္သြားေရာက္ခဲ့အံ့၊ ထုိဟသၤာေရာက္ေသာ ေဒသတြင္ ပြင့္လန္းသာယာ စည္ကားသလွ်င္တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိေဒသတြင္ ဤကဲ့သို႔ အံ့ဖြယ္သရဲ ထူးကဲေသာ ဟသၤာလွည့္ပတ္၍ ေနလာျခင္းေၾကာင့္ ေနာင္ ဤေသာင္ထြန္းၿပီးလွ်င္ ရာဇဌာနီမင္းေနျပည္ ျဖစ္မည့္အခ်င္းအရာကို ျမတ္စြာဘုရားျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ဤေဒသတြင္ ဟံသာဝတီျပည္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟူေသာ ဗ်ာဒိတ္စကားကိုျမတ္စြာဘုရား ၾကားေတာ္မူသတည္း။ (အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမွာ ဥပၸႏၷမြန္ရာဇဝင္ႀကီး၊ စာမ်က္ႏွာ ၆၈၊ စာေၾကာင္း ၃-မွစေသာအပိုဒ္မွစ၍ စာမ်က္ႏွာ ၆၉၊ ပဌမစာပုိဒ္အဆုံးထိ မြန္ဘာသာမွ ျမန္မာဘာသာျပန္ဆုိခ်က္ ျဖစ္သည္။) တျခားတေနရာ စာမ်က္ႏွာ ၈၁-၌လည္း ဟသၤာႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ပါရွိျပန္သည္ကား ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ေလသည္။ အေၾကာင္းအရာစကားဆက္ကို သိေစလို၍လည္းေကာင္း၊ ဤမြန္ရာဇဝင္မွာလည္း ရွာေဖြအလြယ္တကူ ရရွိႏုိင္ေသာစာေပမဟုတ္၍လည္းေကာင္းျပည့္ျပည့္စုံစုံ ဘာသာျပန္၍ ေဖၚျပလုိက္ပါသည္။ ''ထုိသုဒႆန ျမင္သိတေတာင္အနီး ေသာင္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားတည္ေနေတာ္မူေသာအခါ ဟံသာဝတီျပည္ျဖစ္မည့္အခ်င္းအရာကို သိလုိသျဖင့္ အာနႏၵာႏွင့္ဂဝမၸတိေထရ္တုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားကို ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားသည့္စကားတြင္ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားထားေတာ္မူေသာ ဗ်ာဒိတ္စကား၏ပတိနိေဒၵသအားျဖင့္ကား-''အုိ-အာနႏၵ၊ ယခု ဤတြင္ ငါေရာက္လာေသာအခါကား ေရအလြန္တုိးတက္ေသာအခါတည္း။ ဤေသာင္ေက်ာထက္ ေရအနက္လည္းႏွစ္ဆယ့္သုံးလံရွိ၏။ ေနာင္ ငါ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီးေနာက္ အႏွစ္ကိုးရာေရာက္ေသာအခါ ဤဌာနတြင္ သဲဆယ္လံ ထြန္းတက္ျပန္သျဖင့္ ေရအနက္တဆယ့္သုံးလံသာလွ်င္ ၾကြင္းက်န္လိမ့္မည္။'' ''ထိုေရအနက္ တဆယ့္သုံးလံ ျဖစ္ရွိသည္တြင္ ဝိဒ်ာနဂရံျပည္မသုဝဏၰဘုမ္ျပည္သို႔ ကုန္သြယ္လာၾကေသာ ကုန္သည္တုိ႔ သေဘၤာႀကီးတစင္းလႊင့္ၿပီးလွ်င္ ဝိဒ်ာနဂရံျပည္သို႔ သေဘၤာလႊင့္၍ ျပန္လာမည္။ ဤေသာင္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေရအက်ႏွင့္ၾကဳံႀကိဳက္သျဖင့္ ဤေသာင္ကို ျမင္လွ်င္ ဤေသာင္ထက္ႏႈိက္ အလြန္အံ့ၾသဖြယ္ျဖစ္ေသာ ေရႊဟသၤာႏွစ္ေကာင္ကို ရႈျမင္ရၿပီးသည့္အျခားမဲ့ႏႈိက္ ဝိဒ်ာနဂရံျပည္သို႔ သေဘၤာလႊင့္ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ ထုိေသာင္ျပင္တြင္ နားေနေသာ ေရႊဟသၤာႏွစ္ေကာင္ အံ့ဖြယ္ျဖစ္သည့္အတုိင္း ဝိဒ်ာနဂရံျပည့္ရွင္ ပ႑ဳရာမွာေယန္မင္းကို ေလွ်ာက္ထားၾကကုန္၏ ဤတြင္ မြန္ရာဇဝင္ႀကီးႏႈိက္ဆက္လက္၍ ပါ႑ဳရာမွာေယန္မင္းက ထုိေရႊဟသၤာႏွစ္ေကာင္နားေနေသာ ေသာင္ေနရာတြင္ ေနာင္အခါရာဇဌာနီႀကီးျဖစ္မည္ကို သိ၍ အမွတ္အသားအျဖစ္ ေက်ာက္တုိင္ခ်၍ ပိုင္ဆုိင္ေၾကာင္းျပဳလုပ္ထားေၾကာင္း ထုိေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေျခာက္ဆယ္တုိင္ လြန္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ ထုိေနရာဌာနတြင္ ေျမေပၚထြန္းလာသည္။ ထုိအခါ ဝိဒ်ာနဂရံျပည္မွ မင္းက ထုိေနရာကို အေစာင့္အေနလာ၍ခ်ထားသည္ကို ႏွစ္ေပါင္း ၅၆-ႏွစ္လြန္ၿပီး သမလႏွင့္ဝိမလမင္းသားႏွစ္ေယာက္တုိ႔ ၿမိဳ႕တည္မည့္အခါ သိၾကားမင္းအကူအညီျဖင့္ ဝိဒ်ာနဂရံကုလားတုိ႔အား ေအာင္ျမင္ၿပီး ဟံသာဝတီတည္မည့္အေၾကာင္း မြန္ရာဇဝင္အစပိုင္းကို ျမတ္စြာဘုရား ဗ်ာဒိတ္ထားခဲ့ဟန္ ပတိနိေဒၵသစကားကို ရွည္လ်ားစြာ ေဖၚျပထားေလသည္။ ပဲခူးၿမိဳ႕၊ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီႀကီး အေရွ႕ဘက္ရွိ ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီ၏ဟသၤာကုန္း တန္ေဆာင္းႀကီးပုံ။ ဤတြင္ ဟံသာဝတီတည္မည့္ေနရာတြင္ ေရႊဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္သည္ ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ နားေနသည္ဟုပင္ ေဖၚျပထားေလသည္ကိုထင္ရွားေစရန္ မြန္ရာဇဝင္ႀကီးအဆုိအမိန္႔ကို ကိုးကားရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားေသာရာဇဝင္မ်ား၊ ဘုရားသမုိင္းမ်ားႏွင့္ပ်ဳိ႕ကဗ်ာမ်ားတြင္လည္း ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ရွာေဖြႏုိင္သမွ် သဲေသာင္ေပၚတြင္သာ ဟသၤာဖုိမနားေၾကာင္း ပါရွိေလသည္။ ဆရာႀကီးဦးဖူး၏အခ်ဳိ႕သူေဟာင္းတုိ႔အဆုိမ်ဳိး ဟသၤာဖုိမအေနအထားကိုမူ မည္သည့္ေရွးစာေဟာင္းတုိ႔တြင္မွ မေတြ႔ရဖူးေပ။ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ေရွးစာမ်ားတြင္လည္း မပါရွိေပ။ ၁၂၇၉-ခုႏွစ္တြင္ ဆရာႀကီးဦးလူကေလး ေရးသားေသာမြန္ရာဇဝင္ေရႊေမာ္ေဓာသမုိင္းစာအုပ္တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း ဤအေၾကာင္းကို ေဖၚျပေရးသားထား၏။ ''ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ရဟႏၲာငါးရာျခံရံလ်က္ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ၾကြေတာ္မူရာ ဟံသာပဗၺတသုဒႆနပဗၺတကုန္း ေပၚထြန္းမည့္အရပ္ကို ေရာက္ေတာ္မူ၍ သုဒႆနကုန္းျဖစ္ေပၚမည့္ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္မွ ေပၚဦးစ ကုန္းထိပ္တြင္ ရပ္ေတာ္မူ၏။ ထုိကုန္း၏ေျမာက္မ်က္ႏွာအရပ္တြင္ ဟံသာပဗၺတကုန္းျဖစ္မည့္ကြၽန္းငယ္သည္ ပင္လယ္ေရျပင္၌ ငုပ္တုံေပၚတုံရွိ၍ ဟသၤာဖုိမတုိ႔သည္ က်က္စားေပ်ာ္ပါးရာမွ ျမတ္စြာဘုရားရပ္ေတာ္မူရာ ေရွ႕ရႈလ်က္ ေတာင္ပံႏွစ္ဘက္ စုံယွက္ျဖန္႔မိုးရွိခုိးပူေဇာ္ၾကသည္။'' အထက္ပါအတုိင္း ေဖၚျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္လည္း ဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္၏အေနအထားသည္ ဆရာႀကီးဦးဖူး၏အခ်ဳိ႕သူေဟာင္းတုိ႔ အဆုိအတုိင္း မဟုတ္၊ တမ်ဳိး ျဖစ္ေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေရွးမြန္ဘာသာ၊ ျမန္မာဘာသာစာေဟာင္းေပေဟာင္းတုိ႔တြင္ ေရႊဟသၤာႏွစ္ေကာင္ကို ေသာင္ေပၚႏႈိက္ နားေနသည္ဟုပါရွိရာ မွ အဘယ္ေၾကာင့္ ''ေနာက္မ်ားမၾကာမီ လက္ဝါးတအုပ္ခန္႔ သဲခုံေပၚလာရာ ေကာင္းကင္က ေရႊဟသၤာဖိုမတုိ႔သည္ ပ်ံလာ၍ ႏွစ္ေကာင္နားစရာမရျခင္းေၾကာင့္ တေကာင္၏ေက်ာေပၚမွ တေကာင္ဆင့္၍ နားရ၏''ဟူေသာစကားသည္ ေပၚေပါက္လာေလသနည္းဟု ေတြးေတာဆင္ျခင္ဘြယ္ရွိပါသည္။ မူလမြန္စာေဟာင္းတုိ႔တြင္ ေရႊဟသၤာႏွစ္ေကာင္ကို ေဖၚျပေသာ ေနရာတုိင္းတြင္ (ဓုိင္ထဝ္ဓါ)ဟူေသာ စကားကုိသုံးထားသည္။ ဓုိင္=ဟသၤာ၊ ထဝ္=ေရႊ၊ ဓါ=ႏွစ္။ ဤတြင္ ဤစကားကုိ ဘာသာျပန္ဖတ္ရႈရာတြင္ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးထားေသာ 'ထဝ္'ဟူေသာစကားမွ ဝ-သတ္သည္ ပ-သတ္ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေန၍ ထပ္-ဟုယူဆၿပီး မြန္ဘာသာႏႈိက္ ထပ္-ကို အနက္မရ၍ ျမန္မာဘာသာ ထပ္(ထပ္ဆင့္သည္၊ ထပ္သည္) ဟူ၍ စကားကိုဆြဲယူ၍ ဟသၤာဖုိမထပ္၍ နားေၾကာင္း စိတ္ကူးေပၚေပါက္ၾကံဆခဲ့ေလသလားဟု ေတြးဆမိပါေသးသည္။ ဤကား ကြၽႏု္ပ္၏ေတြးဆခ်က္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဟသၤာဖိုမႏွစ္ေကာင္သည္ တေကာင္ေပၚတေကာင္ ထပ္ဆင့္၍ နားေနေၾကာင္း မည္သည့္မြန္စာေဟာင္း၊ ျမန္မာစာေဟာင္းတုိ႔တြင္မွ မရွိေၾကာင္းကို ရွင္းလင္းတင္ျပၿပီးေနာက္ သိပၸံနည္းက်က်ျဖင့္ အမွန္သဘာဝကို အက်ဥ္းတင္ျပ၍ ဟသၤာႏွစ္ေကာင္ ထပ္ဆင့္နားေနရသည္ဟူေသာစကားကို ပယ္ပါဦးအံ့။ အုိ စာဖတ္သူ အေဆြ...ဟသၤာငွက္သည္ မည္ကဲ့သို႔ေသာငွက္အမ်ဳိးအစား ျဖစ္ပါသနည္း။ ဟသၤာငွက္သည္ ဝမ္းဘဲအမ်ဳိးအစားတြင္ပါေသာ ေရငွက္ျဖစ္ပါသည္။ ဟံသဟူေသာပါဠိမွ ျမန္မာစကား ဟသၤာျဖစ္လာေသာငွက္ကို ေရွးနိႆယေဟာင္းမ်ားတြင္ ဝမ္းဘဲဟု ျပန္ဆုိပါသည္။ပုဂံေခတ္က ေရးသားထားေသာ ကမၸည္းမင္စာမ်ားတြင္ ဟံသကုိ ဝံပယ္ဟု ျပန္ဆုိထားပါသည္။ ယခုဝမ္းဘဲမ်ဳိးတြင္ပါဝင္ေသာ ေရႏႈိက္က်က္စားေသာအၾကင္ဟသၤာငွက္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ေရေပၚတြင္ နားစရာေနရာမရွိသျဖင့္ တေကာင္ေပၚတေကာင္ နားရပါသနည္း။ ဟသၤာအတြက္နားစရာ ေရျပင္ႀကီးကား က်ယ္ဝန္းလွပါသည္။ ေရထဲတြင္ ဟသၤာငွက္တုိ႔ နားစရာေနရာအတိရွိေၾကာင္း သတိေမ့သြားေသာ အၾကင္ပုဂၢဳိလ္တုိ႔သည္ ဤဟံသာဝတီပဲခူးရာဇဝင္သမုိင္းအစတြင္ ပါဝင္ေသာေရႊဟသၤာႏွစ္ေကာင္ကို တေကာင္ေပၚတေကာင္ဆင့္၍ ေပးလုိက္ေလေတာ့သည္။ ဟသၤာငွက္တုိ႔သည္ ေရႏႈိက္က်က္စားေသာေရငွက္ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ျမစ္ေခ်ာင္းပင္လယ္တုိ႔တြင္ သဲေသာင္ေပၚထြန္းရာတြင္ သဲမ်ား ေရစီးျဖင့္ သယ္ေဆာင္သျဖင့္ ေအာက္မွ တျဖည္းျဖည္းပို႔၍ပုိ႔၍ တက္လာၿပီး လက္တဝါးခန္႔သာမက အျပန္႔လုိက္ေပၚထြန္းလာဟန္ျမစ္ေခ်ာင္းပင္လယ္တုိ႔ႏႈိက္ ေသာင္ထြန္းေသာ သဘာဝကိုလည္းေကာင္း ႏွလုံးသြင္းၾက၍ ဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္ တေကာင္ေပၚတေကာင္ဆင့္၍နားရသည္ဟူေသာ ပါးစပ္ရာဇဝင္ကို ေရွးမြန္-ျမန္မာရာဇဝင္သမုိင္း စာေဟာင္းေပေဟာင္းတုိ႔တြင္လည္း ရွာေဖြမေတြ႔ရသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ လက္ ရွိအျမင္အားျဖင့္လည္း ဤဟသၤာႏွစ္ေကာင္၏အေနအထားကုိ ရွင္းျပသူ လုိအပ္ေနေသာ အသြင္မ်ဳိးျဖစ္ေနသျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အမွန္ကို ရွာေဖြသိလုိသူတုိ႔အတြက္ တင္ျပလုိက္ရေပသတည္း။ ဟသၤာဖိုမႏွင့္ပတ္သက္၍ ဟသၤာကုန္းေခၚေနရာမွာလည္း ဟံသာဝတီသမုိင္းဝင္ အေရးႀကီးေသာေနရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာင္လာေနာက္သားတုိ႔၏သိမွတ္ဖြယ္ျဖစ္၍ ဆက္လက္ေဖၚျပပါဦးအံ့။ဟသၤာကုန္းသည္ ဟံသာဝတီပဲခူးရာဇဝင္သမုိင္းတြင္ အေရးပါေသာသမုိင္းဝင္ ေဒသတခုျဖစ္ေပသည္။ ယခုအခါ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီေတာ္ႀကီး၏အေရွ႕ဘက္ေစာင္းတန္းမွဆက္၍ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး၏ၿမိဳ႕ရုိးေဟာင္းႏွင့္က်ဳံးေဟာင္းကို သံေစာင္းတန္းျဖတ္ၿပီးေနာက္ အေရွ႕ဘက္တြင္ရွိေသာ ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီႀကီးၾကပ္၍ ၁၂၈၄-ခုမွ ၁၂၈၆-ခုႏွစ္အတြင္း တည္ေဆာက္ေသာ သံတန္ေဆာင္းေတာ္ႀကီးရွိရာ ကုန္းျမင့္သည္ ဟသၤာကုန္းဟု ယခုေခတ္ လူတုိ႔ သိမွတ္ထားၾကေလသည္။ ထုိရေသ့ႀကီး၏ဟသၤာကုန္းသံတန္ေဆာင္းႀကီးအတြင္းတြင္ ေလးေထာင့္အုတ္တုိက္ခံ မုခ္ေလးခုႏွင့္ေစတီငယ္တဆူရွိေလသည္။ ထုိေစတီ၏ေက်ာက္ျဖဴျပားကမၸည္းစာတြင္ ဟံသာပဗၺတသုဝဏၰဟံသာေစတီေတာ္ ကမၸည္းေက်ာက္စာဟူ၍ ဤသို႔ပါရွိေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ သာသနာေတာ္ ၂၄၆၈-ခုႏွစ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၂၈၆-ခုႏွစ္ တန္ခူးလျပည့္ ေသာၾကာေန႔ မႏၲေလးေတာင္ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီ၊ ဟံသာဝတီၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သား၊ ျပည္သူျပည္သား၊ ရဟန္းရွင္လူအမ်ားတုိ႔ သုဝဏၰဟံသာပဗၺတႏႈိက္ လူနတ္ျဗဟၼာသတၱဝါတုိ႔ ပူေဇာ္ရန္အက်ဳိးအလုိ႔ငွာ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္အစစ္တုိ႔ကို ေရႊသပိတ္၊ ေရႊေစတီ၊ ေငြေစတီ၊ ေၾကးေစတီ၊ ေက်ာက္ေစတီအတြင္းသို႔ ေကာင္းစြာ သြင္းႏွံဌာပနာ၍ အုတ္ေက်ာက္အဂၤေတတုိ႔ျဖင့္ ဟံသာဝတီစံ ေရွးမင္းေကာင္းမင္းျမတ္တုိ႔ ျပဳစုေတာ္မူခဲ့ေသာ ဤသုဝဏၰဟံသာေစတီေတာ္တန္ခုိးႀကီးေရဟသၤာဘုရားကို ထပ္မံ၍ ျပဳစုျပင္ဆင္ၾကသည္။ အထက္ပါ ကမၸည္းေက်ာက္စာမွာ ၁၉၃၈-ခုႏွစ္အတြင္း ဤစာေရးသူ ဤဌာနသို႔ ေရာက္စဥ္က ႏွစ္ေကာင္ထပ္ ဟသၤာရုပ္မ်ားရွိေသာအုတ္ခုံ၏ေတာင္ဘက္တြင္ရွိသည္ကို ကူးယူခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ဤအတုိင္းဆုိပါက ဤသံတန္ေဆာင္းေတာ္ႀကီးအတြင္းမွ ဤေစတီငယ္သည္ သုဝဏၰဟံသာေစတီျဖစ္၍ ေရွးေဟာင္းေစတီကုိ ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီ ႀကီးမွဴး၍ျပင္ဆင္ထားေသာ ေစတီဟု ဆုိလုိရင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိသို႔ျဖစ္ပါက ဤေစတီငယ္ကေလးသည္ပင္ ဟံသာဝတီသမုိင္းအတြက္ အေရးပါလွေသာ သမုိင္းဝင္ေစတီဟုယူဆရမည္ကဲ့သို႔ ရွိပါသည္။ဤတြင္ ဤသံတန္ေဆာင္းႀကီးအတြင္းမွ ေစတီကို ေခတၱထား၍ ဟံသာဝတီသမုိင္းဝင္ သုဝဏၰဟံသာေစတီကို စာေဟာင္းေပေဟာင္းတုိ႔ မွ အေထာက္အထား ရွာေဖြၾကည့္ၾကရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္ နားေနေသာ သဲေသာင္ေနရာသည္ ေနာင္အခါ ကြၽန္းေပၚလာခဲ့၍ ထုိေနရာသည္ ဟသၤာကုန္းျဖစ္သည္ဟု ေရွးစာမ်ားတြင္ ပါရွိေလသည္။ ထုိေနရာ၏တည္ေနရာကိုမူ စာေဟာင္းေပေဟာင္းမ်ားတြင္ ဤသို႔ ျပဆုိထားသည္။ (၁) ၁၁၄၈-ခုႏွစ္ေရး၊ ပဲခူးရာဇဝင္ႏွင့္ေရႊေမာ္ေဓာဘုရားႀကီးသမုိင္းေပစာတြင္ (သုဒႆနျမင္းသီလာေတာင္အေရွ႕ ဟံသာပဗၺတအရပ္ႏႈိက္ ဟံ သာျပည္ႀကီးျဖစ္လတၱံ႕)ဟု ပါရိွသည္။ (၂) ၁၁၅၂-ခုႏွစ္ေရး၊ ဆရာေမာင္ထပ္၏ေရႊေမာ္ေဓာသမုိင္းတြင္လည္း အထက္ပါအတုိင္း ေဖၚျပသည္။ (၃) ၁၁၈၇-ခုႏွစ္ေရး၊ လိက္သမိင္အသးေရာင္၊ အသားမင္းသားအေၾကာင္း မြန္ဘာသာကဗ်ာႏွင့္၁၁၉၄-ခုႏွစ္ေရး၊ ရာဇဝံသကထာမြန္ရာဇဝင္တြင္(သုဒႆနျမင္းသီလာကုန္းအနီး သဲေသာင္ျပင္)ဟု ေဖၚျပသည္။ (၄) ၁၂၅၇-ခုႏွစ္ေရး၊ ဆရာႀကီးဦးဖူး၏ေရႊေမာ္ေဓာရာဇဝင္သမုိင္းတြင္(ဟံသာပဗၺတ၏အေနာက္၌ သုဒႆနေတာင္သည္ရွိေလ၏)ဟုေဖၚျပသည္။ (၅)၁၂၇၉ခုႏွစ္ေရးဦးထြန္းေအာင္၏ေရႊေမာ္ေဓာသမုိင္းသစ္တြင္(သုဒႆနေတာင္၏အေရွ႕ဟံသာဝတီမည္ေသာ ေတာင္ရွိရာအရပ္၌ ဟံသာဝတီျပည္ႀကီးကို တည္၍)ဟုေဖၚျပသည္။ (၆) ၁၂၇၉-ခုႏွစ္ေရး၊ ဦးလူကေလး၏မြန္ရာဇဝင္ ေရႊေမာ္ေဓာသမုိင္းတြင္(သုဒႆနကုန္း၏ေျမာက္မ်က္ႏွာအရပ္တြင္ ဟံသာပဗၺတကုန္းျဖစ္မည့္ ကြၽန္းငယ္)ဟုေဖၚျပသည္။ အထက္ပါ အဆုိအမိန္႔မ်ားအရ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီေတာ္ႀကီး တည္ရာ သုဒႆနကုန္း၏အေရွ႕ဘက္ဟုလည္းေကာင္း၊ အနီးဟုလည္းေကာင္း၊ ေျမာက္ဘက္ဟုလည္းေကာင္း၊ ဟံသာပဗၺဟသၤာကုန္းကို ေဖၚျပသိရွိရာတြင္ ေစတီႀကီးေျမာက္ဘက္တြင္ကား ေျပာပေလာက္ေအာင္ ကုန္း မရွိ၍ အေရွ႕ဘက္အရပ္ကုိသာ ယူဆရမည္ျဖစ္ေလသည္။ဤတြင္ ေရႊေမာ္ေဓာေစတီႀကီး အေရွ႕ဘက္တြင္ ဦးခႏၲီ၏သံတန္ေဆာင္းႀကီးရွိရာ ကုန္းႏွင့္¤င္းေျမာက္ဘက္ေစတီေတာ္ႀကီးမွ အေရွ႕ဘက္ေျမာက္ယြန္းဟသၤာကုန္းေက်ာင္းေဟာင္း တည္ရွိခဲ့ရာ ကုန္းဟူ၍ ႏွစ္ကုန္းရွိပါသည္။ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဟသၤာကုန္းေက်ာင္းေဟာင္းတြင္ ၁၉၃၈-ခုႏွစ္က သက္ေတာ္ရွစ္ဆယ္ေလးႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္သြားေရာက္ေတြ႔ဆုံခဲ့ေသာ သုေတသီဆရာႀကီးတဦးကို ဆရာေတာ္ႀကီးက ၁၂၈၄-ခုႏွစ္ေလာက္ကမွ မႏၲေလးရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီက ယခု သုဝဏၰဟံသေစတီတည္ထားေသာကုန္းႏႈိက္ ေစတီတည္၍ သာသနာျပဳလုိေၾကာင္း၊ ဟသၤာကုန္းေက်ာင္းသာရွိ၍ ဟသၤာကုန္းေစတီလည္း ရွိအပ္ေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ႀကီးထံ လာေရာက္ရွိခုိး ေလွ်ာက္ထားေသာေၾကာင့္ သေဘာတူညီေၾကာင္း ေျပာလုိက္၍ ဟသၤာကုန္းဘုရားဟူ၍ ၁၂၈၄-၁၂၈၅-၁၂၈၆-ခုႏွစ္မ်ားမွာမွ ေပၚေပါက္လာရေၾကာင္း၊ ေရွးအခါက ဦးခႏၲီ၏ဟသၤာကုန္းဘုရားေနရာႏႈိက္ အရုိးအုိးေစတီပ်က္သုံးဆူရွိေၾကာင္း၊ က်န္ခဲ့ေသာအႏွစ္(၃ဝ)ေက်ာ္၊ (၁၂၆၅)ခုေလာက္က ထုိကုန္းကို အမည္အထူးတလည္ ေခၚသည္မရွိေၾကာင္းကို အမိန္႔ရွိလုိက္သည္ဟု ၁၉၃၈-ခု၊ ေမလထုတ္ သူရိယမဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာ ၁ဝ၈-တြင္ ေဖၚျပထားေလသည္။ ဟသၤာကုန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အေထာက္အထားတခုမွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရာဇဗာဟုအမည္ရွိေသာ ဟံသာဝတီစာဆုိေတာ္သည္ မင္းရဲေက်ာ္စြာစုန္ ဧခ်င္းကို စပ္ဆိုခဲ့ရာ သုဝဏၰဘူမိခ်ီအပုိဒ္တြင္ ''သုဝဏၰဘူမိ၊ တြင္မည္ရိွသား၊ သီရိရတန၊ ၾသဘာသျဖင့္၊ သက်သုံးလူ၊ သဗၺညဴလွ်င္၊ ေပါင္းစုမကြာ၊ ရံငါးရာျဖင့္၊ ဟသၤာအစစ္၊ ဤတြင္ျဖစ္ဟု၊ ရွင္ခ်စ္ဘုရား၊ဗ်ာဒိတ္အားျဖင့္၊ ေဟာျငားသေရာ္၊ အတိတ္ေဖာ္၍၊ ျဖတ္ေတာ္မူခါ၊ ထုိေတာင္မွာက၊ အေၾကာင္းစလ်က္၊ ဟံသာဝတီ၊ တြင္ညီမည္ထူး၊ ေက်းဇူးမ်ားလွ၊ ျမတ္ဌာနႏႈိက္၊ ပုညရတနာ၊ မည္သာထင္ေပၚ၊ ေစတီေက်ာ္ကို၊ ေရႊေလွာ္ထြန္းလွ်ပ္၊ ဘိနပ္တုိင္ေအာင္၊ မြမ္းၿပီးေနာင္မွ၊ မ်ားေျမာင္ဝတၴဳ၊ေရတြက္ျပဳမူ၊ ေပါင္းစုရာခ၊ သံဃိကလည္း၊ ေရွးစဥ္နည္းျဖင့္၊ ကမၸည္းေက်ာက္စာ၊ မဂၤလာေဇေယာ္၊ ထားၿပီးေသာ္လွ်င္''...အစခ်ီသျဖင့္ ရွိပါေလသည္။ အထက္ပါ ဧခ်င္းအျပင္ မဟာဥပရာဇာဧခ်င္းဆရာကလည္း ''သဒၶာၾ<ြကားလ်က္၊ ဘုရားျမတ္စြာ၊ ေရွးသံသာက၊ ဟသၤာအစစ္၊ ျဖစ္ခဲ့ဘူးသား၊ ေက်းဇူးခုိင္းခုိင္း၊ တုိင္းရာမည၊ ဟံသာဝတီ၊ ေက်ာ္ညီမည္သာ၊ ျပည္ျမတ္စြာ၌''ဟူ၍ ထည့္သြင္းစပ္ဆုိေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဟံသာဝတီျပည္ေနရာသည္ ဘုရားအေလာင္း ဟသၤာျဖစ္ဖူးသည္ဟူေသာ အမွတ္အသားလည္းရွိေၾကာင္း မွတ္သားဖြယ္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိမင္းရဲေက်ာ္စြာစုန္ ဧခ်င္းအရ ဘုရင့္ေနာင္မင္းႀကီးသည္ ဟသၤာကုန္းတြင္ရွိေသာ ပုညရတနာေစတီကို ေရႊမြမ္း၍ သံဃိကလွဴဒါန္းဒါနမ်ားျပဳ၍ ကမၸည္းေက်ာက္စာ ေရးထုိးခဲ့ေၾကာင္း သိရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟသၤာကုန္းေပၚတြင္ ပုညရတနာမည္ေသာေစတီရွိေၾကာင္း သိရေလသည္။ ပဲခူးတဝိုက္တြင္ မုိးအရြာမ်ားျခင္း၊ ေျမငလ်င္ မၾကာခဏတုန္လႈပ္ျခင္းစသည့္ေဘးတုိ႔ေၾကာင့္ ေရွးေဟာင္းေစတီမ်ား အပ်က္အစီးအၿပိဳအပ်က္ အလြန္မ်ားျပားလွသည္ကား မ်က္ျမင္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ပဲခူးအေနာက္ေတာ ေရႊဂူႀကီးတဝိုက္မွ ဓမၼေစတီမင္းႀကီးတုိ႔လက္ထက္ တည္ထားေသာ ေစတီပုထုိးႀကီးငယ္တုိ႔မွာ ေထာင္းေထာင္းညက္ေက် ၿပိဳလဲကုန္သည္မွာ မ်ားလွေပသည္။ ထုိ႔အတူ ပဲခူးတဝုိက္ ေစတီမ်ားသည္ အခ်ဳိ႕အစအနပင္ ရွာ၍မရေအာင္ မူလေနရာတြင္ ၿပိဳပ်က္သြားသည္မွာလည္း မနည္းေတာ့ေပ။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အလားတူ ကံၾကမၼာမ်ဳိးကို ဟသၤာကုန္းေဟာင္းေပၚရွိ ပုညရတနာေစတီမွာလည္း ေတြ႔ၾကဳံခဲ့ရေလသည္။ ဟသၤာကုန္းေဟာင္းေပၚတြင္ ၁၂၃၅-ခုေလာက္က ေစတီငုတ္တုိႀကီးတဆူ ရွိေသးေၾကာင္းကို ကမာနတ္ရြာမွ ဦးစံဝင္းဆုိေသာပုဂၢဳိလ္က ေျပာျပဖူးေလသည္။ ဦးစံဝင္းမွာ ဟသၤာကုန္းေက်ာင္းေဟာင္းတြင္ ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေနခဲ့ဖူးေလသည္။ ဟသၤာကုန္းေက်ာင္းေဟာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ကုန္းေပၚတြင္ ေစတီငုတ္တုိႀကီးတဆူရွိဖူးေၾကာင္း၊ ေက်ာက္စာတုိင္ေဟာင္းတခု ဆြမ္းစားေက်ာင္းနားတြင္ ရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ေရွးက စာအနည္းငယ္ျမင္ရေသးေသာ္လည္း ယခုအခါ စာတလုံးမွ်မရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ သိမ္ေက်ာင္းေဆာက္စဥ္အခါက လက္သမားမ်ား ေဆာက္စေသာ တန္ဆာပလာမ်ား ေသြးေသာေၾကာင့္ ပ်က္စီးရွာရေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကားဖူးေလသည္။ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔သြားေရာက္စုံစမ္းစဥ္က ဟသၤာကုန္းဆရာေတာ္မွာ အရွင္ဂုဏဝံသႏွင့္တုိက္အုပ္ဘုန္းႀကီးမွာ ဦးပ႑ဝတုိ႔ျဖစ္ေလသည္။ ဟသၤာကုန္းေက်ာင္းေဟာင္း ကုန္းပတ္လည္တြင္ ဂဝံေက်ာင္းအုတ္၊ ေျမအုတ္ေဟာင္းမ်ားစြာ ရွိေသး၍ ေရွးေဟာင္းဌာနတခုျဖစ္ေၾကာင္းထင္ရွားပါသည္။ ထုိစဥ္အခါကပင္ ဤကုန္းမွ ေက်ာင္းကို ေရွးအဆက္ဆက္ကပင္ ဟသၤာကုန္းေက်ာင္းဟု အစဥ္အလာေခၚတြင္ခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရေလသည္။ ဤဟသၤာကုန္းေက်ာင္းေဟာင္းႏွင့္ မနီးမေဝး ဘုရင့္ေနာင္ၿမိဳ႕အေရွ႕ျပင္ ဗညားဦးၿမိဳ႕ေဟာင္းအတြင္း ေဇယ်ဝတီေက်ာင္းေဟာင္း၊ယခုအေခၚ ေဇာတိကာရုံေက်ာင္းဝင္း အေရွ႕ပိုင္းတြင္ ကုလားကို အသားမင္းသား ေကာဇာ(၅၂၆-၅၄၃)အတြင္း ေအာင္ျမင္ရာ ေအာင္ေျမတြင္ရာဇာဓိရာဇ္မင္း၏ေအာင္ေတာ္မူ ေက်ာက္တုိင္အရွည္ လဲလ်က္သားႏွင့္ဗညားဦးမင္း၏ေက်ာက္တုိင္အတုိတုိ႔ရွိရာ ၁၉ဝ၈-ခုႏွစ္က ေရႊ႕ေျပာင္း၍ ရုံးဝင္းအတြင္း စုိက္ထားသည္။ ဟသၤာကုန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ကြၽႏု္ပ္တုိ႔ ေလ့လာမွတ္သားထားသည္မ်ားကို မျ>ြမက္မွ် ေဖၚျပေရးသားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဟံသာဝတီပဲခူးသမုိင္းတြင္ဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္သည္ သဲေသာင္ျပင္၌ နားေနသည္ကို ျမတ္စြာဘုရား ဤေဒသသို႔ ေဒသစာရီၾကြခ်ီလာစဥ္က ျမင္ေတာ္မူ၍ ဤေဒသတြင္ ေနာင္ ေသာအခါ ဟံသာဝတီမည္ေသာျပည္ႀကီးျဖစ္လိမ့္မည္ဟူ၍ ဗ်ာဒိတ္စကားၾကားေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္း မြန္ဘာသာ၊ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ စာေပေဟာင္းမ်ားတြင္ အမ်ားအျပား ေဖၚျပခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိသို႔ေဖၚျပရာတြင္ အဆုိအမိန႔္မ်ားကား အနည္းႏွင့္အမ်ား ကြဲျပားေသာ္လည္း ဟံသာဝတီတည္မည့္ေနရာတြင္ ကြၽန္းေျမမေပၚမီကာလ သဲေသာင္ထြန္းစက ဟသၤာဖုိမႏွစ္ေကာင္ နားေနသည္ဟူေသာ အခ်က္မွာမူ တညီတည္းေဖၚျပမွတ္သားလာခဲ့ၾကေလသည္။ ဤေနရာသည္ ဟသၤာကုန္းဟူေသာအမည္ျဖင့္ ေနာင္အခါ ထင္ရွားလာခဲ့ၿပီးေနာက္ ထုိဟသၤာကုန္းကိုၿမိဳ႕တြင္းသို႔သြင္း၍ သကၠရာဇ္ ၇၁၁-ခုတြင္ ဗညားဦးမင္းသည္ ဟံသာဝတီပဲခူးၿမိဳ႕ကို တည္ေထာင္ေလသည္။ ထုိအခါက ဗညားဦးမင္း၏နန္းေတာ္ တည္ေဆာက္ရာကုန္းမွာပုလိပ္ေက်ာင္းေဟာင္းေနရာ ျဖစ္ေလသည္။ မြန္ရာဇဝင္တြင္ ထင္ရွားေသာရာဇာဓိရာဇ္မင္း၊ ရွင္ေစာပုမင္း၊ ဓမၼေစတီမင္းတုိ႔စုိးစံခဲ့ရာ ဟံသာဝတီမွာ ဗညားဦးမင္းနန္းေတာ္၏ေျမာက္ဘက္ အေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ယြန္းယြန္းတြင္ ဟသၤာကုန္းရွိသည္ဟုလည္း ေရွးအဆုိတခုတြင္ ပါရွိသည္။ ယခုအခါတြင္ ဟသၤာကုန္းေက်ာင္းေဟာင္း တည္ရွိေသာ ကုန္းႏွင့္ရေသ့ႀကီးဦးခႏၲီ၏သံတန္ေဆာင္းႀကီးရွိရာကုန္း ဤႏွစ္ဌာနတြင္ ေရွး အခါ ဟသၤာကုန္းသည္ မည္သည့္ကုန္းျဖစ္ေလသနည္းဟူေသာ အခ်က္ကိုမူ ေျပာဆုိရန္မွာ မည္သုိ႔မွ် အေၾကာင္းထူးမည္မဟုတ္ေပ။ အသစ္သစ္တုိ႔ ျဖစ္သည္ရွိေသာ္ အေဟာင္းအေဟာင္းတုိ႔သည္ ပ်က္စီးတိမ္ေကာ ကြယ္ေပ်ာက္ျခင္းသို႔ ေရာက္ၾကစၿမဲ ေရာက္ရစၿမဲျဖစ္ေပသည္။ မူလဟသၤာကုန္းေပၚရွိ သုဝဏၰဟံသာေစတီသည္ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးလက္ထက္ ေရာက္ေသာအခါ ပုညရတနာေစတီဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ထင္ရွားခဲ့ပါေသာ္လည္း တစတစ္ သခၤါရနယ္အတြင္းတြင္ ယုိယြင္းလာခဲ့ၿပီ၊ ပ်က္စီးလာခဲ့ၿပီ၊ ၿပိဳပ်က္သြားခဲ့ၿပီ။ ထုိေနာက္ ေစတီငုတ္တုိဘဝျဖင့္ပင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၁ဝဝ-ေလာက္က ရွိေပေသးသည္။ ယခုမူကား လုံဝေစတီေဟာင္းအေနျဖင့္ ထုိဟသၤာကုန္းေဟာင္းေပၚမွ ေပ်ာက္ကြယ္၍သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေလသည္။ ဤကား မၿမဲေသာ အတည္မဲ့ေသာတရားကို ႏွလုံးသြင္းျခင္းျဖင့္သာ အက်ဳိးရွိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ ပဲခူးဟံသာကုန္းသစ္မွ ဟသၤာ ဖုိမအရုပ္၊ ဟသၤာကုန္းေဟာင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ထင္ျမင္ခ်က္တုိ႔ကို အဆုံးသတ္လုိက္ပါသတည္း။ ၂ဝ-၁၂-၈၂ အကိုးအကားမ်ား ၁။ ဥပၸႏၷဟံသာဝတီ ရာဇဝံသကထာ(၁၁၉၃-ခုေရး၊ မြန္ဘာသာရာဇဝင္ႀကီး) ၂။ လိက္လသမိင္အသးေရာင္(၁၁၈၇-ခုေရး၊ မြန္ဘာသာအသားမင္းသားအေၾကာင္းအရာ ပ်ဳိ႔လကၤာ) ၃။ မြန္ရာဇဝင္(မုတၱမဆရာေတာ္) ၄။ မင္းရဲေက်ာ္စြာစုန္ဧခ်င္း(စာဆုိရာဇဗာဟု)ႏွင့္မဟာဥပရာဇာဧခ်င္း ၅။ ပဲခူးရာဇဝင္ႏွင့္ေရႊေမာ္ေဓာဘုရားႀကီးသမုိင္း(၁၁၄၈-ခုေရး၊ ေပမူ) ၆။ ေရႊေမာ္ေဓာသမုိင္း(ေမာင္ထပ္ ၁၁၅၂-ခုေရး၊ ေပမူ) ၇။ ေရႊေမာ္ေဓာရာဇဝင္သမုိင္း(၁၂၅၇-ခု၊ ဆရာဖူး) ၈။ ေရႊေမာ္ေဓာသမုိင္းသစ္(၁၂၇၉-ခု၊ ဦးထြန္းေအာင္) ၉။ ေရႊေမာ္ေဓာသမုိင္း မြန္ရာဇဝင္(၁၂၇၉-ခု၊ ဦးလူကေလး) ၁ဝ။ ေရႊဟသၤာေစတီသမုိင္း (၁၂၉၃-ခု၊ ယင္းခဲဦးေမာင္ေမာင္) ၁၁။ ဟံသာဝတီမွတ္တမ္း(ဦးသက္တင္၊ သူရိယမဂၢဇင္း ၁၉၃၈-ခု၊ ေမလႏွင့္ဇြန္လ) မွတ္ခ်က္။ ။Óဏ္လင္းဓမၼစာပေဒသာ(၁ဝ)အုပ္ေျမာက္အထူးထုတ္၊ ၁၉၈၄-ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လ၊ စာမ်က္ႏွာ(၇ဝ မွ ၈၇အထိ)၌လာရွိေသာေဆာင္းပါးကို ျပန္လည္ျပင္ဆင္ျခင္းမရွိဘဲ ရုိက္ႏွိပ္ထားပါသည္။ မူရင္း...Win Bo

မေလရွား သို့ ေကာ္လင္း ျပည္စာ(တရားဝင္) လာမည့္သူမ်ား သိထားသင့္ေသာ မေလရွားအေၾကာင္းတစ္ခ်ိဳ႕

ဒုတိယ ဗုိလ္မႉးႀကီး ဦး စိန္ေဖ ဦးစီးတဲ့ လမ္း ၅၀ ရွိ အာဘာဖီး ေအးဂ်င့္ (arbourfield) ႏွင့္ ျမန္မာ ျပည္သူမ်ား သိေစရန္ ***************************************************** ျမန္မာႏိုုင္ငံမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကိုု အခ်င္းခ်င္း တပတ္ရိုုက္ကာ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအား ေထာင္ထဲသိုု ့ ထည့္သည့္အလား လုုပ္ေနၾကတာဟာ လူ ့ကြ်န္စနစ္ကိုု ဒီလူေတြေၾကာင့္ ခုုထိ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား ခံေနသလိုု ျဖစ္ေနလိုု ့ ယခုုလိုု တင္ျပလိုုက္တာပါ၊ အခုုတင္ျပတဲ့ စကားမ်ားသည္ က်ေနာ့္ အာေဘာ္ေတာ့ မဟုုတ္ပါ၊ လူၾကီးမင္းမ်ား ယခုုအခိ်န္ စာဖတ္ေနသည့္အခ်ိန္ထိ လူ ့ကြ်န္ပမာ ဂိုုေဒါင္ထဲတြင္ မ်က္နာငယ္ငယ္ျဖင့္ အ၀တ္တထည္ ကိုုယ္တခုုျဖင့္သာရွိေနဆဲပါ၊ မိဘကိုုလည္း စိုုးရိမ္မူမျဖစ္ေစရန္ အလိုုငွာ ဆက္သြယ္မေျပာရဲဘဲ ျမန္မာလူမ်ဳိး ၉ ၈ ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေသေဘးမွ လြတ္ခဲ့တဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ဖြင့္ခ်ျပီး ေျပာၾကားထားတဲ့ဟာကိုု ေကာက္ႏွဳတ္တင္ျပလိုုက္တာပါ၊ သူမ်ားေတြက ဒုကၡသည္အျဖစ္ျမင္မွာလည္း ႐ွက္တာ တမ်ဳိးေၾကာင္းလည္း သူ personal facebook တြင္ မတင္မရဲဘဲ ျဖစ္ေနရွာပါတယ္။ အဲဒီမွာ အလုုပ္သမားမ်ားဟာ ျမန္မာျပည္ကေနေရာက္လာတာ ေအာက္လမ္းက မဟုုတ္ၾကပါ။ တရား၀င္ ဗီဇာ နဲ႔ ပက္စပုိ႔ေတြခ်ည္းပဲ ေကာ္လင္းေတြေရာ အကုန္႐ွိၾကပါတယ္။ ေဒၚျမျမသန္းရဲ ့ ညစ္ပတ္မူမ်ားေၾကာင့္ မေလးေတာင္မလုုပ္တဲ့ေနရာကိုု ျမန္မာလူမ်ဳိးကိုု ပိုု ့လိုုက္တယ္၊ အဲဒီေနရာ Sarawak ဆိုတာ မေလးျပည္မနဲ ့အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ဥပေဒ မတူဘူး မေလးႏိုင္ငံသားေတာင္ ရက္ေပါင္း ၉ ၀ ထက္ေက်ာ္ေအာင္ သြားမယ္ဆိုုရင္ ဗီဇာေလွ်ာက္ျပီး သြားရတာပါ၊ အဲဒီေနရာကို အင္ဒိုုေတြမ်ားလြန္းေတာ့ အင္ဒိုုေတြက ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားနဲ ့ ျပသနာျဖစ္ခဲ့တာလည္း တၾကိမ္မက ရွိခဲ့ပါတယ္၊ ေဒၚ ျမျမသန္း ဆုုိသူမွာေတာ့ အာဘာဇီး ေအးဂ်င့္က စာေရးမ ဘဲျဖစ္ပါတယ္၊ သူတိုု ့ေအးဂ်င့္ ကေန စေျပာၾကတာေပါ့ေနာ.္… အာဘာဇီး ေအးဂ်င့္သည္ ျမန္မာလူမ်ဳိးအလုုပ္သမားမ်ားအား တလတြင္ ေငြ ေလးသိန္း ခန္ ့အိမ္ကိုု ပိုု ့ႏိုုင္မယ္ဆိုုတဲ့ မက္လံုုးကိုု ေပးတတ္သလိုု ေနထိုုင္ဖိုု ့အေဆာင္အအံုု တိုုက္ခန္းအလန္းစားမ်ားကိုု ျပျပီးေတာ့လည္း ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္မူမ်ားလုုပ္ျပီး တရက္လုုပ္အားခ (၈ နာရီစာ) ကိုု ၂၅ မေလးေငြကိုု ရရွိမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ စားစရိတ္ ျငိမ္းအျဖစ္သြားေရာက္လုုပ္ကိုုင္ႏိုုင္ေၾကာင္း စသည့္ အခ်က္အလက္မ်ားပင္၊ ဦးစိန္ေဖနဲ႔ ေဒၚျမျမသန္း တိုု ့ျဖားေယာင္မူမ်ားၾကားတြင္ ျမန္မာအလုုပ္သမားမ်ား ခံခဲ့ရပါတယ္၊ သူတိုု ့ဆီတြင္လည္း သင္တန္းတက္လွ်င္ သင္တန္းဖိုုးမ်ားကိုု ေပးေဆာင္ရပါေသးတယ္။ အာဘာဇီးကေတာ့ တကယ္ပိုု ့တဲ့အခါက်ေတာ့ အလုုပ္သမားတန္းလွ်ားၾကီးတြင္ေနထိုုင္ၾကရပါတယ္၊ မေလးရွားသိုု ့ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အလုုပ္သမား လစာကိုု တရက္လွ်င္ ၃၀ မေလးေငြ ေပးမယ္လိုု ့ ေျပာပါမယ္။ ၃၀ ေပးရတာဟာ တစ္နာရီကိုု ၃.၇၅ နဳန္းျဖင့္ မေလးအစိုုးရ အလုုပ္သမား အနည္းဆံုုး ခံစားပိုုင္ခြင့္ (mininum wages) ကိုု သတ္မွတ္ထားလိုု ့ပါတဲ့ company က ေျပာပါသတဲ့။ အမွန္တကယ္မွာေတာ့ Sarawak မွာ offical အရ ေပးရမွာ RM4.33 per hour ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီေနရာကေန ၾကည့္ႏိုုင္ပါတယ္ (http://www.freemalaysiatoday.com/category/nation/2012/05/01/minimum-wage-set-at-rm900/ ) RM 3.75 ရတယ္ဆိုုတာနဲ ့ Company ကေတာ့ စရိတ္ျငိမ္း မဟုုတ္ျပန္ဘူးလိုု ့ေျပာပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ထမင္းစားစရိတ္ဖိုုး RM 275 ကိုု ေတာင္းခံျပီး ေကြ်းတဲ့အခါမွာေတာ့ ပဲျပား အသားတုု ၾကက္သားေရလုံျပဳတ္ေတြနဲ ့ စားရပါတယ္၊ အလုပ္ပင္ပန္းၿပီး ဗုိက္ဆာေတာ့ သူတိုု ့ေပးတဲ့ ဟာနဲ ့ဘဲ စားရတာပါဘဲ။ ကုန္ပနီကုိေျပာၾကပါေသးတယ္ ထမင္းဖုိးမျဖတ္ပါနဲ ့ ကုိယ့္ဘာသာခ်က္စားမယ္ဆုိေတာ့ မရဘူး စား စား မစား စား ထမင္းဖုိးျဖတ္မွာပဲ ဆုုိျပီး လုုပ္ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြဆိုု မစားႏုိင္လုိ႔ ၀ယ္စားၾကတာေတြရွိပါတယ္၊ လစာေလးနည္းနည္း နဲ႔ ၀ယ္စားရတာဆုိေတာ့ အသုံးစရိတ္နဲ ့ တစ္ျပားမွ အိမ္မေရာက္ဘူး၊ သူတိုု ့ေျပာခဲ့တဲ့ ေငြ ေလးသိန္းခန္ ့ေတာင္ ၂ ႏွစ္နီးပါး လုုပ္ေနတဲ့ ကာယကံရွင္ ေကာင္ေလးကေတာ့ ေငြကိုု မိဘဆီသိုု ့ ခုုထိ မပိုု ့ႏိုုင္ေသးပါဘူး။ တစိလမွ အုိတီဆင္းရင္ ၉ရာ မဆင္းရင္ ၇ရာ၀န္းက်င္ ေလာက္ဘဲ ရပါသတဲ့၊ ဘာအက်ိဳးခံစားခြင့္မွ မရွိဘူး။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ခြင့္ေလာက္လွ်င္လည္း မေပးျပန္ပါဘူး။ ေသေရး ရွင္ေရး ျဖစ္လွ်င္လည္း လံုုး၀ ေပးျပန္ဖူးတာ နည္းပါတယ္။ မိဘ ေသျပီဆိုုမွသာ ေပးျပန္ခိုုင္းတာ ေလာက္သာ ရွိပါတယ္၊ တရက္ပ်က္ကြက္လွ်င္လည္း တစ္ဆယ္ကလည္း ျဖတ္ပါေသးတယ္၊ ဟန္လင္းထြဋ္ဆုိတဲ့ေကာင္ေလး ဓါတ္လိုု္က္လိုု ့ သတိေမ့ၿပီး ေဆး႐ုံပုိ႔လိုုက္ရတဲ့အခါမွာလည္း ေဆးရံုုဖိုုး ပုိက္ဆံကုိ လစာထဲက ျဖတ္ပါေသးတယ္၊ ကာယကံရွင္ ကိုုယ္တိုုင္ မိဘကိုု လြမ္းလိုု ့ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါေလာက္ သြားေတြ ့ခ်င္လိုု ့ေျပာျပခဲ့အခါမွာလည္း ေပးျပန္ခဲ့ျခင္းမရွိပါ၊ ေနာက္ပိုုင္း အလုုပ္မဆင္းဘဲ ဆုုိးေပ လိုုေနရင္ သူတိုု ့အလုုပ္ထုုတ္မွာလားဆိုုျပီး ေနၾကည့္လိုုက္တဲ့အခါမွာ အလုုပ္ထြက္ရမည့္ေနေနသာသာ သူ ့လစာမွ ေငြျဖတ္လိုုက္ျခင္းကိုု ခံလိုုက္ရပါတယ္၊ ကုန္မနီက လုပ္ငန္းခြင္ ထဲမွာ ထိခုိက္မႈလည္းတာ၀န္မယူပါဘူး။ ကုုန္မနီနဲ ့ အခ်က္အတင္မေျပာႏိုုင္တဲ့ ျမန္မာေတြမွာလည္း အလုုပ္ထဲတြင္ လူ ့ကြ်န္ တစ္ေယာက္လိုု ့ ေနေနၾကပါတယ္၊ ႐ွင္ယန္းက ဒီမွာ သု႔အတြက္သီးသန္႔ ရဲစခနိးေတာင္႐ွိတယ္ ဘာမွ ျပန္မလုပ္ႏုိင္ဘူး။ အလုုပ္သမားတန္းလွ်ားရွိ အိမ္သာမွာဆုုိ အိမ္သာတြင္ အညစ္အေၾကးမ်ား ျပည့္လွ်ံလာလိုု ့ ကားနဲ ့ လာမထုုတ္ေပးပါဘူး၊ အဲဒီေတာ့ အဲဒီကံယာကံရွင္နဲ ့အလုုပ္သမားအဆုုိ ့ဟာ အလုပ္ထဲက သူတုိ႔႐ုံးခန္းထဲကုိ သြားျပီး ခုိးတတ္ရျမဲပါ။ အထက္ပါအခ်က္အလက္မ်ားကိုု agent နဲ ့ညိဳႏွိင္းျပီး ေဆြးေႏြးေပးေစခ်င္လိုု ့တုုိင္တန္း ေျပာၾကားလွ်င္ စာခ်ဳပ္နဲ ့ ကုုိင္ေပါက္တာဘဲ ခံေနရလိုု ့ ဦးစိန္ေဖနဲ႔ေဒၚျမျမသန္းပုံကုိ အခန္း၀မွာကပ္ၿပီး အလုပ္အျပန္တစ္ခ်က္ အသြားတစ္ခ်က္ လက္သီးနဲ႔ထုိးတဲ့လူေတာင္ အလုုပ္သမား တန္းလွ်ားတြင္ ရွိပါသတဲ့၊ ျမန္မာအလုုပ္သမားမ်ားဟာ ပညာ လည္းရ ပုိက္ဆံလည္းရရင္ မိဘသားသမီးမ်ားကိုု ေထာက္ပံ့မည့္ အေတြးကိုု သာ ေတြးမိေနေတာ့ အာဘာဖီး ေအးဂ်င့္ ရဲ ့ လူ ့ကြ်န္ ကုုန္ကူးသလိုု မေလးရွားလိုု ့ ပုုိ ့ေပးခဲ့လိုု ့ ခုုထိ အဲဒီမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိး ဒုုတ္ခ ခံစားေနရဆဲပါ၊ တခ်ဳိ ့ဆိုု သင္တန္းတက္ျပီး ေရာက္လာခဲ့အခါ တံမ်က္စည္း လွည္းခိုုင္း ပါသတဲ့၊ သင္တန္းတတ္ခါၾကတာ ဒီေရာက္ေတာ့ အကုန္တေယာက္တမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္၊ ျမန္မာလူမ်ဳိး ၈၉ မွာ ၇၀ေလာက္က Fitter (ပိုုက္ျပင္သမား) နဲ႔လာတာ အဲဒီေနရာရာက္ေတာ့ အမႈိက္လွည္းတဲ့ေကာင္ က လွည္းရေတာ့ ပညာကေတာ့ မရဘဲ တံမ်က္စဥ္း လွည္းရနဲ ့ စာခ်ုုဳပ္ကုုန္တဲ့အထိ ထိုုင္ေစာင့္ေနရတဲ့ လူငယ္ေတြအမ်ားၾကီးမွာ အခ်ိန္ကုုန္တာ လူပင္ပန္း ပညာလည္းမရ ေထာင္ထဲမွာ ေနရသလိုု ခံစားရပါတယ္၊ အခုလည္း လူ၆၀က ျပန္လုပ္ခ်င္ေနတယိလုိ႔ ဦးစိန္ေဖက သတငိးဌာနကုိေျပာတယ္လိုု ့ ဆုုိသြားပါတယ္။ အမွန္တကယ္မွာေတာ့ အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္ေတာင္ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး ေျဗာင္လိမ္ ေျဗာင္စား အာဘာဖီးက အျမဲတမ္း သူတိုု ့ေကာင္းစားေရးကိုု သာ ေရွးရွဳျပီး လုုပ္ေဆာင္ေနဆဲပါ၊ အခုုတေလာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ မေလးျပသာနာကကိုု ေျဖရွင္းဖိုု ့ ေန ့ေရြ ့ညေရြ ့ လုုပ္ေနတဲ့ အာဘာဖီး ေအးဂ်င့္ကေတာ့ သည္ ၂၀၁၂ ခုုနစ္ August လပိုုင္း ကုုန္ေလာက္ ညဘက္ ၈ နာရီခဲြေလာက္တြင္ အင္ဒို ၁၅၀ ျမန္မာလူမ်ဳိး ၈၀ ခန္ ့ကိုု ဓါးနဲ ့ ခုုတ္သတ္ရန္ လာတုုန္းကလည္း ေဘးလူမ်ား တားလိုု ့သာ ျမန္မာလူမ်ဳိး အသက္ မေသဘဲ ရွင္သန္ခဲ့ေပမယ့္ သူတိုု ့ ဘာမွ မလုုပ္ေပးခဲ့ေပ။ company ကလည္း ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအသက္ကိုု ျခံစည္းရိုုး ခတ္ေပးမယ္ ေျပာျပီး ေနာက္ပိုုင္းအဲဒီစကား မတည္ဘဲ ေလထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီတုုန္းက သူတုုိ ့ျမန္မာအလုုပ္သမားမ်ားကိုု စာရြတ္ ထုုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္၊ ရန္ျဖစ္ျပီး စည္းကမ္းေဖ်ာက္ပ်က္တဲ့ လူေတြကိုု အလုုပ္က ထုုတ္မယ္ဆိုုတဲ့ စာရြက္ကိုု 13th August 2012 မွာ ထုုတ္ေ၀ခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီစာရြက္ အရဆုုိရင္ Contract Workers ေတြဟာအဲလိုု ျဖစ္ခဲ့ရင္ အလုုပ္က ထြတ္ရမွာပါ၊ အခုုေတာ့ တျခားဆီ ျဖစ္ေနဆဲပါ၊ အမွန္တကယ္မွာေတာ့ ၂၀၁၃ မွာ ျဖစ္တဲ့ ျပသာနာကေတာ့ အင္တုုိ ၆ ေယာက္က ျမန္မာတစ္ေယာက္ ေစ်း၀ယ္အျပန္ ရန္စရွာျပီး ရိုုက္လိုုက္လိုု ့ ျမန္မာေခါင္းကဲြခဲ့ရပါတယ္။ သူမ်ားေတြ တားလိုု ့ အသက္မေသဘဲ မိမိ အေဆာင္သိုု ့ အေျပးျပန္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္က လာျပီး အေဆာင္ထဲထိ ၀င္ရိုုက္ရာ အေဆာင္ထဲက ၁၃ ေယာက္က self defense အရ ျပန္ခုုခံသျဖင့္ သူတိုု ့ ၆ေယာက္ ျပန္ဆုုတ္ေျပးျပီး ဓါးေကာက္ေတြ ကိုုင္ထားတဲ့ အင္တိုု ၁၅၀ ခန္ ့ လူအုုပ္စုုနဲ ့ ျပန္တက္လာခဲ့ၾကပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ တံခါးေတြပိတ္ထားတဲ့အခါ အခန္းမ်ားကိုု ခဲမ်ားေပါက္ခံခဲ့ရပါတယ္၊ ေနာက္ပိုုင္းတြင္ တံခါးေတြ လာဖ်က္ေတာ့ အထဲရွိ ျမန္မာေတြ ကိုုယ္လြတ္ထြတ္ေျပးခဲ့ရပါတယ္၊ အင္ဒိုုေတြဟာ လူမရေတာ့ အေဆာင္ထဲရွိ စက္ဘီး ႏွစ္စီး တီဗီ စေလာင္း အလုုပ္သမား ၄၀ ပိုုင္တဲ့ ဘက္ေဂ့အိတ္အ၀တ္အစားမ်ား စသည့္ စုုစုုေပါင္း တန္ဖိုုး $၅၀၀၀ မွ $၆၀၀၀ ခန္ ့ရွိ သူတိုု ့ရဲ ့ စုုမိေဆာင္းမိမူမ်ားကိုု မီးရွဳိ ့လိုုက္ေတာ့ ျမန္မာအလုုပ္သမား ၄၀ ခန္ ့ဟာ အ၀တ္တထည္ ကိုုယ္တခုု ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္၊ က်န္တဲ ့အလုုပ္သမားမ်ားဟာ Over time ဆင္းေနၾကသျဖင့္ အေၾကာင္းအစံုုကိုု တိတိက်က် မသိခဲ့ၾကပါ၊ အဲလိုု အသက္အႏၱရာယ္နဲ ့ ၾကံဳေတြ ့ေနရာတဲ့ အခါ မိမိ agent ေတြကိုု ဖုုံးေခၚျပီး အေၾကာင္းစံုုေျပာရာ agent ကေတာ ့ဘာမွ လုုပ္မေပးႏုုိင္ဘူးလိုု ့ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္၊ ျမန္မာသံရံုုးက visit လုုပ္တဲ့အခါမွာ ဦးစိုုး၀င္းေျပာသြားတာေတာ့ company က ဒီ ၉ ၈ ေယာက္နဲ ့ ဒီလိုု အေျခအေနမွာ ျပန္လြတ္ ဒီ ၉၈ ေယာက္နဲ႔ ဒီလုိ ျပန္လႊတ္လုိ္က္ရင္ ေနာက္တစ္ခါ ဒီကုန္မနီက ႏဳိင္ငံျခားသားေခၚယူဖုိ႔ခက္ခဲသြားမယ္တဲ႔ အဲ႔ေတာ့ အေလ်ာ္အစားရွိမယ္ဆုုိလိုု ့ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ သမၼတရုံးကုိတင္ဖုိ႔ အားလုံးျပန္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ႔ကိစၥကုိ ကုိယ့္လက္ေရးနဲ႔ကုိယ္ေရးျပီ လတ္မွတ္ေတြနဲ႔ ဦးစုိး၀င္းကုိေပးလုိက္ၾကရပါတယ္၊ စာေရးသူအေနႏွင့္ ေျပာခ်င္သည္မွာ ဦးစိုုး၀င္း ေျပာတာကိုု company ပိုုင္းက အေၾကာင္းအတြက္ စဥ္းစားေပးတာေတာ့ ဟုုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ company မွာ contract-worker safety issues ေတြ ရွိပါတယ္၊ 2012 တုုန္းကလည္း ဒီလိုု ျပသာနာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ company နဲ ့ agent ေပါင္းျပီး company safety အတြက္ တာ၀န္ယူေၾကာင္း ဆိုုတဲ ့စာ ကိုု လက္ခံရရွိခဲ့တယ္ မဟုုတ္လား၊ ျပီးေတာ့ သူတိုု ့ စာရြက္စာတန္းအရ အလုုပ္မွ ထုုထ္ေပးမယ္လိုု ့လည္း ေျပာထားပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ အခုု ျဖစ္ပ်က္တဲ့ ျပသနာမွာ company ဂိတ္၀မွာ ထိုုးၾကိတ္တာလည္း ျဖစ္ေသးတယ္... အေဆာင္ထဲထိေတာင္ ကိုုယ္ထိလက္ေရာက္ေစာ္ကားမူကိုုေတာင္ မကာကြယ္ေပးႏိုုင္တဲ့ company မွာ ျမန္မာအလုုပ္သမား ဒုကၡ ခံေနရမူမ်ားကိုု ျမင္ေစခ်င္ပါတယ္၊ အာဘာဖီး agent ကေတာ ့ အဲဒီ စာရြက္ကိုု ထုုတ္ခိုုင္းျပီး ျမန္မာလူမ်ဳိးကိုု ၾကားပံုုျဖတ္ စားကာ လုုပ္ခိုုင္းေနတာကိုု ျမင္ေစခ်င္ပါတယ္၊ အလုုပ္သမား ဥပေဒအရလည္း ေခါင္းပံုုျဖတ္ေနရတာ ကိုုယ္လည္း ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္၊ ျမန္မာအာဏာပိုင္မ်ားလည္း အာဘာဖီး ၾကားပံုု ျဖတ္တဲ့ အျပစ္နဲ ့ တာ၀န္မယူမူစသည့္ agent ဆိုုင္ရာ လုုပ္ထုုံးလုုပ္နည္းမ်ားနဲ ့မကုုိက္ညီလွ်င္ agent license ကိုု ဖ်က္သိမ္းေပးခ်င္ပါတယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာသံရံုုးက မလုုပ္ေဆာင္ႏုုိင္ပါက ျမန္မာလူမ်ဳိး ေနာက္ထပ္ Sarawak တစ္ခုုတစ္ခုု ျဖစ္လွ်င္ agent, company တရားခံျဖစ္သလိုု ျမန္မာသံရံုုးက အလုုပ္သမားမ်ားလည္း လွစ္လွဴရွဳမူမ်ားေၾကာင္း ျဖစ္ရတယ္လိုု ့ မွတ္ယူရပါလိမ့္မည္၊ ကာယကံရွင္ႏွင့္ အသက္အႏၱရာယ္ စုုိးရိမ္ေနၾကသူမ်ားကေတာ့ ျမန္မာသံရံုုးက လူမ်ားကိုု မ်က္နာငယ္ငယ္ျဖင့္ အားကုုိးတၾကီး ျပန္ႏိုုင္ေရးေဆာင္ရြက္ေပးေစလိုုၾကပါတယ္၊ တနလၤာေန႔မွ Company န႔ဲ ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္လူမ်ဳိး ၉၈ ေယာက္ ကိုု ျပန္လြတ္ႏိုုင္ေရးကိုု လုုပ္ေစခ်င္ပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္သူ လူထုုကလည္း သံရံုုးနဲ ့ တာ၀န္ရွိ အစိုုးရ ၀န္ထမ္းမ်ားကိုု humble request မ်ားကိုု ေပးၾကေပးေစလိုုပါတယ္၊ နိုု ့မဟုုတ္ပါက အရင္တုုန္းကလိုု company က စာရြက္ထုုတ္သာ ထုုတ္ျပီး safety လံုုး၀မရွိတဲ့ေနရာမွာ ျမန္မာလူမ်ဳိး ညီအကိုုေလးမ်ားဟာ ယုုတ္မာသူမ်ားရဲ ့ ရက္စက္မူမ်ားခံစားရတတ္ပါတယ္၊ အခုုအခ်ိန္မွာ လမ္း ငါးဆယ္က agent ကလည္း ဘာမွ သူတိုု ့အလုုပ္သမားေတြရဲ ့အသက္ထက္ ေငြကိုု သာလိုုက္ေနၾကျပီး company ကလည္း သူတိုု ့နာမည္ပ်က္မွာစုုိးလိုု ့ ကာကြယ္တယ္ဆိုုတဲ့ စာ၇ြက္သာထုုတ္ေပး လုုပ္တာကိုု ျမန္မာ သံရံုုးက လက္ခံျပီး ေၾကေအးေပးျဖစ္ရင္ေတာ့ ျမန္မာအလုုပ္သမားမ်ားမွာ ေျမစာဘဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့မယ္၊ အာဘာဖီး ေအးဂ်င့္ ခင္ဗ်ားတိုု ့ သူမ်ားမ်က္ရည္နဲ ့ သူမ်ားဒုကၡခံျပီး လုုပ္စာေတြကိုု ၾကားပံုုျဖတ္စားေသာက္လိုု ့ ထမင္းစား၀င္ အိပ္ေပ်ာ္ပါေစဗ်ာ၊ ျမန္မာျပည္သူလူထုုရဲ ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ အစားအေသာက္ အခုုေတာ့ အဆင္ေျပေနမည့္ သူတိုု ့ကိုု အမိေျမသို ့ ျပန္ေခၚႏိုု္င္ေအာင္ တိုုက္တြန္းေပးၾကပါဗ်ာ၊ (credit to Bug Lab)

မြန္အကၡရာသမိုင္း

အကၡရာသမိုင္းကို ေလ့လာရာ ဘာသာစကား၊ အကၡရာနွင့္ ဘာသာစာေပဟူေသာ ေဝါဟာရသံုးမ်ဳိးကို ခြဲျခားသိထားရန္လိုအပ္ေပသည္။ ဘာသာစကားဆိုရာ၌ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေပၚ လာေသာအခါ ထိုလူမ်ဳိးအတြက္ ေျပာဆိုသံုးစြဲရန္အတြက္ ေပၚေပါက္လာေသာ ဘာသာစကားကို ဆိုလိုသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ထိုလူမ်ဳိးအတြက္ ဘာသာစာေပသည္ထိုလူမ်ဳိး၏ ၾကိဳးပမ္းမူအေပၚမူ တည္ျပီး ေပၚေပါက္လာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္တစ္ခ်ဳိ႕လူမ်ဳိးတို႕ သည့္ဘာသာ စကား ရွိပင္ရွိျငားေသာ္လည္း စာေပေပၚေပါက္လာရန္ မၾကိဳးစားမရွာေဖြေသာေၾကာင့္ စာေပမရွိပဲ ဘာသာစကားကိုသာသံုးစြဲျပီး ေနထိုင္ၾကေသာ လူမ်ဳိးအျဖစ္ တည္ရွိေနၾကသည္။ ဥပမာျပရလွ်င္ ကမာၻေပၚရွိ အခ်ဳိ႕လူမ်ဳိးငယ္မ်ားသည္ စာေပမရွိေသးေသာ လူမ်ဴိးအေနနွင့္ ယခုတိုင္တည္ရွိေနၾက တည္ကိုေတြ႕ျမင္နိုင္ပါသည္။ ဆိုရွယ္လစ္နိုင္ငံမ်ားတြင္ယင္းလူမ်ဳိးငယ္မ်ားအတြက္စာေပျဖစ္ထြန္း ေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ ဘာသာစကားေျပာဆိုရာမွ ဘာသာစာေပျဖစ္ေပၚရန္အတြက္ အကၡရာသည္အေရးၾကီးေလ သည္။ အကၡရာဆုိသည္မွာ ထိုလူမ်ဳိးက အသစ္တီထြင္ထားေသာ အကၡရာေသာ္လည္းေကာင္း၊ သို႕မဟုတ္ အျခားလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ အကၡရာကို တိုက္ရိုက္သို႕မဟုတ္ ျပဳျပင္ျပီး လက္ခံသံုးစြဲေသာ အကၡရာကိုဆုိလိုသည္။ ထိုလူမ်ဳိးအတြက္အကၡရာရရွိျပီးမွသာထိုလူမ်ဳိးအတြက္စာေပသည္ေပၚေပါက္ ျဖစ္ထြန္းလာနိုင္မည္ ျဖစ္ေပသည္။ သုေတသီတို႕၏ အဆုိအရ ဘာသာစကားသာရွိျပီး ဘာသာစာေပမရွိေသးေသာလူမ်ဳိးကို ယဥ္ေက်းမူအရ အဆင့္နိမ့္ျပီး မတိုးတက္ေသးေသာ လူမ်ဳိးငယ္ဟု ေခၚေဝၚသမုတ္ၾကျပီး ဘာသာ စကားနွင့္တကြဘာသာစာေပကိုယခုထက္တိုင္ အဆက္မျပတ္ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးသားလာေသာ လူမ်ဳိးအတြက္ ယဥ္ေက်းျပီး တိုးတက္ေသာ လူမ်ဳိးဟု သတ္မွတ္ေခၚဆိုၾကေလသည္။ မြန္လူမ်ဳိးတို႕သည္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအတြက္ မြန္ဘာသာစာေပကို ေရးသားနိုင္ရန္အကၡရာမရွိမီ အခါကမြန္ဘာသာစကားနွင့္ပင္ေနလာရေသာလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္မြန္လူမ်ဳိးတို႕ သည္ဘာသာစကားနွင့္ပင္ တင္းတိမ္၍မေနဘဲ စာေပျဖစ္ထြန္းေအာင္ ရွာေဖြၾကိဳးပမ္းခဲ့သည့္ အ ေလ်ာက္ မြန္စာေပသည္ ခရစ္သကၠရာဇ္ငါးရာစုေလာက္တြင္ ေပၚထြန္းလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္နိုင္ပါ သည္။ ပမဆံုးအခ်ိန္ မြန္တို႕ေရးသားေသာ မြန္စာေပကို ေလ့လာျခင္းအားျဖင့္ မြန္တို႕သည္ အိႏိၵယျပည္ေတာင္ပိုင္းရွိ ပလႅဝလူမ်ဳိးတို႕ ေလး - ငါးရာစုေလာက္တြင္ ေရးသားေသာ ပလႅဝ အကၡရာ (ဇယား - ၁) ကို ယူျပီး မြန္စာေပအျဖစ္ စတင္ေရးသားသည္ကို ေတြ႕ျမင္နိုင္ပါသည္။ ပလႅဝအကၡရာသည္လည္း ဘီစီသံုးရာစုေလာက္တြင္ အိႏိၵယနိုင္ငံ၊ ျပည္နယ္တစ္ခု၌ မင္း ျပဳေသာ အာေသာကမင္းၾကီး လက္ထက္အသံုးျပဳေသာ ျဗာဟီၼအကၡရာမွဆင့္ကဲဆင္းသက္လာေသာ အကၡရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အာေသာကမင္းလက္ထက္တြင္ သကၠတဘာသာစကားကိုသာ သံုးစြဲရာမွ ျဗာဟီၼအကၡရာကို ရျပီးေနာက္ ျဗာဟီၼအကၡရာျဖင့္ သကၠတစာေပကို စတင္းေရးသားးလာပါသည္။ သကၠတစာေပသည္ အိႏိၵယနိုင္ငံတြင္ ပမထဆံုးေပၚေပါက္လာေသာ စာေပပင္ျဖစ္၍ ျဗာဟီၼအကၡရာ သည္လည္း အိႏိၵယနိုင္ငံတြင္ ပထမဆံုးအသံုးျပဳေသာ အကၡရာျဖစ္ေလသည္။ အိႏိၵယနိုင္ငံတြင္ သကၠတဘာသာစကားကို သံုးစြဲေသာလူမ်ဳိးအျပင္ အျခားဘာသာစကား ကို သံုးစြဲေသာလူမ်ုိး အမ်ားအျပားေနထိုင္ေသာ နိုင္ငံျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ျဗာဟီၼအကၡရာျဖင့္ သကၠတစာေပေပၚထြန္းလာျပီးေနာက္ အျခားလူမ်ုိဳးမ်ားသည္လည္း မိမိတို႕ လူမ်ဳိးအတြက္စာေပေပၚ ထြန္းရန္အကၡရာကို တီထြင္လာၾကသည္ကို ေတြ႕ရျပန္ေလသည္။ ျဗာဟီၼအကၡရာေပၚလာျပီးေနာက္ ကုသနလူမ်ဳိး၊ ဂုတၱလူမ်ဳိး၊ ကဒမၸလူမ်ဳိး၊ ပလႅဝလူမ်ဳိးစေသာ လူမ်ဳိးတို႕သည္လည္း အကၡရာမ်ားကို တီထြင္သံုးစြဲလာၾကေလသည္။ အဆိုပါလူမ်ဳိးတို႕၏ အကၡရာသည္လည္း ျဗာဟီၼအကၡရာကိုအေျခခံ ၍ ဆင့္ကဲဆင္းသက္လာေသာ အကၡရာမ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အဆိုပါလူမ်ဳိးတို႕၏ အကၡရာသည္ ျဗာဟီၼအကၡရာမွ ဆင့္ကဲဆင္းသက္လာသည္ဟုဆိုေသာ္လည္း ထိုလူမ်ဳိးတို႕၏ အကၡရာသည္ တစ္ခ်ိန္နွင့္တစ္ခ်ိန္ မတူၾကဘဲ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲလာသည္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္နိုင္ေလသည္။ ဥပမာ ငါးရာစုသံုး ပလႅဝ အကၡရာသည္ ခုနွစ္ရာစုသံုး ပလႅဝ အကၡရာနွင့္ျခားနားစြာ ေျပာင္းလဲလာ သည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ထိုနည္းတူစြာ ကုသန၊ ဂုမၻ၊ ဂဒမၸ၊ စေသာအကၡရာတို႕သည္လည္း တစ္ ခ်ိန္နွင့္ တစ္ခ်ိန္မတူဘဲ ေျပာင္းလဲလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္နိုင္ပါသည္။ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပသည့္အတိုင္း မြန္တို႕သည္ (၄ -၅ ) ရာစုေလာက္တြင္ေရးသားေသာ ပလႅဝအကၡရာကိုယူျပီးမြန္စာေပကိုစတင္ေရးသားသျဖင့္ မြန္တို႕ငါးရာစု ေလာက္တြင္ေရးထိုးေသာ မြန္ေက်ာက္စာကိုယိုးဒယားျပည္ေတာင္ပိုင္း၊ဖရပထံုဘုရားတြင္ေတြ႕ရွိရသည္။ ထို႕ ထက္ ေစာစြာ ေရးထိုးေသာေက်ာက္စာအေထာက္အထား မ်ားကိုမေတြ႕ရေသးသျဖင့္ မြန္တို႕သည္ခရစ္သကၠရာဇ္ ငါးရာစုမွစ၍ မြန္စာေပကိုေရးသားလာသည္ဟုဆိုၾကေလသည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ စာေပသမိုင္းကို ေလ့လာရာတြင္ထိုလူမ်ဳိး၏ေခတ္အဆက္ဆက္ စာေပအေရးအသားကိုေလ့လာရေလသည္။ ေခတ္ ေဟာင္းတြင္ ေရးသားထားေသာစာေပမ်ားကို ေက်ာက္စာတြင္သာ ေတြ႕ျမင့္နိုင္သျဖင့္ေက်ာက္စာ သည္ သမိုင္းေလ့လာသူတို႕အတြက္ တန္းဖိုးမျဖတ္နိုင္ေသာ အေထာက္ထားတစ္ခု ပင္ျဖစ္သည္။ ယိုးဒယားျပည္ေတာင္ပိုင္းဖရပထံုဘုရားတြင္ေတြ႕ရွိရေသာခရစ္သကၠရာဇ္ငါးရာစုေလာက္ တြင္ (၁) မြန္ဘာသာျဖင့္ကမၼည္းထိုးခဲ့ေသာ ဘုရားတြင္ အလူဒါန ေကာင္းမွဳျပဳသည့္ အေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ မြန္ေက်ာက္စာ အက်ဳိး အပဲ့ နွစ္တံုးနွင့္ (၂) ေယဓမၼာဂါထာရွိေသာ ပါဠိဘာသာ ျဖင့္ မြန္အကၡရာနွင့္ ကမၼည္းထိုးေသာအုတ္ခြက္ နွစ္ခ်ပ္တို႕ျဖစ္ေလသည္။ ဖရပထံုဘုရားတြင္ ေယဓမၼာဂါထာပါရွိသည့္ အုတ္ခြက္နွစ္ခ်ပ္ကိုေတြ႕ သည့္နည္းတူ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ၊ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရားတြင္လည္း ဖရပထံုဘုရားတြင္ ေတြ႕ေသာ အုတ္ခြက္နည္းတူ မြန္အကၡရာျဖင့္ေယဓမၼာဂါထာပါရွိသည့္အုတ္ခြက္တစ္ခ်ပ္ ကိုလည္းေတြရွိခဲ့ေလသည္ကို။ထို႕ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သည္လည္း ဖရပထံုနည္းတူ ေရွးၾကေသာမြန္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေလသည္။ ဇယား(၂) တြင္ေဖာ္ျပထားေသာဗ်ည္းသည္ဖရပထံုဘုရားနွင့္ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရားတို တြင္ ေတြ႕ရွိေသာေက်ာက္စာနွင့္ အုတ္ခြက္စာတြင္ ေတြ႕ရွိရေသာ မြန္အကၡရာဗ်ည္းမ်ားပင္ျဖစ္ေလသည္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ အကၡရာသည္အခ်ိန္ကိုလိုက္၍ေျပာင္းလဲသည္ဟုအထက္တြင္ေဖာ္ျပသကဲ သို႕မြန္အကၡရာသည္လည္း ေျပာင္းလဲသည္ကို ေတြ႕ရွိနိုင္ေလသည္။ ဥပမာဖရပထံု ေခတ္တြင္ ေရးထိုးေသာမြန္အကၡရာသည္ ယိုးဒယားျပည္ - ေလာ့ဗူရီျမိဳ႕ေဟာင္းတြင္ ေတြ႕ရွိသည့္ မြန္ဘာသာျဖစ္ ေရးထိုးေသာရွစ္ေျမာက္ေက်ာက္စာတိုင္ရွိမြန္အကၡရာနွင့္မတူဘဲေျပာင္းလဲလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္နိုင္ ေလသည္။ ေလာ့ဗူရီျမိဳ႕ေဟာင္းတြင္မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးေသာ ေက်ာက္စာတိုင္သည္ ခရစ္သကၠ ရာဇ္ရွစ္ရာစုေလာက္တြင္ ေရးထိုးေသာေက်ာက္စာျဖစ္သည္ဟု သုေတသီတို႕ ကယူဆၾကေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ငါးရာစုတြင္ ေရးထိုးေသာမြန္အကၡရာနွင့္ ရွစ္ရာစုတြင္ေရးထိုးေသာ မြန္အကၡရာေျပာင္းလဲ လာပံုကို ဇယား(၂)နွင့္(၃) ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေတြ႕ျမင္နိုင္ပါသည္။ ေလာ့ဗူျမိဳ႕ေဟာင္းေက်ာက္စာတိုင္တြင္မြန္ဘာသာျဖင့္ေရးထိုးထားသည့္နည္းတူ ေလာ နိုင္ငံ၊ ဝင္ရွင္းျမိဳ႕၌ ေတြ႕ရွိရေသာေက်ာက္စာ တစ္ခ်ပ္လည္း မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးျပီး အကၡရာ မွာလည္းေလာ့ဗူရီေက်ာက္စာရွိအကၡရာနွင့္ တူညီသည္ကိုေတြ႕ရသျဖင့္ ေလာနိုင္ငံနွင့္ ေလာ့ဗူရီေဒသ သည္ မြန္တို႕ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ေဒသျဖစ္သည္ဟု မွန္းဆနိုင္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ ခရစ္သကၠရာဇ္ (၁၁) ရာစုတြင္ သထံုျပည္၌ မင္းျပဳေသာ မနုဟာ (မကုဋ) မင္းလက္ထက္၊ သထံု၌ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးေသာ ေက်ာက္စာမ်ားနွင့္ ပုဂံျပည္၌မင္းျပဳေသာ အေနာ္ရထာနွင့္ က်န္စစ္သားမင္းတို႕လက္ထက္ မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးေသာ ေက်ာက္စာမ်ားရွိ မြန္အကၡရာတို႕သည္ ဖရပထံုနွင့္ ေလာ့ဗူရီေက်ာက္စာမ်ားရွိ အကၡရာတို႕နွင့္မတူ တစ္ဖန္ေျပာင္းလဲ လာျပန္သည္ကိုေတြ႕ျမင္နိုင္ေလသည္။ ဇယား(၄) ပုဂံက်န္စစ္သားမင္း လက္ထက္တြင္မြန္စာေပကို ေက်ာက္တုံးၾကီးမ်ားေပၚတြင္ကမၼည္းေရးထိုးခဲ့သည့္အျပင္အုတ္ခြက္ ၊စဥ့္ခ်ပ္ ၊စဥ့္မ်ားတြင္လည္း ေရးထိုးခဲ့ပါသည္။ ၎အျပင္ ဂူဘုရားမ်ားအတြင္းရွိ နံရံမ်ား၌ ပန္းခ်ီေဆးေရးေအာက္တြင္လည္း မင္စာအျဖစ္ မြန္စာမ်ားကို ေရးထိုးထားသည္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္နိုင္ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မြန္အကၡရာသည္ ဖရပထံုတြင္တစ္မ်ဳိး၊ ေလာ့ဗူရီတြင္ တစ္မ်ဳိးနွင့္ သထံု၊ ပဂံုေခတ္တြင္လည္း တစ္မ်ဳိးစသည့္ျဖင့္ ေျပာင္းလဲလာသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ထို႕ကဲ့သို႕ မြန္စာေပကို ဖရပထံုေခတ္တြင္ ခရစ္သကၠရာဇ္ငါးရာစုမွစ၍ ေရးသားလာရာမွ ပုဂံေခတ္ ခရစ္သကၠရာဇ္ (၁၁) ရာစု၊ က်န္စစ္သားမင္း နတ္ရြာမစံမီအထိ မြန္ဘာသာစာကိုသာ ေရးသားကမၼည္းထိုးသည္ကို ေတြ႕ရျပီး၊ ျမန္မာဘာသာစာျဖင့္ ေရးထိုးေသာျမန္မာစာအေရးအသား ကိုမေတြ႕ရေသးသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ က်န္စစ္သားမင္း နတ္ရြာစံခါနီးသားေတာ္ရာဇကုမာ မင္းသားက ဖခင္အတြက္ ေရႊဘုရားကိုလွဴျပီး ဂူဘုရားတြင္ ဌာပနာသည့္အေၾကာင္း ပါဝင္သည့္ျမ ေစတီ(ရာဇကုမာ) မည္ေသာ ေက်ာက္စာတြင္သာ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေရးထိုးေသာျမန္မာစာအေရး အသားကို ပထမဦးဆံုး ေတြ႕ရေလသည္။ ရာဇကုမာေက်ာက္စာတြင္ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ပါဠိ၊ ပ်ဴ ဘာသာေလးမ်ဳိးျဖင့္ ေရးထိုးထားေသာ ေက်ာက္စာျဖစ္ေသာ္လည္း အသံုးျပဳေသာ အကၡရာမွာ မြန္အကၡရာနွင့္ပ်ဴအကၡရာနွစ္မ်ဳိးသာျဖစ္ေလသည္။ မြန္ - ျမန္မာနွင့္ ပါဠိဘာသာတို႕ကို မြန္အကၡရာ ျဖင့္ ေရးထိုးျပီး ပ်ဴဘာသာကို ပ်ဴအကၡရာျဖင့္ ေရးထိုးထားေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျမန္မာဘာသာ စာေပျဖစ္ေပၚလာရန္ပုဂံေခတ္တြင္ေရးထိုးေနေသာ မြန္အကၡရာကို အသံုးျပဳျပီးျမန္မာဘာသာစာေပ ကို စတင္ေရးသားေၾကာင္း ေတြ႕ျမင္နိုင္ေလသည္။ ရွင္ေစာပုနွင့္ဓမၼေစတီမင္းလက္ထက္ ေရးထိုးေသာေခတ္လည္ မြန္အကၡရာနွင့္ယခုေခတ္ မြန္အကၡရာတို႕သည္လည္းေျပာင္းလဲလာသည္ကို ေတြ႕ရေသာ္လည္း ယခုေဆာင္းပါရွည္သြားမည္ စိုးသျဖင့္ ေနာင္အလ်ည္းသင့္မွ တင္ျပပါေတာ့မည္။ မြန္ဘာသာစာကို ေရးရာတြင္ ဖရပထံုေခတ္မွ ယခုေခတ္တိုင္သံုးစြဲေသာ “ၐ” ဗ်ည္း အကၡရာ သည္ အမွန္အားျဖင့္ ပလႅဝအကၡရာမွ ယူျခင္းမဟုတ္ဘဲ ျဗဟီၼအကၡရာ “ ထ “ မွ ရယူေသာ အကၡရာျဖစ္သည္ကိုေတြ႕ရေလသည္။ဇယား(၄) တြင္ေတြ႕ျမင္ရေသာ“ ဂ့” နွင့္“ၐ” ဗ်ည္း နွစ္လံုးသည္ သ- အသံထြက္နီးနီးရွိျပီး ဖရပထံုနွင့္ ေလာ့ဗူရီမြန္ေက်ာက္စာမ်ားတြင္မေတြ႕ရေသာ္ လည္း ပုဂံေခတ္မြန္ေက်ာက္စာမ်ားတြင္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သံုးစြဲေရးသား ထားသည္ကိုေတြ႕ရ ေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပုဂံေခတ္တြင္ ေရးထိုးေသာမြန္ဗ်ည္းအရ အတြက္မွာ(၃၅)လံုး မကဘဲ (၃၇) လံုးထိရွိသည္ဟု မွန္းဆရေလသည္။ အုတ္ခြက္စာဆိုသည္မွာ ရံႊေစးကိုအျပားလုပ္ျပီး အေျခာက္လွန္း၊၎မွတစ္ဆင့္ မီးဖုတ္ျပီး အေရာင္နီလာလွ်င္ မီးဖုတ္ေျမျပား ဟု ဆိုနိုင္သည္။ ဤကဲ့သို႕ ရံႊေစးျပားတစ္ဖက္တြင္ ရုပ္မ်ား ထုလုပ္ျပီးအနည္းငယ္ခ်ဳိင့္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ မထုထြင္းရေသာ ေက်ာဘက္တြင္ အနည္းငယ္ ခံုးေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အုတ္ခြက္ဟုေခၚၾကသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ (Votive Tablet) ဟုေခၚေဝၚသမုတ္ၾကျပန္သည္။ ေရွးဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တို႕သည္ ေစတီဘုရားၾကီးမ်ားကိုတည္ထားကိုးကြယ္ သည့္ အျပင္အထက္ေဖာ္ျပပါနည္းအတိုင္း ရံႊေစးျပားေျခာက္မ်ားတြင္ ဘုရားရုပ္ပံုနွင့္တကြ ဗုဒၶ ဘာသာနွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အရုပ္မ်ား ထုထြင္းျပီး မီးဖုတ္ျပီးလွ်င္ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္လာသည္ကိုေတြ႕ ျမင္ခဲ့ရပါသည္။ ရုပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးထုလုပ္သည့္ အုတ္ခြက္အတိုင္းအတာပမာဏမွာ အခ်ဳိ႕က ၾတိဂံပံု၊ အခ်ဳိ႕စတုရန္းပံု၊ ျပဳလုပ္ထားျပီး အနံေလးလက္မ၊ ငါးလက္မ၊ အရွည္ေျခာက္လက္မ၊ ခုနွစ္လက္မ ျဖစ္ၾကသည္။ ၾတိဂံပံုတြင္အခ်ဳိ႕ေညာင္ရြက္ပံုခ်ြန္းထားသည္။ အကယ္၍ၾတိဂံပံုကဲ့သို႕ပံုေဆာင္ေနလွ်င္ ေအာက္တစ္ဖက္တြင္တိုျပီး က်န္နွစ္ဖက္တြင္ အလ်ားတူအေပၚဘက္ခ်ြန္းတက္လာျပီးေအာက္ဘက္ ပိုင္းထက္ အလ်ားရွည္သည္။ အုတ္ခြက္မ်ားကို မဖုတ္ခင္တစ္ဖက္တြင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘုရားရုပ္နွင့္ ဘုရားနွင့္သက္ ဆိုင္ေသာဗုဒၶဝင္ရုပ္မ်ားကိုထုထြင္းထားၾကသည္။ က်န္တစ္ဖက္တြင္အခ်ဳိ႕ကမၼည္းစာေရးထိုးထား သည္လည္းရွိသည္။ အခ်ဳိ႕ဘာမွ်ေရးသားထားျခင္းမရွိ၊ဗလာအတိျဖစ္ေနသည္။ အကယ္၍အုတ္ခြက္ ေပၚတြင္ကမၼည္းစာေရးထိုးထားျခင္းရွိလွ်င္၎စာကိုအုတ္ခြက္စာဟုေခၚပါသည္။ အခ်ဳိ႕အုတ္ခြက္စာ ကိုေက်ာဘက္တြင္ ေရးထိုးျခင္းမရွိ၊ ရုပ္ထုေအာက္ပိုင္းအားလပ္သည့္ေနရာတြင္ ေရးထိုးထားသည္။ ဥမပ - ပလႅေပၚတြင္ ဘုရားရွင္တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ေနလွ်င္ ၎ပလႅေအာက္၌ ကမၼည္းစာေရးထိုး ထားသည္ကို ေတြ႕ျမင္နိုင္သည္။ ပုဂံျမိဳ႕ရွိေက်ာက္ခ်ပ္မ်ားတြင္ေရးထိုးထားေသာမြန္ေက်ာက္စာမ်ား၊ ပန္းခ်ီရုပ္မ်ားေအာက္ရွိ ေရးသားထားေသာ မြန္မွင္စာမ်ား၊ ရုပ္ထုမ်ားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ စဥ္ခ်ပ္ေအာင္ရွိ ေရးထိုးထား ေသာမြန္စာမ်ားကို စာဖတ္ပရိသတ္တို႕ ၾကားဖူးၾကလိမ့္မည္ဟု က်ြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါသည္။ သို႕ ေသာ္ အထက္ေဖာ္ျပပါ အုတ္ခြက္ေပၚတြင္ ေရးသားထားေသာ မြန္စာမ်ားနွင့္ ပတ္သက္၍ သိသူ အလြန္နည္းမည္ဟု ယံုၾကည္သျဖင့္ ဤစာတမ္းတြင္ရွင္းလင္းျပလိုပါသည္။ အုတ္ခြက္၌ ေရးသားထားေသာစာလည္း ေက်ာက္စာနည္းတူ ေရွးေဟာင္းသမိုင္းဝင္ သက္ေသသာဓက အေထာက္အထားျဖစ္ျပီး သုေတသနဆရာမ်ားအတြက္အဖိုးဂၣအလြန္ၾကီးမား လွပါသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာအုတ္ခြက္မ်ားသည္ စာေရးသားထားျခင္း မရွိေသာ္လည္း ထုထြင္းျပဳလုပ္ ထားေသာရုပ္မ်ား၊ ဥပမာ- ဘုရားရုပ္မ်ားမည္ကဲ့သို႕ျပဳလုပ္ထာသည္ကိုမည္သည့္ေခတ္ျဖစ္ေၾကာင္း ကို ခြဲျခားသိနုိင္ပါသည္။ မီးဖုတ္အုတ္ခြက္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ျပီးမည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္ေခတ္ မည္သည့္ပုဂၢဳိလ္ ျပဳလုပ္ထားသည္ကို မွန္းဆနိုင္သည္။ မည္သည့္ေနရာမွ အုတ္ခြက္ကို ရသည္ကိုသိလွ်င္ ၎ေနရာ တြင္မည္သည့္လူမ်ဳိး၊မည္သည့္ဘုရင္စိုးစံလာခဲ့သည္ကိုတြက္ခ်က္မွန္းဆသိနုိင္ေလသည္။ အကယ္၍ ကမၼည္းစာပါေရးထိုးထားလွ်င္ ဘယ္ေခတ္၊ ဘယ္အခ်ိန္၊ မည္သူအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနထိုင္လာသည္ ကို ေသခ်ာဂဏသိရွိနုိင္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနိုင္ငံတြင္ ေရွးယခင္က ဘုရားရုပ္ပါေသာအုတ္ခြက္ကို ပူေဇာ္လာသည္မွာပ်ဴလူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးလည္းပါဝင္သည္။ ပ်ဴလူမ်ဳိးတို႕သည္ျပည္ျမိဳ႕ဘက္ (သေရေခတၱ ရာ) ေဒသတြင္ တစ္ေနရာ၊ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဘက ္ (ဟန္လင္း) ေဒသတြင္တစ္ေနရာ၊ေပါင္းနွစ္ ေနရာတြင္ျမိဳ႕ျပတည္ေထာင္ကာမင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္သည္ဟုသုေတသနဆရာတို႕ ကဆိုေလသည္။ ပ်ဴလူမ်ဳိးတို႕ မကြယ္ေပ်ာက္မီ ျမိဳ႕ျပတည္ေထာင္ျပီး မင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္လာသည္မွာ သာ သနာသကၠရာဇ္ (၇၀၀ မွ ၁၄၀၀) (ေအဒီ၊ ၂၀၀ မွ ၉၀၀) ထိျဖစ္သည္။ ျပည္ျမိဳ႕ဘက္ (သေရေခတၱရာ)ေဒသတြင္ သုေတသီတို႕တူးေဖာ္ရာတြင္ ေရႊ၊ ေငြ၊ ေၾကး ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေရွးေဟာင္းရုပ္ပြားေတာ္မ်ား၊ကမၼည္းေရးထိုးထားေသာ ေရႊပုရပိုဒ္ေပၚမ်ားအျပင္ အုတ္ခြက္ျဖင့္ျပဳလုပ္ ထားေသာ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကိုလည္းေတြ႕ရွိေလသည္။ေရႊပုရပိုဒ္ေပၚတြင္ပ်ဴအကၡရာျဖင့္ ပါဋိဘာသာ ေယဓမၼာဂါထာ ကို ေရးသားထားသည္ကိုေတြ႕ရျပီး အုတ္ခြက္မ်ားတြင္ ပ်ဴအကၡရာျဖင့္ပ်ဴဘာသာ စာမ်ားကိုေရးသားထားသည္ကိုလည္းေတြ႕ရေလသည္။ ေရးသားထားေသာ စာကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ထုထြင္းျပဳလုပ္ထားေသာ ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား ကိုေသာ္လည္းေကာင္း သုေတသနဆရာတို႕က ေလ့လာျပီး ေနာက္ပ်ဴလူမ်ဳိးတို႕သည္ သာသနာ သကၠရာဇ္ (၁၁၀၀) (ေအဒီ ၆၀၀) ေလာက္မွစ၍ ပ်ဴစာကို စတင္ေရးသားသည္ဟု ယူဆခဲ့ၾကပါ သည္။ ပ်ဴလူမ်ဳိးတို႕သည္ မြန္လူမ်ဳိးတို႕နည္းတူ ၎တို႕၏ စာကိုေရးသားလာသည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ နွစ္ေပါင္း (၁၅၀၀) ေလာက္ကျဖစ္ပါသည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးသည္ ဘာသာစာေပကို ေရးသားနိုင္ရန္ ပထမအကၡရာစာလံုးကို ရွာရပါ သည္။ ဥပမာ -- ပ်ဴလူမ်ဳိး၊ ပ်ဴစာကို မေရးမီေဝါဟာရစကားေလာသာရွိျပီး အကၡရာရျပီးမွ စာကို ေရးလာနိုင္သည္။ တူးေဖာ္ရရွိထားေသာပစၥည္းေဟာင္းမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ ျပည္ (သေရေခတၱရာ) ပ်ဴတို႕အကၡရာရျပီး ပ်ဴဘာသာစာနွင့္ ပါဠိဘာသာစာမ်ားကို ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါ သည္။ သုေတသနဆရာတို႕အဆိုအရ ပ်ဴအကၡရာသည္ အိႏိၵယေတာင္ပိုင္း ကဒမၺအကၡရာမွ ဆင္း သက္လာေၾကာင္း အဆိုရွိခဲ့သည္။ အုတ္ခြက္မ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘုရားရုပ္ထုထြင္းျပဳလုပ္ထားျပီး အကယ္၍စာေရး သားထားျခင္းရွိလွ်င္အုတ္ခြက္ျပဳလုပ္သူအလွဴရွင္၏ အမည္ကိုသာေရးသားထားသည္။ ေရွးေဟာင္း ေျမမီးဖုတ္အုတ္ခြက္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရုပ္ပံုနွင့္ေရးသားထားေသာစာမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာနွင့္ သက္ဆိုင္ေသာစာမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ပ်ဴလူမ်ုိးသည္ မြန္လူမ်ဳိးနည္းတူးဗုဒၶဘာသာကိုကိုးကြယ္ၾကသည္ ကို သိရပါသည္။ ပ်ဴမ်ဳိးမ်ားကဲ့သို႕ မြန္လူမ်ဳိးမ်ားလည္း အုတ္ခြက္ျပဳလုပ္ျပီး ပူေဇာ္လာသည္ကို ေတြ႕ျမင္နိုင္ပါသည္။ မြန္လူမ်ဳိးတို႕သည္ သုဝဏၰဘူမိ သထံုေဒသတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားစဥ္ကာလမွစျပီး အုတ္ခြက္ကိုစတင္ျပဳလုပ္လာသည္ဟု ဆိုနိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ အုတ္ခြက္တြင္ မြန္စာကိုစတင္ေရး သားလာသည္မွာ မြန္အကၡရာရျပီးမွ ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္ဟု မွန္းဆနိုင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ မြန္လူမ်ဳိးတို႕သည္ သာသနာသကၠရာဇ္ (၉၀၀ ) (ေအဒီ - ၄၀၀) ေလာက္မွ ပလႅဝလူမ်ဳိး ထံမွ အကၡရာရျပီး စာအစပ်ဳိး ေရးသားလာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ မြန္လူမ်ဳိးသည္ မဇ်ၥိမေဒသအိႏိၵယနိုင္ငံတြင္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူျပီး မၾကာမီတြင္ ျမတ္စြာဘုရား ကို ဖူးေျမွာ္ခဲ့ရျပီး ဗုဒၶဘာသာကိုဆည္းကပ္ကိုးကြယ္လာသည့္ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ ဖန္ျမတ္စြာဘုရားရွစ္ဝါေျမာက္တြင္ သုဝဏၰဘူမိ သထံုေဒသသို႕ ေဒသစာရီၾကြခ်ီလာျပီး မြန္လူမ်ဳိးမ်ား အား ပထမေဗြေဆာ္ဦးတရားအျမိဳက္ေရေအးတိုက္ေကြ်းခဲ့ေသာေၾကာင့္ မြန္ျမန္မာနိုင္ငံတြင္သာသနာ အစ မြန္တို႕ေဒသသုဝဏၰဘူမိကဟူ၍ ဆိုစမွတ္ျပဳလာၾကသည္။ မြန္လူမ်ဳိးတို႕သည္ အကၡရာစာလံုးမရမီ ဘုရားကိုလည္းဖူးရသည္။ တရားကိုလည္း နာရ သည္။ ေျမမီးဖုတ္အုတ္ခြက္တို႕ကို ျပဳလုပ္ျပီး ပူေဇာ္လာသည္ဟူ၍လည္း ဆိုနိုင္ေပသည္။ အကၡရာ စာလံုးရျပီးကာလ အုတ္ခြက္တြင္ ဘုရားရုပ္ထုျပဳလုပ္သည့္အျပင္ ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္လည္း မြန္ ကမၼည္းစာမ်ား ေရးထိုးထားသည္ကို ေတြ႕ရျပန္ေလသည္။ မြန္တို႕ အုတ္ခြက္ျပဳလုပ္ျပီးပူေဇာ္လာေသာ္လည္းသုဝဏၰဘူမိသထံုေဒသဘက္တြင္အုတ္ခြက္ ေပၚထြက္လာသည္မွာ အလြန္နည္းသည္ကို သိရျပန္သည္။ အကယ္၍ (သေရေခတၱရာ) ဘက္နွင့္ နွိုင္းယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ သုဝဏၰဘူမိသထံုဘက္မွ ေပၚထြက္လာသည့္ အေရအတြက္မွာ အလြန္နည္းပါ သည္။ သို႕ေသာ္ ေက်ာက္ ျပား ေပၚ တြင္ ေရး သား ထာသည့္ေက်ာက္စာအေရးအတြက္ကား (သေရေခတၱရာ) ထက္မ်ားျပားသည္ကို သိရေလသည္။ သုဝဏၰဘူမိသထံုဘက္တြင္ ေပၚထြက္လာ ေသာ အုတ္ခြက္မ်ား နည္းရသည္မွာ ရာသီဥတု၏ ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားသည္ဟုလည္း ဆိုနိုင္ပါသည္။ သုေတသနဆရာတို႕၏ ေတြ႕ရွိခ်က္အရ သုဝဏၰဘူမိသထံုေဒသတြင္ သထံုဝတ္ဘုရားေစတီ တြင္ အုတ္ခြက္တစ္ခုနွင့္ ဘာအံျမိဳ႕အနီး ဘင္ဂ်ီဂူတြင္ အုတ္ခြက္တစ္ခု ေပါင္းနွစ္ခုေပၚထြက္လာ ၁။ သထံုဝတ္ဘုရားေစတီမွ ေပၚထြက္လာသည့္အုတ္ခြက္မွာ တစ္ဖက္တြင္ဘုရား တင္ပ်ဥ္ေခြရုပ္ထုလုပ္ထားျပီးပလႅင္ေအာက္တြင္ေရွးေဟာင္းမြန္စာေၾကာင္းေရးထိုး ထားသည္မွာ…. (က) က်က္ကလန္ဖ႘မက (ခ) ႏံၱေဗာယ္မိဒသ္က်က္ ေရွးေဟာင္းမြန္စာကို ယခုေခတ္မြန္စာနွင့္ အဓိပၸယ္ျပန္လွ်င္ “ပူဂုႝမဳှံယၜဳကလန္ပ႘ ေကၜာန္ စြံလဝ္က်ာ္ဂြံဂွ္ ဟိုက္ႏုူမိက္ဂြံဒွ္က်ာ္ရ ကႏၱံ အဓိပၸယ္မွာ ျပဳလုပ္သည္ျဖစ္ သည္။ ျမန္မာဘာသာအဓိပၸယ္မွာ ကလြန္ပီအမည္ရွိေသာ ပုဂၢဳိယ္သည္ ဘုရားရုပ္ထု ျပဳလုပ္ရေသာကုသိုလ္ေကာင္းမူ႕ေၾကာင့္ဘုရားျဖစ္ရပါလို၏”ဟုဘုရားဆုပန္ျခင္းျဖစ္ သည္။ ့ ဘင္ဂ်ီဂူမွေပၚထြက္လာေသာအုတ္ခြက္သည္ တစ္ဖက္ရွိဘုရားတင္ပ်ဥ္ေခြရုပ္မွ သထံု ျမိဳ႕မွ ရရွိေသာ အုတ္ခြက္ဘုရားနည္းတူ ျဖစ္ပါသည္။ အုတ္ခြက္ေက်ာဘက္တြင္ ေရးသားထားျခင္းလံုးဝမရွိပါ။ သို႕ေသာ္လည္းဘုရားရုပ္ထုဘက္ရွိ ပလႅင္ေအာက္တြင္ ေရွးေဟာင္းစာနွစ္ေၾကာင္းေရးသားထားသည္ကို သုေတသနဆရာတို႕က ေတြ႕ ျမင္ခဲ့ရသည္။ ေရးသားထားေသာစာမွာ အုတ္ခြက္ေဆြးေျမ႕သည့္အတြက္ သိပ္မထင္ရွားေတာပါ။ သို႕ေသာ္သုေတသနဆရာတို႕အဆိုအရ နာဂရီအကၡရာနွင့္ ပါဠိဘာသာျဖင့္ “ ေယဓမၼာဂါထာ “ ကို ေရးသားထားေၾကာင္း သိရေလသည္။ နာဂရီအကၡရာဆိုသည္မွာ ျဗာဟီၼအကၡရာမွ ဆင္းသက္လာသည္။ ျဗာဟီၼအကၡရာ သည္ အိႏိၵယနိုင္ငံသို႕ ေရွးဦးအစေရာက္လာေသာ အကၡရာျဖစ္ျပီး ၎မွတစ္ဆင့္ လူမ်ဳိးအသီးသီး ဂုပၱ- ကဒမၸ - ပလႅဝ စသည္တို႕က ၎တို႕အလိုက် ျပဳျပင္ၾကျပီး မိမိတို႕ဘာသာစာကိုေရးသားလာခဲ့ၾက ပါသည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါအတိုင္း ပ်ဴလူမ်ဳိးသည္ ကဒမၸအကၡရာကိုယူျပီး မြန္တို႕သည္ ပလႅဝလူမ်ဳိး အကၡရာကို ရယူခဲ့ပါသည္။ မြန္အကၡရာ၊ ပ်ဴအကၡရာနည္းတူ နာဂရီအကၡရာလည္း ျဗာဟီၼအကၡရာမွ ေပါက္ပြားလာေသာ အကၡရာျဖစ္သည္။ ျဗာဟီၼအကၡရာကို ရွင္းရမည္ဆိုလွ်င္ ျဗာဟီၼအကၡရာသည္ အိႏိၵယနိုင္ငံတြင္းသို႕ ေရွးဦးမဆြ ပထမဝင္ေရာက္လာျပီး ျဗာဟီၼအကၡရာျဖင့္ စာေရးသားသည့္ ဘုရင္သည္ သီရိဓမၼာေသာက ဘုရင္ပင္ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ၎ေရးသားေသာဘာသာမွာ သကၠတ ဘာသာျဖစ္သည္။ ထို႕ ေၾကာင့္ သီရိဓမၼာေသာကမင္း သာသနာသကၠရာဇ္ ( ၂၀၀ - ၃၀၀ ) တြင္ သကၠတ ဘာသာကို ျဗာဟီၼအကၡရာျဖင့္ ပထမဦးဆံုးေရးသားခဲ့သည္ကို သိရပါသည္။ ျဗာဟီၼအကၡရာေပၚေပါက္လာျပီးမွ အိႏိၵယနိုင္ငံတြင္းရွိ လူမ်ဳိးအသီးသီးတို႕က ျဗာဟီၼအကၡရာကိုယူျပီး ျပန္လည္မြမ္းမံျပင္ဆင္ကာ ၎ တို႕ ၏ ဘာသာသို႕ အသြင္းကူးေျပာင္း ေရးသားလာၾကကုန္၏။ သုဝဏၰဘူမိသထံုေဒသမွ အုတ္ခြက္မ်ား ေပၚထြက္လာသည္မွာ နည္းေသာ္လည္း ျပည္ျမိဳ႕ (သေရေခတၱရာ) ေဒသတြင္ ေပၚထြက္လာသကဲ့သို႕ ျမန္မာနိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း ၊ ပုဂံျမိဳ႕ဝန္းက်င္တြင္ လည္း အုတ္ခြက္မ်ားကို ေျမာက္ျမားစြာေတြ႕ရွိခဲ့ပါသည္။ ပုဂံဝန္းက်င္မွ ေပၚထြက္လာေသာ အုတ္ခြက္မ်ားသည္ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္တြင္ ျပဳလုပ္ထားသည္ကိုသိရျပန္သည္။ အေနာ္ရထာမင္းသည္ ဗုဒၶတရားေတာ္ကို သက္ဝင္ယံုၾကည္ျပီး သည့္ေနာက္ဗုဒၶဘာသာကိုးကြယ္ေသာသူမ်ားအတြက္ ပူေဇာ္ရန္အလို႕ငွာအုတ္ခြက္တြင္ဘုရားရုပ္ထု ထုထြင္းျပဳလုပ္လာခဲ့သည္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါသည္။ က်န္စစ္သားမင္းကဲ့သို႕ ေက်ာက္စာ၊မင္စာေရးထိုး ထားျခင္းကို မေတြ႕ရေပ။ အေနာ္ရထာမင္းသည္ ေရႊစည္းခံုေစတီေတာ္ကို ပထမဆံုး တည္ေထာင္ခဲ့ ေသာ္လည္း ေရႊစည္းခံုဘုရားသမိုင္းေက်ာက္စာကို မေရးထိုးနိုင္သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရေလသည္။ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္တြင္ က်န္စစ္သားမငး္လက္ထက္ကဲ့သို႕ ေက်ာက္ျပားေပၚတြင္ ေရးသားထားသည္ကိုမေတြ႕ရပါ။ က်န္စစ္သားမင္းလက္ထက္တြင္ ေရးသားထားေသာစာမ်ားသည္ မြန္အကၡရာျဖင့္ မြန္ဘာသာကိုသာ ေရးသားသံုးစြဲထားသည္ကို ပုဂံေညာင္ဦးေဒသရွိ ေက်ာက္စာ ေဟာင္းမ်ားက သက္ေသသာဓက ထူျပေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ျမန္မာဘာသာစာသည္ က်န္စစ္သားမင္းနတ္ရြာမစံမီအခ်ိန္မွစ၍ မြန္အကၡရာကိုယူျပီး ျမန္မာဘာသာစာကို ေရးသားလာသည္ကိုသိရေလသည္။း အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္အုတ္ခြက္တြင္ ေရးသားထားေသာ စာသည္ မြန္အကၡရာျဖင့္မြန္ ဘာသာစာကို ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေလသည္။ မြန္ဘာသာအျပင္ နာဂရီအကၡရာျဖင့္ သကၠတ ဘာသာကို ေရးသားထားသည္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္နိုင္ပါသည္။ သုေတသီတို႕ရရွိသမွ် အုတ္ခြက္မ်ားအနက္န်ားေသာအားျဖင့္ အေနာ္ရထာမင္းကိုယ္ေတာ္တုိင္ စီမံျပဳလုပ္ထားျပီး နိဗၺန္ ဆုကို ရလိုေၾကာင္း ေရးသားထားေသာ အုတ္ခြက္မ်ားမွာ - ၁။ အုတ္ခြက္တစ္ဖက္တြင္ ဘုရားရုပ္ထု လုပ္ထားျပီး ဘုရားပလႅင္ေအာက္၌ မြန္အကၡရာ ျဖင့္ ပါဠိဘာသာစာသံုးေၾကာင္း ေရးသားထားေသာ အုတ္ခြက္တစ္ခု ၊ ၂။ ေနာက္အုတ္ခြက္တစ္ခုတြင္ ဘုရားရုပ္ထုလုပ္ထားျပီး အထက္ေဖာ္ျပပါနည္းတူ ဘုရားပလႅင္ေအာက္၌ နာဂရီအကၡရာကိုယူျပီး သကၠတ ဘာသာျဖင့္ေရးသားထား ေသာ အုတ္ခြက္တစ္ခု ၊ မြန္အကၡရာျဖင့္ ပါဠိဘာသာေရးသားထားျခင္း၊ နာဂရီအကၡရာျဖင့္ သကၠတ ဘာသာ ေရးသားထားျခင္း နွစ္ရပ္လံုး၏ အဓိပၸယ္မွာ - ဤဘုရားရုပ္ထုသည္ အနုရုဒၶအမည္ရွိ (အေနာ္ရထာမင္း) ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ျပဳလုပ္ထားျပီး ထိုေကာင္းမူ႕ကုသိုလ္ေၾကာင့္ သုခခ်မ္းသာအမွန္ျပည္နိဗၺန္ကို ရပါေစ ဟု ဆုပန္ထားသည္။ ၃။ ေနာက္အုတ္ခြက္စာတစ္ခုမွာ မိုးမိတ္ျမိဳ႕ ၊ ေရႊဇာလီဘုရား ေတြ႕ရွိျပီးထိုစာကို ဖတ္ရွုျခင္းျဖင့္ အေနာ္ရထာမင္းကိုယ္တိုင္ ျပဳလုပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရျအန္သည္။ ၎အုတ္ခြက္ေပၚတြင္ ေရးသားထားေသာ မြန္စာေလးေၾကာင္းမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္သည္ - ေဝၚအ္က်ာက္အ နိရုဒၶေဒဝ - ဂှသိၜင္ ဇု မ္ေနာက္ မလါတ္ နေတယ္ကံုမ္ ၄။ မိုးမိတ္ျမိဳ႕မွ အုတ္ခြက္နည္းတူ ကေလးျမိဳ႕တြင္လည္း အုတ္ခြက္တစ္ခုကိုေတြ႔ရွိရျပန္ပါသည္ (ေအာက္ပံု) THE GREAT MYANMAR KING ANAWRAHTASMON INCRIPTIONS ON TOW VOTIVE TABLETS. ျမန္မာဘာသာအဓိပၸယ္မွာ ဤဘုရားသည္ အနိရုဒၶေဒဝ အမည္ရွိအေနာ္ရထာမင္းၾကီး သည္ သူ၏လက္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားပါသည္ လါတ္ ဆိုေသာ သကားလံုးအဓပၸယ္မွာ ျပဳလုပ္သည္ ဟူေသာ ေရွးေဟာင္းမြန္တို႕၏ ေဝၚဟာရျဖစ္သည္။ အေနာ္ရထာမင္းလုပ္ အုတ္ခြက္အျပင္ သူ၏မိဘုရားအမတ္ သူရဲေကာင္မ်ားလည္း ျပဳလုပ္ ျပီး မြန္အကၡရာကို အသံုးျပဳေရးသားထားသည္ကို ေတြ႕ျမင္နိုင္သည္။ ဥပမာ - ၁။ ေဝၚအ္ ဗုဒၶရုပ္ နိအ္က်ာက္ စိအ္ေပဟ္ အဓိပၸယ္ - ဤဘုရားရုပ္သည္ စိေပအမည္ရွိ မိဖုရားျပဳလုပ္သည္။ ၂။ က်ာ္ၾကပ္မင္ ယသ္မလါတ္ အဓိပၸယ္ - မင္ယသ္အမည္ရွိေသာ အမါတ္ျပဳလုပ္ထားသည့္ဘုရား။ ၾကပ္ဟူေသာ အဓိပၸယ္မွာ မင္း ၊ အမါတ္ ၊ သူရဲေကာင္းျဖစ္သည္။ ၃။ က်န္စစ္သားမင္းလက္ထက္ဘုရားရုပ္တစ္ဖက္နွင့္ ေက်ာဘက္စာသားပါေသာ အုတ္ ခြက္စာသည္ ထားဝယ္ျမိဳ႕မုထီးဘုရြာ မုထီးဘုရားအနီးမွ ေပၚထြက္လာသည့္ေက်ာ ဘက္ပါေသာစာသည္ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္ - က်ာက္ဗုဒၶတလဵေဝါအ္ ဍိက္တိအ္ေပါယ္ဂှသိၜန္ၾတ႘ႀတိ ေဘာဝနာဒိတ်ဓမၼရာဇ္ - သေမၺင္အာန ႏၱေဇယ်ဘိၾကာန္ - မမင္ဒဝါယ္မလ တ္ - ကာလ္တ႘လဵဒသ္က်ာ္စိ ၾသဝ္ - ဧယ္ဍိက္ ေဂါအ္ဒသ္အရွ န္တြာသ္ - တိလဵအ္။ အဓိပၸယ္မွာ က်န္စစ္သားမင္း၏ကြ်န္ေတာ္ထားဝယ္ျမိဳ႕ စားအနႏၱေဇယ်ဘိၾကာန္မင္း ျပဳလုပ္ေသာဘုရားျဖစ္သည္။ကြ်န္ုပ္၏ အရွင္သခင္ က်န္စစ္သားမင္းဘုရားျဖစ္သည္ ရွိေသာ္ ကြ်န္ု္ပ္သည္ ဘုရား၏တပည့္ရဟႏာၱျဖစ္ပါေစသား ဟူ၍ ဆုေတာင္းထားပါ သည္။ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္ အုတ္ခြက္စာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မြန္အကၡရာနာဂရီအကၡရာ နွစ္မ်ဳိးစလံုး အသံုးျပဳထားျပီး သကၠတ ဘာသာ၊ ပါဠိဘာသာနွင့္ မြန္ဘာသာတို႕ျဖင့္ ေရးသား ထားျခင္းျဖစ္သည္။ အေနာ္ရထာမင္း လက္ထက္တြင္ ပ်ဴအကၡရာကို အသံုးျပဳျပီးေရးသားထားျခင္း ကို မေတြ႕ရပါ။ က်န္စစ္သားမင္းလက္ထက္တြင္လည္း မြန္အကၡရာကိုယူျပီး မြန္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထား သည္ကို ေတြ႕ ရျပန္သည္။ အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္နွင့္ က်န္စစ္သားမင္းတို႕လက္ထက္ ျမန္မာ ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ စာမေပၚထြက္ေသးပါ။ က်န္စစ္သားမင္းနတ္ရြာစံလြန္ျပီးမွ မြန္အကၡရာယူျပီး ျမန္မာဘာသာျဖင့္ အသံုးျပဳေရးသားလာသည္မွာ ယေန႕တိုင္ျဖစ္သည္။ အုတ္ခြက္စာသည္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာနုိင္ငံအျပင္ ယခု ယိုးဒယားျပည္ ေတာင္ပိုင္းရွိ ယခင္ - ဒြါရဝတီနိုင္ငံ၌လည္း ေပၚထြက္လာည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ဒြါရဝတီ နိုင္ငံသည္မြန္တို႕ မင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာနိုင္ငံျဖစ္သည္။ ထို႕ေဒသမွေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသာအုတ္ခြက္တို႕ သည္ ေရွးေဟာင္းအက်ဆံုးေသာမြန္ အုတ္ခြက္စာမ်ားျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုအုတ္ခြက္ေပၚတြင္ ဘုရားရုပ္ထုျပဳလုပ္ထားေသာ လက္ရာကိုလည္းေကာင္း၊ ေရးသားထားေသာမြန္စာကိုလည္းေကာင္း ေထာက္ရွုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ထိုအုတ္ခြက္စာသည္ လြန္ခဲ့သည္ သာသနာသကၠရာဇ္ (၁၀၀၀ မွ ၁၆၀၀) (ေအဒီ ၅၀၀ - ၁၁၀၀) အတြင္ေရးသားျပဳလုပ္ထားသည္ဟု သုေတသနဆရာတို႕က မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ၾကသည္။ တစ္နည္းအာျဖင့္ယိုးဒယားနိုင္ငံေတာင္ပိုင္းတြင္ မြန္တို႕ျမိဳ႕ျပတည္းေထာင္ျပီးမင္းလုပ္အုပ္ ခ်ဳပ္လာခဲ့သည္မွာ သာသနာသကၠရာဇ္ ၁၆၀၀ ( ေအဒီ - ၁၁၀၀) ထိဟုဆိုနိုင္ပါသည္။ ဘုရားရုပ္ထုထြင္းထားျပီးကမၼည္းစာေရးထိုးေသာအုတ္ခြက္တို႕သည္ေရွးေဟာင္းေက်ာက္စာ နည္းတူသုေတသနဆရာတို႕နွင့္သမိုင္းျပဳစုသူတို႕အတြက္ မ်ားစြာအေထာက္အကူျပဳသည္။ မည္သည့္ ေဒသတြင္မည္သည့္ကာလမည္သည့္လူမ်ဳိးေနထိုင္လာသည္ကို သိစြမ္းနိုင္သည္။ ဆံုးျဖတ္နိုင္သည္။ သူတို႕အဖို႕ သက္ေသသာဓကမွတ္ေက်ာက္သဖြယ္ျဖစ္ျပီး အဖိုးအနဂၣအလြန္ၾကီးမာလွေပသည္။ မြန္လူမ်ဳိးအဖို႕လည္း ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ မြန္သမိုင္းကို ေဖာ္ထုတ္လာနိုင္သျဖင့္ အလြန္ အ လြန္ ဂုဏ္ေက်းဇူးၾကီးမာလွေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေရွးေဟာင္းဘုရားရုပ္ပြားေတာ္မ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း မ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေရွးေဟာင္းေပစာပုရပိုဒ္မ်ားကိုေသ္လည္းေကာင္း ၊ ေတြ႕ရွိပါက ၎တို႕သည္ သမိုင္းအတြက္အေထာက္အကူျပဳေသာအရာမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေကာင္းမြန္စြာသိမ္း ဆည္းထားျပီး ေရွးေဟာင္းပစၥည္းမ်ားကို ေလ့လာသုေတသနျပဳေသာ ပညာရွင္မ်ားထံျပသအပ္နွံၾက ရန္ တိုက္တြန္းရင္းနိဂံုးခ်ဳပ္အပ္ပါသည္။ နိုင္ထြန္းသိန္း က်မ္းကိုးစာရင္း ၁။ The siam Society Newsletter Vo1,5 .NO. I . 1989 march ၂။ ေအဒီေျခာက္ရာစုနွင့္ ယင္းမတိုင္မီရခိုင္ျပည္သံုး အကၡရာဦးစံသာေအာင္၊ ၁၉၇၄ခု၊ နိုဝင္ဘာလ

မြန္တို့သမိုင္း အပိုင္း ၄ (ဓေလ့ထံုးစံ)

မြန္တို႕သည္ မြန္ခမာလူမ်ဳိးအေနျဖင့္ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းတြင္ ေနထိုင္စဥ္ကတည္က မိမိ တို႕ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမူနွင့္ ေနလာခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းမွ ထိုင္းနိုင္ငံေတာင္ ပိုင္းနွင့္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ေသာအခါတြင္လည္း အိႏိၵယတိုင္းရင္းသား ကုန္သည္မ်ားွင့္ ထိေတြ႕ျပီး အိႏိၵယယဥ္ေက်းမူကိုလည္း မိမိကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမူနွင့္ သင္ေလ်ာ္သ လို ျပင္ဆင္လက္ခံ၍ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမူအျဖစ္သို႕ေျပာင္းလဲယူၾကကုန္၏။ မြန္တို႕သည္ထိုအိႏိၵယ တိုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးမ်ားထံမွ ဟိႏၶဴဘာသာအယူဝါဒ၊ စာေရးသားသည့္အတတ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္မူွ နွင့္ ေန ထိုင္ဝတ္ဆင္ဆက္ခံမူမ်ား စေသာ အေလ့အထမ်ားကို ရရွိၾကေလသည္။ေနာက္ပိုင္တြင္ဗုဒၶဘာသာ အယူဝါဒကို ရရွိျပန္ေလသည္။ မြန္တို႕သည္ အျခားေသာေရွးေဟာင္း လူမ်ဳိးမ်ားနည္းတူ လက္ဦးအစတြင္ ကိုးကြယ္ယံု ၾကည္မူ၌ သဘာဝတရား၏ ထူးျခားခ်က္ အံ့ဖြယ္အခ်က္အလက္မ်ားကို ေၾကာက္ရြံံ႕ၾကသျဖင့္ နတ္ ကိုးကြယ္မူကို ယုံၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ ထ႕ိုေနာက္မွ ဟိႏၶဴဘာသာအယူဝါဒနွင့္ ဗုဒၶအယူဝါဒမ်ားကို ဆက္လက္ လက္ခံလာၾကသည္။ ဗုဒၶအယူဝါဒကို ေလးေလးနက္နက္ လက္ခံယုံၾကည္ၾကေသာလည္း အခ်ဳိ႕မြန္တို႕သည္ နတ္ကိုးကြယ္မူကို ယခုတိုင္ဆက္လက္ ဆက္ခံလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္အခ်ဳိ႕ မြန္တို႕သည္ ပဋိသေႏၵတည္စအခ်ိန္တြင္၊ ကင္ပြန္တပ္ရာတြင္၊ လူပ်ဳိဝင္ခ်ိန္မ်ားတြင္ နတ္တို႕က ၾကည့္ရွေစာင့္ေရွာက္ရန္ နတ္တို႕အား ပူေဇာ္ပြဲကို ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။ မမာမက်န္းျဖစ္ေပၚလာ ေသာအခါတြင္လည္း နတ္တို႕က ကူညီကုသေပးရန္ နတ္ကျခင္းအမူကိုလည္း ျပဳလုပ္ၾကေလ သည္။ မြန္လူမ်ဳိးတို႕ကိုအုပ္စုသံုးခုခြဲျပီးမြန္ဒိုင္ ၊ မြန္ဒ ၊ မြန္ည ဟူ၍ ေခၚဆိုကာ မြန္ဒိုင္မွာဒဂံု ဟံသာဝတီတြင္ ေနထိုင္ေသာမြန္ျဖစ္ျပီး ကိုးကြယ္ေသာနတ္မွာ အုန္းသီးနတ္ဟူ၍ သတ္မွတ္ၾက ေလသည္။ မြန္ဒ မွာပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ေနထိုင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကျပီး နတ္အဝတ္အစားကို သိမ္းဆည္းထား ျပီး ကိုးကြယ္သူမ်ားဟု ဆိုေလသည္။ မြန္ည အုပ္စုမွာ မုတၱမ ေဒသတြင္ေနျပီး နတ္အိမ္ေဆာက္ နတ္ကိုးကြယ္ေသာ သူမ်ားဟု သတ္မွတ္ၾကေလသည္။ အုပ္စုသံုးစုလံုးမွ မြန္တို႕သည္မိမိတို႕နတ္မ်ားကို ကိုးကြယ္သည့္အေလ်ာက္နတ္ကေသာအ ခါတြင္လည္း အတူတူေလာက္ပင္ကၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ မြန္နတ္ပြဲတြင္ အနည္းဆံုးနတ္အမ်ဳိး (၃၀)ေလာက္ရွိေလည္။ အခ်ဳိ႕နတ္ပြဲအမ်ဳိးေပါင္း (၁၀၀) အထိနတ္မ်ားလည္း ရွိသည္ဟုဆိုေလ သည္။ နတ္ဆုိင္းတီးရာတြင္လည္း နတ္တစ္မ်ဳိးနွင့္ တစ္မ်ဳိးမတူသကဲ့သို႕ ဆိုင္းတီးလံုး တီးကြက္ မွာလည္း မတူသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ နတ္တစ္မ်ဳိးအတြက္ ဆိုင္းတစ္မ်ဳိးတီးေပးရသည္ဟု ဆုိ လိုသည္။ မြန္ပံုျပင္တြင္ ေတြ႕ရွိရေသာ ဦးရွင္ၾကီး (နာဲဒေကာင္ပိုန္) နတ္နွင့္ ပဲခူး ဟံသာဝတီသမိုင္ တြင္ ေတြ႕ရွိရေသာ နံကရိုင္းနတ္တို႕သည္ မြန္နတ္မ်ားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာ တစ္ျပည္လံုးေလာက္တြင္ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ျခင္းခံရေသာ နတ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။ နံကရိုင္းနတ္ဆို သည္မွာ အသားမင္းသားအား ၾကည့္ရွူေစာင့့္ေရွာက္ထားေသာ ကြ်ဲေပါင္းငါးရာတ့ို၏ အၾကီးအကဲ ကြ်ဲမၾကီး ေသဆံုးၿပီးေနာက္ နတ္ၿဖစ္ေနသည္ကိုဆိုလိုသည္။ ပထမတြင္နံကရုိင္းကြ်ဲမ နတ္အား တစ္နွစ္တစ္ခါ ပူေဇာ္ပြဲျပဳလုပ္ရာတြင္ ကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို သတ္ျဖတ္ျပီး ပူေဇာ္ၾကေလသည္။ ေနာင္ေသာအခါကြ်ဲတစ္ေကာင္ကို ပူေဇာ္ရန္ အေျခအေနမေပးေသာ အခါ၌ နံကရိုင္းနတ္ကို ပူေဇာ္ေလ့ရွိေသာမြန္တို႕ကကြ်ဲအစား ငါးရံတစ္ေကာင္ကိုယူျပီး နဖားထိုးကာ ၊ ကြ်ဲသ႑ာန္ျပဳလုပ္ ျပီး ပူေဇာ္သည္ကို ငါးရ႕ံနဖားထိုးနတ္အား ပူေဖာ္သည္ဟူ၍ ေခၚေဝၚၾကေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ငါးရံ႕နဖားထိုးျပီးနတ္ပူေဇာ္သူမ်ားကို မြန္အဆက္အႏြယ္မ်ား ဟူ၍ သတ္မွတ္ၾကေလသည္။ မြန္တို႕၏ဓေလ့ထံုးစံမ်ားအနက္ တစ္ေယာက္နွင့္ တစ္ေယာက္ မိတ္ဖြဲ႕ျခင္းသည္ အလြန္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အေလ့အထတစ္ခုဟုဆိုရေပမည္။ မြန္တို႕သည္ မိမိတို႕ေနထိုင္ရာရြာမွ အျခားရြာ သို႕ အလည္အပတ္သြားေရာက္၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သို႕မဟုတ္ကုန္ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ရန္အ တြက္ သြားေရာက္ေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း၊ ေဆြမ်ဳိးေတာ္စပ္သူမဟုတ္ေသာ္လည္း ရင္းနွီးခင္ မင္ၾကရန္ မိတ္ဖြဲ႕ေလ့ရွိၾကသည္။ ေယာက်္ားအခ်င္းခ်င္းမိတ္ျဖစ္လွ်င္ (ဇြာ ) မိန္မအခ်င္းခ်င္းမိတ္ ျဖစ္လွ်င္ (ေျပာဲ )ဟု၍ေခၚၾကၿပီး၊မိန္မနွင့္ေယာက်္ားမိတ္ျဖစ္ၾကသည္ကိုလည္း (ေျပာဲ ) ဟုပင္ေခၚၾက ေလသည္။ ဤကဲ့သို႕တစ္ရြာနွင့္တစ္ရြာ မိတ္ျဖစ္ျပီး အလြန္ခ်စ္ခင္ရင္းနွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ ျပီးေနာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက ္ စီးပြားေရးတြင္လည္းေကာင္း၊ လူမူေရးတြင္လည္းေကာင္း၊ ကူညီၾကသည္မွာ ေဆြမ်ဳိးအရင္အခ်ားထက္ပင္ အားကိုးရသူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ဤကဲ့သို႕ တစ္ ရြာမွ တစ္ျခားရြာရွိလူမ်ား မိတ္ဖြဲ႕နိုင္ျခင္းအားျဖင့္ တစ္ရြာနွင့္တစ္ရြာမွာလည္း နာလည္မူ ရရွိၾကျပီး သင့္တင့္ညီညြတ္စြာ ေနထိုင္ၾကသျဖင့္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ အေျခအေနကို ဖန္တီးထားသလို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ယခုေခတ္တြင္လက္ထပ္ထိမ္းျမားရာတြင္မြန္နွင့္ျမန္မာတို႕၏ ဓေလ့ထံုးစံမွာအလြန္တူသည္ ဟု ဆိုရေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ေနရာေဒသမ်ားတြင္ မတူကြဲျပားျခားနားသည္ကို ယခုတိုင္ ေတြ႕ရွိနုိင္ပါ သည္။ လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းကိုဘုရားမပြင့္မီ ကမာၻဦးလူတို႕က သတ္မွတ္ထားေသာ အေလ့အထ အျပင္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဟိႏၶဴအေလ့အထနွင့္ ဗုဒၶ၏ ဆိုဆံုးမထားေသာ တရားေတာ္မ်ားနွင့္ ေပါင္း စပ္ျပီး ျပဳလုပ္ၾကေလသည္ဟု ယူဆၾကေလသည္။ ေရွးေဟာင္းမြန္စာေပမ်ားတြင္ ထိမ္းျမားျခင္း၊ ဘိတ္သိတ္ေျမွာက္ျခင္း စေသာ အခမ္း အနားမ်ားတြင္ ပုဏၰား (၈) ေယာက္တို႕က ဂါထာမ်ားျဖင့္ မန္းမွုထားေသာ ေရကို အေပါက္တစ္ ေထာင္ရွိေသာ ေရစစ္ျဖင့္စစ္ယူျပီးမင္းသမီးမင္းသား၊သတို႕သမီးသတို႔သားတို႔အေပၚပက္ဖ်န္းျခင္း အမူသည္ ဟိႏၶဴ၏အေလ့အထအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ၾကသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းအမူျပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ျခင္းကိုျဖစ္ေစေသာ ပုဆိုးတန္းတင္ျခင္း၊ လက္စြပ္လဲျခင္း၊စုလ်ားရစ္ပတ္ျခင္းစေသာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္(၁၀) မ်ဳိးကို မြန္စာေပ၊ ျမန္မာစာေပ မ်ားတြင္ ေရးေပးေဖာ္ျပထားသျဖင့္ ေရွးေရွးကလူမ်ား အသိအမွတ္ျပဳသတ္မွတ္ထားေသာနည္း ဟု ဆိုရေပမည္။ ေဖာ္ျပထားေသာ(၁၀)မ်ဳိးအနက္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လုပ္ေဆာင္လွ်င္ ထိမ္းျမားျခင္း ျပီး ေျမာက္သည္ဟုဆထားေလသည္။ ယခုေခတ္အသံုးမ်ားေသာ သတို႕သားနွင့္သတို႕သမီးတို႕၏ လက္နွစ္ ဖက္ကို ေရတြင္နွစ္ျပီး လက္ထပ္ျခင္းသည္လည္း ထို႕ကဲ့သို႕(၁၀) မ်ဳိးအနက္မွ တစ္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အလြန္ေရွ႕က်ေသာ မြန္တို့၏လက္ထပ္ျခင္း ဓေလ့ထံုးစံတခ်ိဳ႕မွာ အမ်ိဳးသားသတို့သား က သတို့သမီးအိမ္သို့ သြား၍လက္ထပ္ေသာအခါ သတို့သားဘက္မွအုန္ပင္ေပါက္ ၊ ကြမ္းသီးပင္ ေပါက္၊နႏြင္းတက္(အစိမ္း)၊ ငရုတ္ေကာင္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ အဝတ္စအသစ္(၁)စ စသည္တို့ကို ေတာင္း(နတိုင္း) တြင္ထည့္၍ယူသြားရသည္။ ထိုေတာင္းအျပင္လက္ေဆာင္ပစၥည္း(မာဲသုတ္)မ်ား ထည့္ထားေသာ ေျခေလေခ်ာင္းအုပ္မွာလည္း ယူေဆာင္သြားရေလသည္။ ယခုအခါ ေျခေလး ေခ်ာင္းအုပ္မွာ အလြန္ရွားပါးေနသျဖင့္ အုပ္အစားလင္ဗန္တို့ျဖင့္ထည့္၍ ယူေဆာင္ၾကေလသည္။ ဤကဲ့သို႕ သတို႕သားကသတို႕သမီး အိမ္သို႕သြား၍လက္ထပ္ျခင္းကိုဝိဝါဟဟု ေခၚျပီး သတို႕သမီး က သတို႕သားအိမ္သို႕ သြား၍လက္ထပ္ျခင္း ကိုအာဝါဟလက္ထပ္ျခင္း ဟုေခၚေလသည္။ ျမတ္စြာ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္ကာလက ဝိသာခါအမ်ိဳးသမီး လက္ထပ္ရာတြင္ သတို႕သား၏ အိမ္သို႕ သြား၍ လက္ထပ္ျခင္းကို လုပ္ေဆာင္သည္ဟုသိရေလသည္။ အိမ္ယာေဆာက္လုပ္ရာတြင္လည္း မြန္တို႕တြင္ အလြန္တိက်ေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားရွိ ေလသည္။ ထိုသတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို မြန္တို့ယခုတိုင္လက္ကိုင္ ျပဳထားေသာ ေလာကသိဒိၶက်မ္း တြင္ အေသခ်ာေဖာ္ျပထားေလသည္။ နန္းေတာ္ေဆာက္လုပ္ရာတြင္လုပ္ေဆာင္ရသည့္ဓေလ့ထံုး တမ္း လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မ်ား အေၾကာင္းကို ပုဂံတြင္ ေတြ႕ရွိရေသာ မြန္လက္ရာျဖင့္ေရးသားထား သည့္ က်န္စစ္သား နန္းေတာ္ေက်ာက္စာတြင္ ပရိတ္ရြတ္ျခင္း၊ ပရိတ္ေရျဖင့္ သြန္းေလာင္း ျခင္း ပုဏၰားတို့က ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ျခင္းစေသာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မ်ားသည္ ဗုဒၶ၏ အဆံုးအမ ႏွင့္ ဟိႏၶဴတို႕၏ အယူအဆျဖင့္ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္သည္ဟု ဆို ရ ေပ မည္။ က်န္ စစ္ သား နန္းေတာ္တည္ေဆာက္ရာတြင္ ရွင္အရဟံႏွင့္ မြန္ပညာရွင္တို့၏ ညြန္ၾကားခ်က္မ်ားအရ ေဆာက္ လုပ္သည္ဟု သုေတသီတို့ က ဆိုေလသည္။ ဘဝတစ္ပါးသို႕ ေျပာင္းသြားေသာ ေသဆုံးသူ၏ အေလာင္းကို ျပဳျပင္စီရင္ရာ၌ မြန္တို႕ တြင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ကိစၥမ်ားစြာရွိသည္ကိုေတြ႕ရေသာ္လည္းအခ်ဳိ႕မွာျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္မွစ၍ ဗုဒၶဘာသာ အယူအဆတိုင္း သတိသံေဝဂရရန္ စီမံေဆာင္ရြက္ၾကသည္ကိုေတြ႕ရေလသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ေဆာင္ရြက္လုပ္ေဆာင္ေသာ အေလ့အထမ်ားသည္ ဘုရားမပြင့္မီ အခ်ိန္က တည္းကေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မ်ား ျဖစ္ဟန္တူေသာေၾကာင့္ ဗုဒၶတရားေတာ္နွင့္ မကိုက္ညီေသာ္လည္း ယခုထက္တိုင္ အသုဘကိစၥမ်ားတြင္ ျပဳလုပ္ေနၾကသည္ကိုေတြ႕ရေလသည္ ဥပမာ -ေသဆံုးသူအိမ္မွ သခ်ၤဳိင္းသို႕ အသုဘပို႕ရာတြင္မြန္တို႕အတြက္မပါမျပီးသည့္လိပ္ျပာေတာင္း ပင္ျဖစ္ေလသည္။လိပ္ျပာေတာင္းဆိုရာ၌ ေတာင္းထဲတြင္ မွန္၊ တူရြင္းငယ္တစ္ခု၊ ေသသူ၏အဝတ္ အစား၊ ကြမ္းယာတစ္ယာ၊ နံ႕သာရည္တစ္ခြက္နွင့္ ေက်ာက္စီလက္စြပ္ထည့္ၿပီး သားသမီးရွိက အငယ္ဆံုးသားသမီးက အဝတ္ျဖဴဝတ္ကာ ေတာင္းကို ပိုက္ကာ ေရွးဆံုးက သြားရေလသည္။ သားသမီးမရွိက နီးစပ္ရာသူမ်ားလည္း လိပ္ျပာေတာင္းကို ပိုက္နုိင္သည္။ လိပ္ျပာ၏ အဓိပၸာယ္မွာ ေသဆံုးသူ၏ ဝိညာဥ္ကိုဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဝိညာဥ္ကို ထိန္းသိမ္းျပီးသြားေစျခင္းမွာ ဗုဓၵ အယူအဆနွင့္မ်ားစြာမကိုက္ညီသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္ အခ်ဳိ႕အယူအဆမွာ ဝိညာဥ္ကို သခ်ၤဳိင္း ေရာက္ေသာ္လည္းသြားခြင့္မျပဳေသးဘဲ (၇)ရက္လည္သည့္ေန႕တြင္ ေရစက္ခ်အမွ်ေဝျပီးမွ သြာေစ သည့္အယူအဆပင္ျဖစ္ေလသည္။ ေသသူ၏အေလာင္းအား ေသျပီးသည္မွ သခ်ၤဳိင္းေရာက္သည့္အထိ ျပဳျပင္စီရင္ရာတြင္ ေသသူ၏ပါးစပ္တြင္ ကြမ္းဖတ္နွင့္ ပိုက္ဆံထည့္ျခင္း၊ ေျခမ၊ လက္မမ်ားကိုၾကိဳးျဖဴမ်ားျဖင့္ ခ်ည္ေနွာင္ျခင္း၊ သခ်ၤဳိင္းေရာက္ေသာအခါ ေသသူအား ထမင္းစားရန္ေခၚျခင္း စသည့္အေလ့အထ မ်ားမွာျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္အခ်ိန္ကာလတြင္ ဗုဒၵၶတရားေတာ္နွင့္ ပတ္သက္ေသာသတိသံေဝဂ ရရန္ ကာလေထရ္အမည္ရွိေသာ မေထရ္တစ္ပါးက ပေသနဒီေကာသလမင္းအား ေသသူ၏ အေလာင္းကို မည္သို႕မည္ပုံျပဳျပင္စီရင္ရန္မိန္႕ၾကားထားေသာ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလ သည္။ ဥပမာ ေသသူ၏ ေျခလက္မ်ားကို ၾကိဳးနွင့္ခ်ည္ျပီး သခ်ၤဳိင္းသို႕ေရာက္ေသာအခါေျမမျမွဳပ္မီ သို႕မဟုတ္ မီသျဂၤဳိလ္ျခင္းမျပဳမီ ၾကိဳးမ်ားကို ဓားလက္နက္ျဖင့္ လွီးျဖတ္ရျခင္းမွာ ကာလေထရ္၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခ်က္အရၾကိဳးျဖင့္ ေျခမလက္မမ်ားကို ခ်ည္ေနွာင္ထားျခင္းအားျဖင့္ သံသရာတြင္ က်င္လည္ၾကေသာ သတၱာဝါတို႕သည္ လြတ္လပ္ျခင္းမရွိ။ ဒုကၡဘံုတြင္ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းျဖင့္ ေနရျဖင္းကိုဆိုလိုပါသည္။ သခ်ဳၤိင္းေရာက္ျပီး ေနာက္ၾကိဳးစကို ဓာလက္နက္ျဖင့္ လွီးျဖတ္ျခင္း မွာ သံသရာမွကြ်တ္လြတ္ရန္အတြက္ ဓာလက္နက္နွင့္တူေသာ ပညာျဖင့္ လွီးျဖတ္ပါမွ နိဗၺာန္သို႕ ေရာက္နုိင္ေၾကာင္းကို ပုထုဇဥ္မ်ား သတိသံေဝဂ ရရန္ျပဳလုပ္ေစျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ဤအေလ့ အထမ်ားနွင့္ ပတ္သက္ျပီး ကာလေထရ္မည္ေသာ က်မ္းတြင္ အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႕ နိုင္ေလသည္။ မြန္တို႕သည္ လူေသအေလာင္းကို ေျမျမွဳပ္ရာတြင္ သို႕မဟုတ္ မီးသျဂၤ ိဳလ္ရာတြင္ ဦေခါင္းကိုေျမာက္အရပ္ဘက္သို့ ထားေလ့ရွိသည္။ ဤအေလ့အထသည္ မြန္တို့ ေျမာက္ဘက္မွ ဆင္းသက္လာသည္ကို အျမဲသတိရေနရန္ရည္ရြယ္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ ဤအယူအဆမွာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား မပြင့္မီအခ်ိန္ကတည္းက မြန္တို့လက္ခံထားေသာ အယူအဆျဖစ္ဟန္တူ သည္။ ဤစာတမ္းအစပိုင္းတြင္ ေဖာ္ျပခ်က္အရ အေရွ႕အာရွေတာင္ပိုင္းတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္တြင္း မွီတင္ေနထိုင္ၾကေသာတိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးမ်ားသည္လည္းေကာင္း ေမာင္ဂြတ္ဟူေသာ အမိဝမ္းတြင္းမွ ဆင္းသက္ေပါက္ပြားလာေသာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား ျဖစ္ၾကသည္ကို သေဘာေပါက္နာလည္ၾကျပီးေနာက္ လူတစ္မ်ိဳးႏွင့္ တစ္မ်ိဳးသင့္တင့္ညီညြတ္ျပီး ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ေနထိုင္ၾကရန္ ၾကိဳးဖမ္းအားထုတ္အပ္ေပသည္။ တစ္ဆက္တည္း မြန္လူမ်ိဳးတို့သည္လည္း တစ္ခ်ိန္ကထီးႏွင့္နန္းႏွင့္ ေနလာျပီး ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ ဘက္တြင္အဆင့္ျမင့္ၾကိဳးဖမ္းအာထုတ္ခဲ့ဖူးသည္ကို သတိရၾကလ်က္ တိမ္ေကာပေပ်က္ လ်က္ရွိေသာ စာေပယဥ္ေက်းမႈကို အေျခခံလ်က္ မိမိလူမ်ိဳးႏွင့္တကြ စာေပယဥ္ေက်းမႈတို့ကို ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီစြာ တိုးတက္ၾကီးပြားလာေအာင္ ေဆာင္ရြက္သင့္ေၾကာင္း ေရးသားတင္ျပအပ္ ပါသည္။ နိုင္ထြန္းသိန္း

မြန္တို့သမိုင္း အပိုင္း ၃ (အနုပညာလက္ရာမ်ား )

ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတြင္ ေရွးဦးစြာဝင္ေရာက္ေနထိုင္ၾကေသာ မြန္နွင့္ပ်ဴလူမ်ဳိးတို႕သည္ အိႏိၵယလူမ်ဳိးမ်ားနွင့္ဆက္ဆံေပါင္းသင္းလာရသျဖင့္ အိႏိၵယမွ ယဥ္ေက်းမူမ်ားကို ရရွိေသာသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ မြန္လူမ်ဳိးတို႕၏ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမူ အနုပညာလက္ရာမ်ားကို သထံုနယ္ တစ္ဝိုက္တြင္ေတြ႕ရွိနိုင္ေလသည္။ သထံုျမိဳ႕ကို မတည္ေဆာက္မီ မြန္တို႕သည္ သထံုျမိဳ႕ အေနာက္ ေျမာက္ဘက္မိုင္ (၃၀) ခန့္ေဝးေသာ ေကလာသေတာင္နီးတစ္ဝိုက္တြင္ သုဓမၼဝတီမည္ေသာ ျမိဳ႕ကို တည္ေဆာက္ျပီးမင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ ဂဝံေက်ာက္ျဖင့္ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္မ်ားနွင့္ အျခားလက္ရာ ေျမာက္ေသာတိရစာၦန္ရုပ္မ်ား ထုလုပ္ထားသည္ကို ယခုတိုင္ေတြ႕ျမင္နိုင္ပါသည္။ ဇုတ္သုတ္ရြာေတာင္ဘက္(၁)မိုင္းေလာက္တြင္အျမင့္ေပ(၇)ေပခြဲ၊အလ်ား(၁၂၀)ကိုက္ရွိေသာ ဂဝံေက်ာက္နံရံတံတိုင္းကိုဆင္ရုပ္၊ျမင္းရုပ္တို႕ျဖင့္ ထုထြင္းထားသည္မွာ အလြန္လက္ရာေျမာက္ျပီး ၎ကို ဆငိတပ္၊ျမင္းတပ္ဟုေခၚတြင္ေလသည္။ ၎လက္ရာမ်ားကို မပ်က္မစီးေလေအာင္ ေရွး ေဟာင္းသုေတသနဌာနက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာင့္ထားသည္ဟု သိရပါသည္။ (၁၀)ရာစု၊(၁၁) ရာစုမတိုင္မီေလာက္တြင္ ယခုသထံုျမိဳ႕ကိုတည္ေဆာက္ျပီး ထီးနန္းစိုက္သူ ဘုရင္မ်ားလက္ထက္တြင္ ေတြ႕ရွိရေသာအနုပညာလက္ရာမ်ားအနက္ သထံုကလ်ာဏီသိမ္၏ မွတ္ တိုင္မ်ားေပၚတြင္ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕တို႕ကိုပန္းတေမာ့ေခၚေသာ ေက်ာက္ဆစ္ပန္းပန္ပုလက္ရာမ်ား ျဖင့္ ထုလုပ္သရုပ္ေဖာ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရျပန္ေလသည္။ ထို႕ျပင္ သထံုေရႊစာရံဘုရားနွင့္ ကလ်ာဏီသိမ္အၾကားရွိ သိၾကားဘုရား ပစၥယံေပၚတြင္ ေတြ႕ရွိသည့္ စဥ့္ခ်ပ္မ်ားသည္လည္း ဇာတ္ ၾကီးဆယ္ဘြဲ႕ကို သရုပ္ေဖာ္ထားေသာ လက္ရာမ်ားကို ေတြ႕ရွိနုိင္ပါသည္။ ေမာ္လျမိဳင္ေျမာက္ဘက္ မိုင္(၃၀) အကြာေလာက္တြင္ ဖားကပ္ရြာအနီးေကာ့ဂြန္းဂူတစ္ဂူရွိ ေလသည္။ ထိုဂူထဲတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရုပ္တုေတာ္မ်ားအျပင္ ဟိႏၶဴပိႆနိုးနတ္နွင့္ သွ်ီးပါနတ္တို႕ ၏ ရုပ္ထုမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရွိနိုင္ေလသည္။ အခ်ဳိ႕ရုပ္တုေအာက္တြင္ မြန္စာျဖင့္ေရးသားထားသည္ ဟု သိရေလသည္။ ထိုဂူအတြင္းရွိ ေရးသားထားေသာ မြန္စာကို ဖတ္ရွဳ႕ျခင္းအားျဖင့္ (၁၀)ရာစု မတိုင္မီက ေရးသားေသာ ေခတ္ေဟာင္းမြန္စာေပဟု သိရေလသည္။ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတြင္ ရာသီဥတုျပင္းထန္ေသာေၾကာင့္ ေရွ႕ေဟာင္းအေဆာက္အဦး နွင့္ အနုပညာလက္ရာမ်ား မ်ားစြာမေတြ႕ရေသာ္လည္း အေဆာက္အဦးနွင့္ အနုပညာလက္ရာမ်ား အတြက္ သင့္တင့္ေကာင္းမြန္ေသာ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ပုဂံေဒသတစ္ဝိုက္တြင္ မြန္တို႕၏ အနုပညာ လက္ရာမ်ားကို ေကာင္းမြန္ေသာအေျခအေနတြင္ ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ အေနာ္ရထာမင္း ၾကီးသည္ သုဝဏၰဘုမၼိသထံုျပည္ရွိ မႏူဟာမင္းၾကီးကို ေအာင္နိုင္ျပီးေနာက္ ပိဋကတ္ေတာ္နွင့္ တကြ ပန္းပု၊ပန္းပြတ္၊ပန္းခ်ီး၊ပန္းရံ၊ပန္ေတာ့၊ပန္းတေမာ့၊ပန္းတိမ္၊ပန္းပဲ၊ပန္းတည္းမွစ၍ မြန္ပညာ သည္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယူေဆာင္ျပီး ပုဂံတြင္စီစဥ္ေနရာခ်ထားခဲ့သည္ဟုသိရွိရသည္။ ပုဂံေဒသတြင္ ေရွးဦးစြာ တည္ေဆာက္ေသာဘုရားမ်ားမွာ မြန္ပိသုကာလက္ရာမ်ားျဖစ့္ေသာ ဂူဘုရားမ်ားျဖစ္ေလ သည္။ ထိုမြန္ပံုစံစုံဂူဘုရားမွာ ပုထိုးသားမ်ား၊ နဂါးရုံ၊ အပါယ္ရတနာ၊ဂူေျပာက္ၾကီး (ျမင္းကပါ) နွင့္ နန္းဘုရားစသည္တို႕ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုဂူဘုရားမ်ားတြင္ အဂၤေတပန္း၊အဂၤေတပန္းဆြဲ၊တိုင္ဖံုးပန္းအဂၤေတရုပ္အမ်ဴိးမ်ဳိးကိုလည္း ေကာင္း ေက်ာက္ဆစ္လက္ရာျဖစ္ေသာေက်ာက္ရုပ္တု၊ေက်ာက္ေလသာျပတင္းေပါက္မ်ားကိုလည္ ေကာင္း ၊ပစၥယာအဆင့္ဆင့္တြင္စဥ့္ကြက္၊စဥ့္ပန္း၊စဥ့္ရုပ္ၾကြဇာတ္ကြက္မ်ားနွင့္ေျမမီးဖုတ္အုတ္ကြက္ မ်ားကိုလည္းေကာင္း၊ နံရံမ်ားတြင္ ေဆးေရးပန္းခ်ီျဖင့္ ျခယ္လွယ္ျပီး ပန္းခ်ီေအာက္တြင္ မြန္စာျဖင့္ ေရးသားထားသည္မ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရွိနိုင္ေလသည္။ က်န္စစ္သား နတ္္ရြာမစံမီ ေဆာက္လုပ္ေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားအနက္ အခ်ဳိ႕မွာ မြန္ ပံုစံသက္သက္ျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ျပီး အခ်ဳိ႕အေဆာက္အဦးမ်ားကိုမြန္-ျမန္မာပညာသည္မ်ားစုေပါင္း ျပီးေဆာက္လုပ္ၾကသည္ဟုသုေတသီတို႕က ဆိုထားေလသည္။သို႕ ေသာ္လည္းက်န္စစ္သားနတ္ရြာ မစံမီ ေဆာက္လုပ္ေသာအေဆာက္အဦးမ်ားတြင္ မြန္ဘာသာစာေပကိုသာ သံုးစြဲေရးသားထားသည္ ကိုေတြ႕ရေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ျမန္မာဘာသာစာေပကို က်န္စစ္သားနတ္ရြာစံျပီး ေနာက္ သားေတာ္ရာဇကုမာမင္းသားကေရးထိုးေသာ ရာဇကုမာ(ျမေစတီ) ေက်ာက္စာတြင္သာ ဦးစြာေတြ႕ရွိရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ က်န္စစ္သားနတ္ရြာစံျပီးေနာက္ ေဆာက္လုပ္ေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားမွာမ်ားေသာအား ျဖင့္ ျမန္မာပုံစံအေဆာက္အဦးမ်ား ျဖစ္ျပီး ေရးသားေသာ စာေပမ်ားမွာလည္း ျမန္မာဘာသာစာေပ မ်ား ျဖစ္ေလသည္။

မြန္တို့သမိုင္း အပိုင္း ၂ (အနုပညာလက္ရာမ်ား )

မြန္တုိ႕သည္ ထီးနွင့္ နန္းနွင့္ ေနလာခဲ့သည့္အေလာက္ယဥ္ေက်းမူအရာတြင္လည္းအဆင့္ ျမင့္ ေအာင္ၾကိဳးပမ္းလာၾကသည္ဟု သုေတသီတို႕က ဆိုၾကေလသည္။ ယဥ္ေက်းမူအဆင့္ျမင့္သည့္ အေလာက္မြန္တို႕ ေရးသားလာေသာ စာေပမ်ားသည္လည္း အျခားလူမ်ဳိးမ်ားနွင့္ နွိုင္းယွဥ္ပါက အလြန္ အဆင့္ျမင့္သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးသည္ ၎၏စာေပကို မေရးသားနိုင္မီ စကားေလာက္သာရွိၾကသည္။ ထိုမွ တစ္ဆင့္ စာေပျဖစ္ေပၚလာေအာင္ အကၡရာကိုရွာရေလသည္။ အကၡရာရွာမွသာလွ်င္ စာေပကို ေရး သားနိုင္ပါသည္။ ထိုိုသို႕ ဆိုလွ်င္ မြန္တို႕သည္စာေပေရးသားနိုင္ေအာင္ အကၡရာကို မည္ကဲ့သို႕ရရွိပါ သနည္းဟုေမးရန္ရွိပါသည္။ ထိုအေျဖနွင့္ ပက္သတ္၍ အယူးအဆေဟာင္းကို လက္ခံေသာ မြန္တို႕ ကမြန္ကပင္ ရရွိျပီး မြန္စာသည္ မြန္စတင္ေပၚေပါက္ကတည္းကရွိေနသည္ဟု ေျဖဆိုၾကပါသည္။ ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ မြန္စာသည္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား မပြင့္မီကတည္းက ရွိေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ သို႕ ေသာ္ထိုအေျဖကို ခိုင္ျမဲရန္အတြက္ အေထာက္အထားမ်ားကိုေတာ့ မေဖာ္ျပနိုင္သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ စင္စစ္ မြန္တို႕သည္ အကၡရာကို ခရစ္သကၠရာဇ္ (၄ - ၅ )ရာစုေလာက္တြင္ အိႏိၵယေတာင္ ပိုင္းရွိ ပလႅဝလူမ်ဳိးတို႕၏ အကၡရာကိုယူျပီး စာေပကို ေရးသားၾကသည္ဟု သိပံၸသုေတသီတို႕က ဆို ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ၄ - ၅ ရာစုေလာက္တြင္ သထံုမွ သီဟိုဋ္သို႕သြား၍ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို ကူးယူခဲ့ေသာရွင္မဟာဗုဒၵေဃာသ လက္ထက္က ရရွိလာဟန္အေၾကာင္းရွိေလသည္။ ပလႅဝလူမ်ဳိး တို႕၏ အကၡရာဆိုေသာ္လည္း ပလႅဝအကၡရာသည္ အိႏိၶယနိုင္ငံတြင္းသို႕ ပထမေရာက္ရွိလာေသာ ျဗဟီၼအကၡရာမွ ဆင္းသက္လာေသာ အကၡရာပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ျဗဟီၼအကၡရာကို ခရစ္မေပၚမီ သံုးရာစုေလာက္တြင္ ရရွိျပီး သီရိဓမၼေသာကမင္းၾကီးက စတင္ေရးသားအသံုးျပဳေသာ အကၡရာျဖစ္ ေလသည္။ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၅ - ရာစုေလာက္မွစ၍ ယခုတိုင္ေရးသားေနေသာ မြန္စာေပကို ေခတ္သံုး ေခတ္ခြဲျပီး ပိုင္းျခားထားနိုင္သည္ဟု သုေတသီတို႕က ဆိုၾကေလသည္။ (၅) ရာစုမွ(၁၂)ရာစုထိစာေပ မ်ားက ေခတ္ေဟာင္းစာေပ၊(၁၂)ရာစုမွ(၁၆)ရာစုစာေပမ်ားကို အလယ္ေခတ္စာေပနွင့္(၁၆)ရာစုမွ ယခုခ်ိန္ထိေရးသားၾကေသာစာေပကို ေခတ္သစ္စာေပဟု ခြဲျခားထားေလသည္။ ေခတ္ေဟာင္း စာေပဆိုသည္မွာ ယိုးဒယားျပည္ ဒြါရဝတီ၊ ဟရိပုဥၥနွင့္ျမန္မာျပည္၊ သထံုနွင့္ ပုဂံေခတ္တို႕တြင္ ေရးသားထားေသာ စာေပကို ေခၚပါသည္။ ေခတ္ေဟာင္းစာေပမ်ားသည္ေက်ာက္စာ၊စဥ့္ခြက္စာ၊အုတ္ခြက္စာ၊မင္စာအျဖစ္သာက်န္ရွိ သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ေခတ္ေဟာင္း မြန္ေက်ာက္စာမ်ားကို ဦးစြာဖတ္ျပီး အဓိပါၸယ္ေဖာ္ေဆာင္ နိုင္သူမွာ အဂၤလန္မွ ေဒါက္တာဘလက္တင္(dr. blagden)ဆိုသူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဒါက္တာ ဘလက္တင္မွာ ဘာသာေဗဒ၊ အကၡရာေဗဒစေသာပညာရပ္မ်ားကို သုေတသနျပဳျပီးစာေပမ်ားကို ေလ့လာသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မြန္ေခတ္ေဟာင္း စာေပကို ေဖာ္ထုတ္ေပးနိုင္သူ ျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္ေဟာင္း မြန္စာေပကို ေတြ႕နိုင္ေသာေနရာမွာ ယိုးဒယားျပည္ ဖရပထံုေဒသ၊ ဟရိပုဥၥဟု ေခၚ ေသာလန္ဖြန္ေဒသ၊ ျမန္မာျပည္တြင္သထံုနွင့္ ပုဂံတို႕ပင္ျဖစ္ေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ျပင္းထန္ေသာ ရာသီဥတုဒဏ္ကိုမခံရေသာ ပုဂံေဒသတြင္ ယခုထက္တိုင္အမ်ားအျပားက်န္ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရ ေလသည္။ ထိုေခတ္ေဟာင္းစာေပမ်ားအနက္ ပုဂံတြင္ ေတြ႕ရေသာ ေရႊစည္းခံုဘုရားေက်ာက္စာနွင့္ က်န္စစ္သား နန္းေတာ္တည္ေက်ာက္စာတို႕သည္ အလြန္ထင္ရွားေသာ စာေပမ်ားျဖစ္ျပီး အလြန္ အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ စာေပမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ အလယ္ေခတ္မြန္စာေပမ်ားကိုလည္း ေက်ာက္စာမ်ားတြင္သာ ေတြ႕ရွိရေလသည္။ အလယ္ ေခတ္ေက်ာက္စာမ်ားသည္ ဟံသာဝတီေခတ္တြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ေစာေသာမြန္ဘုရင္မရွင္ေစာပုႏွင့္ ဓမၼေစတီမင္း လက္ထက္တို့တြင္ေရးသားထားေသာစာမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ စာေပမ်ားကို လိုက္စား ေလ့လာၾကေသာ သုေတတီတို႕၏ အဆိုအရ ဟံသာဝတီေခတ္မြန္စာေပတို့သည္ ပုဂံေခတ္ေရး မြန္စာေပတို့ေလာက္အဆင့္မျမင့္ေသာစာေပဟူ၍သတ္မွတ္ၾကေလသည္။ အလယ္ေခတ္စာေပတြင္ ထင္ရွားေသာ စာေပမ်ားမွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ေရႊတိဂံုဘုရားရွိ ေရြတိဂံုေက်ာက္စာႏွင့္ ပဲခူးျမိဳ႕ရွိကလ်ာဏီ သိမ္ေက်ာက္စာမ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေခတ္သစ္မြန္စာေပမ်ားကို ေပစာႏွင့္ ပံုႏွိပ္စာအုပ္မ်ားတြင္ ေတြ႕ႏိုင္းပါသည္။ ေခတ္သစ္ဟုု ဆိုေသာ္လည္း ေပစာမ်ားသည္ ေရွ႕ေဟာင္းက်ျပီး ပံုႏွိပ္စာအုပ္ရွိ စာေပတို့သည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ စာေပ ဟုေခၚဆိုႏိုင္းပါသည္။ ေခတ္ေဟာင္းစာေပႏွင့္ အလယ္ေခတ္စာေပမ်ားသည္ မ်ားေသာအား ျဖင့္ စာကားေျပျဖင ့္ ေရးသားေသာ္လည္း စာေပမ်ားတြင ္ အလကာၤ ႏွင့္ စာကားေျပ ႏွစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေရးသားၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ မြန္တို့သည္ဗုဒၶဘာသာကို အလြန္သက္ဝင္ ယံုၾကည္သူမ်ား ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ပိဋိကတ္ေတာ္မ်ားကို ပါဋိဘာသာ မြန္ဘာသာ စသည္တို့ျဖင့္ ေပေပၚတြင္ ေရးသားျပီး စုေဆာင္းထားၾကေလသည္။ ပံုႏွိပ္စာအုပ္မ်ား မထုတ္လုပ္ ႏိုင္းမီကာလတြင္ ေပႏွင့္ ပုရပိုက္ေပၚတြင္သာ ေရးသားသျဖင့္ ထိုစဥ္အခါက ေရးသားထားေသာ ေပစာ၊ပုရပိုက္စာတို့သည္ ယခုတိုင္း ေနရာအႏွံအျပားတြင္ ေတြ႕ရွိႏိုင္းပါသည္။ ပိဋိကတ္စာေပမ်ားအျပင္ သမိုင္း၊ ပုံျပင္၊ ေဆးက်မ္း၊ ေလာက္ကီေရးရာက်မ္း၊ဓမၼသတ္စသည့္ ဘာသာရပ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို စာေပမ်ားတြင္ ယခုတိုင္ ေတြ႕ရွိႏိုင္းပါသည္။ မြန္ပိဋိကတ္စာေပမ်ားကို မြန္ရဟန္းေတာ္မ်ားကသာ ေစာင့္ေရွာက္ သိမ္းဆည္း ေလ့လာၾကသျဖင့္ မြန္စာေပမ်ား မေပ်ာက္မပ်က္တည္ရွိသည္က ို အားရဝမ္းေျမာက္မိေသာ္လည္း ပိဋိကတ္ေတာ္စာေပမ်ားအျပင္ အျခားသမိုင္း၊ ပံုျပင္ ၊ ေဆးက်မ္း စာေသာ အလြန္တန္ဖိုးရွိသည့္ စာေပမ်ားကို ႏိုင္းငံျခားမွ ပညာရွင္မ်ားသာ ရွာေဖြေလ့လာျပီး မြန္တို့အေနႏွင့္ ေလ့လာသူမွာ အလြန္နည္းပါးလွသျဖင့္ အလြန္ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းေလသည္။အခ်ိဳ႕စာေပမ်ားကိုအစိုးရစာၾကည့္ တိုက္မ်ားတြင္ သိမ္းဆည္းထားႏိုင္းေသာ္လည္း စာၾကည့္တိုက္သို့လည္း မေရာက္ေသးေသာ အခ်ဳိ႕ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ ရွိသည့္စာေပမ်ားကိုလည္း စနစ္တက်မသိမ္းဆည္းထားႏိုင္း သျဖင့္ အလြန္တနး္ဖိုးရွိေသာ ေပစာမ်ား ပေပ်ာက္သြားမည္ကို အလြန္စိုးရိမ္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ မိပါသည္။ မြန္စာေပမ်ားကို ေရးသားေသာေခတ္တြင္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာစာေရးဆရာမွာေဝါဆရာ ေတာ္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေဝါဆရာေတာ္သည္ ဇာတ္ၾကီး ဆယ္ဘြဲ႕ႏွင့္ ငါးရာ့ငါးဆယ္ နိပတ္ေတာ္ မ်ားကို မြန္စာကားေျပျဖင့္ ေရးသားသူ ျဖစ္ေလသည္။ေဝါဆရာေတာ္သည္အျခားစာေပအမ်ားအျပား ကိုလည္း စကားေျပေရ လကာၤတို့ျဖင့္ပါ ေရးသားႏိုင္းေသာဆရာေတာ္ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ပိုင္း တြင္ ေဝါဆရာေတာ္ျပီးေနာက္ ပိဋိကတ္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာေပမ်ားႏွင့္ အျခားဘာသာရပ္ စာေပမ်ားကို ေရးသားရာတြင္ ထင္ရွားသူမွာ အဂၢမဟာပ႑ိတဘြဲ႕ရဦးေရႊငိုပင ္ ျဖစ္ေလသည္။ ဦး ေရႊငိုေရးသားထားေသာ စာေပမ်ားကို ပံုႏွိပ္စာအုပ္အျဖင့္ ရိုက္ႏွိပ္ထုတ္ေဝထားသည္ကို ေတြ႕ရေလ သည္။

မြန္တို့သမိုင္း အပိုိင္း ၁ (ခ) (မြန္လူမ်ိဳး ဘယ္က စလာတာလဲ)

သုဘိႏၷနာဂရျမိဳ႕ပ်က္ျပီးေနာက္ သထံုျမိဳ႕သို႕ေျပာင္းေရႊ႕၍ ဥမိုမင္းဆက္(၅)ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ ေလသည္။ ထို့ ေနာက္သထံုျမိဳ့တြင္ပင္ သီဟသုဓမၼရာဇာ- တိႆဓမၼရာဇာ မည္ေသာမင္းမွစ ၍ မႏူဟာမင္း အထိမင္းေပါင္း(၅၇)ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ျပီး သာသနာသကၠရာဇ္၁၆၀၀ ခရစ္သကၠရာဇ္ (ေအဒီ-၁၀၅၇)ေလာက္တြင္ သထံုျမိဳ႕ၾကီးႏွင့္တကြ မြန္ရွင္ဘုရင္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္သြားေလသည္။ ထို့ေၾကာင့္ မြန္တို့သည္ သထံုေဒသတြင္ဘုရားမပြင့္မီႏွစ္ေပါင္းငါးရာေလာက္မွစ၍ ျမိဳ႕ျပျပည္ နယ္ထူေထာင္ျပီး မင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းသိရေလသည္။မႏူဟာမင္းဆက္ကို စတင္ထူေထာင္ေသာ သီဟသုဓမၼရာဇာ - တိႆဓမၼရာဇာလက္ထက္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွစ္ ဝါရေသာအခ်ိန္၌ သထံုေဒသသို့ ရဟႏၱာမ်ားျခံရံလ်ွက္ ေဒသစာရီၾကြခ်ီလာျပီး တရားေဟာျခင္း၊ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ခ်ီးျမင့္ျခင္းစသည့္မ်ားကိုုျပဳလုပ္ခဲ့သည္ဟုမြန္မွတ္တမ္းမ်ားအရသိရေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ မြန္တို့သည္ ဘုရားလက္ထက္ေတာ္မွစ၍ မႏူဟာမင္းအထိႏွစ္ ေပါင္းတစ္ေထာင့္ ေျခာက္ရာ ေက်ာ္သထံုေဒသတြင္ မင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား ျဖစ္သည္ဟုဆိုရေပမည္။ ၁။သီဟသုဓမၼရာဇာ-ဗႏၶေဒဝီ၊ ၂။ သီရိဓမၼေသာကရာဇာ-သႏၱီမိၾတာေဒဝီ၊ ၃။ဓမၼႆီရာဇာ သီရိေဒဝီ၊ ၄။ ဓမၼဒဇၹရာဇာ-သုဝဏၰေဒဝီ ၅။ အင္ကုရရာဇာ -နႏၵေဒဝီ ၆။ ဗလေဒဝရာဇာ ရမၼေဒဝီ၊ ၇။ သီရိရာဇာ -ဘျႏၵေဒဝီ၊ ၈။ ေဇာတရာဇ-အဂၢဝိမလာေဒဝီ၊ ၉။ သီရိဓမၼေသာကရာဇာ- သုဓမၼါေဒဝီ၊ ၁၀။ ဥဒယရာဇာ-သုရုစီေဒဝီ၊ ၁၁။ ကာလဝဏၰရာဇာ -သုဓမၼေဒဝီ ၁၂။ အာဇိႏၷကရာဇာ -သုကာေဒဝီ ၁၃။ မဟာသာလရာဇာ -သီလေဒဝီ ၊ ၁၄။ ဥရုဏၰရာဇာ- ျပဘာေဒဝီ ၊ ၁၅။ နရသုရရာဇာ-သိဟေဒဝီ၊၁၆။ မဟာဘျႏၵရာဇာ-သုဘဒၵေဒဝီ ၊၁၇။ အႏုဝရရာဇာ- အႏုလာေဒဝီ၊ ၁၈။ သိရိဂုတၱရာဇာ-ဂဇၨေဒဝီ၊ ၁၉။ ဥရုဏၰကရာဇာ-ဗႏၶဳကတီေဒဝီ၊ ၂၀။ ယုဂႏၶရာဇာ- သိဂၤလေဒဝီ၊ ၂၁။ သုနႏၵရာဇာ-သုနႏၵေဒဝီ ၊ ၂၂။ ျဗဟၼဒတၱရာဇာ - အစလေဒဝီ၊ ၂၃။ ပုညရာဇာ -ေဘာဂေဒဝီ၊၂၄။ အဝိကရာဇာ- စိတၱေဒဝီ ၊၂၅။ပုေရာဝဓိတရာဇာ-သုသံဒၵယေဒဝီ၊၂၆။သာဓုရာဇာ -ရတၱေဒဝီ၊ ၂၇။ ဓမၼပါလ-ဒကၡေဒဝီ၊ ၂၈။ သုဒႆနရာဇာ-သုဒၶေဒဝီ ၂၉။ ေယာဂဒိယရာဇာ ပဒုမၼေဒဝီ၊၃၀။အသကၠရာဇာ-သုမနေဒဝီ၊၃၁။ပဒုမၼရာဇာ-ဂႏၶေဒဝီ၊၃၂။ ဗႏၶဳ ရာဇာ - ရမၼကေဒဝီ၊ ၃၃။ သီလရာဇာ - သမၼေဒဝီ၊ ၃၄။ မဟိသရာဇာ- သုဝဏၰမာလာေဒဝီ၊ ၃၅။ဗလိကရာဇာ -သမၼာဝါစာေဒဝီ၊ ၃၆။ ဇဗၼဳဥတၱရရာဇာ-စိတၱေဒဝီ၊ ၃၇။ ေဒဝရာဇာ - သုဓမၼေဒဝီ၊ ၃၈။ေကသရရာဇာ - ဓမၼပါလေဒဝီ၊၃၉။မုဏိရာဇာ-ေဒဝဓိတေဒဝီ၊၄၀။သကၠရာဇာ-ျပဘာဝတီေဒဝီ၊ ၄၁။ကုသရာဇာ - ဂႏၶေဒဝီ၊၄၂။နရဓိတရာဇာ- ေကသာနီေဒဝီ၊ ၄၃။ေဝလုရာဇာ- သိဟေဒဝီ၊ ၄၄။စိတၱရာဇာ- ဥမဒၵယႏီၱေဒဝီ ၊ ၄၅ ။ ဗႏၶရာဇာ - ဗႏၶဳဝတီေဒဝီ၊ ၄၆။ ဒီဃရာဇာသုဝဏၰေဒဝီ၊ ၄၇။ သိဝိရာဇာ- သုဒၶေဒဝီ၊၄၈။ဥရကရာဇာ- ကာေမဇာပညာေဒဝီ၊၄၉။ေညတၱိရာဇာ- ညာတိက ေဒဝီ၊ ၅၀။သိရိဓမၼာေသာရာဇာ-ရာမၼသာရေဒဝီ၊၅၁။မဟာစိတၱဝရာဇာ-သုစိတၱေဒဝီ၊၅၂။ ဗႏၶရရာဇာ ဗႏၶဳေဒဝီ၊၅၃။ဇယသုမနရာဇာ-သုမကာေဒဝီ၊ ၅၄။ ဗႏၶရာဇာ-ဓနုေဒဝီ၊၅၅။အဇီႏၷရာဇာ-သုမနေဒဝီ၊ ၅၆။ဥဒိႏၷရာဇာ-ရတနမာလာေဒဝီ၊၅၇။မနူဟာရာဇာ-နဂၤလာေဒဝီ။ ထိုသို႕မင္းဆက္(၅၇)ဆက္နွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေျခာက္ရာေက်ာ္မြန္တို႕ သထံုေဒသတြင္မင္း လုပ္အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ထင္ရွားေသာအျဖစ္အပ်က္…. (၁) နဝမေျမာက္မင္းဆက္ျဖစ္ေသာ သီရိဓမၼေသာကရာဇာမင္းၾကီးလက္ထက္၊သာသနာသကၠရာဇ္ ၂၃၆ခုနွစ္တြင္ မဇ်ိၥမေဒသမွ ဗုဒၶဘာသာျပန္႕ပြားေရးအတြက္ ေသာဏေထရ္နွင့္ဥတၱရ ေထရ္တို႕ သထုံသို႕ေရာက္လာျခင္းနွင့္ (၂) မင္းဆက္(၂၇)ဆက္ေျမာက္ျဖစ္ေသာ ဓမၼပါလာနွင့္ ဒကၡေဒဝီတို႕ သထံုတြင္မင္းလုပ္စဥ္ သာသနာသကၠရာဇ္ ၉၀၀ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ရွင္မဟာ ဗုဒၶၡဃာသသည္ သီ ဟိုဋ္ကြ်န္း သို႕ ထြက္ခြာ၍ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို သြားေရာက္ကူးယူေသာအခ်ိန္အခါပင္ျဖစ္ေလ သည္။ သာသနာ သကၠရာဇ္ ၉၀၀ ေက်ာ္သည္ ခရစ္သကၠရာဇ္ေလးရာစု(ေအဒီ-၃၅၆) ျဖစ္ေလ သည္။ သထံုေဒသတြင္မြန္တို့ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနစဥ္ ရန္ကုန္ဘက္တြင္လည္းဥကၠလာပ မင္း က ၾတိဂုမၻျမိဳ႕ကို တည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည္ကိုလည္းေတြ႕ရေလသည္။ ဥကၠလာမင္းသည္ ဘုရားမပြင့္မီ အခ်ိန္ေလာက္ကတည္းက မင္းလုပ္ေနဟန္ရွိေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ တဖုႆနွင့္ ဘလိႅကညီေနာင္နွစ္ပါး ျမတ္စြားဘုရားထံမွ ဆံေတာ္မ်ားကို ရန္ကုန္သို႕ ယူေဆာင္ လာရာတြင္ ဥကၠလာပမင္းသည္ ရန္ကုန္တြင္မင္း လုပ္အုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ရွိေၾကာင္း မြန္သမိုင္း မွတ္ တမ္းအရ သိရေလသည္။ ဥကၠလာပမင္းသည္ ေရႊတိဂုံေစတီကို စတင္တည္ေဆာက္ေသာဘုရင္ ျဖစ္ျပီး မင္းဆက္ (၃၂)ဆက္တို႕က ေရႊတိဂုံဘုရားအား ျပဳျပင္ပူေဇာ္ၾကသည္ ဟုသိရသည္။ ရန္ကုန္ဘက္တြင္ ဥကၠလာပမင္းက ၾတိဂုမၻျမိဳ႕ကို တည္ေထာင္အုပ္ခ်ုဳပ္သကဲ့သို႕ ယခုေက်ာက္တန္းျမိဳ႕နယ္၊ပါဒၾကီးေက်းရြာတည္ရွိရာအရပ္ တြင္လည္း ပါဒနိုင္ငံတစ္နိုင္ငံကို တည္ ေထာင္သည္ ဟူ၍ သိရေပသည္။ သထံုေဒသတြင္ မႏူဟာမင္းဆက္ ၅၇-ဆက္ကို ပထမ တည္ ေထာင္ေသာ သီဟသုဓမၼရာဇာ(တိႆဓမၼသီဟရာဇာ) လက္ထက္တြင္ သားေတာ္ၾကီး တိႆ ေသာဂန မင္းသားအားေနာက္ ပါ အေျခြအရံမ်ားနွင့္ အတူသထံုျပည္၏အေနာက္ေျမာက္အရပ္တြင္ တိုင္းသစ္ျပည္သစ္တည္ ေထာင္ရန္ေစလႊတ္ခဲ့ရာ ယခုပါဒၾကီး ေက်းရြာရွိရာ အရပ္သို႕ေရာက္သည့္ အခါ ဤအရပ္ေဒသသည္ကုန္းေျမျပန္႕ လည္းျဖစ္၊ပင္လယ္ကမ္းေျခနွင့္လည္းနီစပ္သျဖင့္နန္းတည္ ရန္သင့္၏ဟု ၾကံရြယ္ျပီး မဟာသကၠရာဇ္ (၉၈) ခုနွစ္တြင္ ျမိဳ႕နန္းသစ္ တည္ေထာင္လ်က္ ပါဒ နိုင္ငံေတာ္ဟု သတ္မွတ္ေခၚ တြင္လ်က္ ပါဒမင္းဆက္ကို စတင္ခဲ့ေလသည္။ ပါဒေနျပည္ေတာ္တြင္ စိုးစံခဲ့ၾကေသာ မင္းမ်ားမွာ(၁) တိႆေဘာဂေသနမင္း(ျမိဳ႕နန္းတည္ မင္း)၊(၂) တိႆနရေသနမင္း၊(၃)ျမေစာေနာင္မင္း၊(၄) ဟံသာေသနမင္း၊(၅)ရာဇေစာေနာင္မင္း၊ (၆)နန္းေစာရွင္မင္း၊(၇) ဇဟေသနမင္း၊ (၈) နာဂသီဟမင္း၊(၉)ရာေဗဒကမင္း၊(၁၀)နရေက်ာ္မင္း၊ (၁၁)တြတၳနာဂမင္း၊(၁၂)အနုပီယမင္း၊(၁၃) ေဒါဓဟံမင္း၊(၁၄)ကႏၷဝဇၹမင္း၊ (၁၅)ေစာရဟန္မင္း၊ (၁၆)ေဇဏ်ဒကမင္း၊(၁၇)ေဇယ်ေက်ာ္ထင္မင္း၊(၁၈)ေအာင္ေဇယ်မင္း၊ ၊(၁၉) မင္းေစာေနွာင္မင္း၊ (၂၀)ေကာ့ဒြတ္မင္း၊(၂၁)ရာဇေသဝမင္း၊(၂၂)ရာဇေကာဓမင္း၊(၂၃)ေနသူရမင္း၊(၂၄)ကႏၵမင္း၊(၂၅) နရာသဟမင္း၊(၂၆)ေစပုလႅမင္း၊(၂၇)ဝသူဇလမင္း၊(၂၈)ေစာဖ်ားေက်ာ္မင္း၊(၂၉)တနုကမင္း၊(၃၀) ေစာဘုန္းၾကြယ္မင္း၊(၃၁)ေစာေစာေနာင္မင္း၊(၃၂) ေစာဂလာမင္း၊(၃၃)မြန္မင္း၊(၃၄)နရႏၵမင္းတို႕ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ထိုမင္းဆက္(၃၄)ဆက္တြင္ ထင္ရွားေသာအျဖဟ္အပ်က္မ်ားမွာမင္းဆက္ခုႏွစ္ဆက္ေျမာက္ ျဖစ္ေသာဇယနမင္းလက္ထက္၊ သာသနာသကၠရာဇ္ (၈၄)ခုႏွစ္တြင္ အိႏိၵယ မဟာေဗာဓိမွ ရဟႏၱာ အရွင္ျမတ္မ်ား ပင့္ေဆာင္လာေသာ ဆံေတာ္ ၊ သြားေတာ္ႏွင့္ဓမၼကဂိုဏ္း ေရစစ္ေတာ္တို့ကို ေမွာ္ဝန္ ျမစ္၏အလည္ေပၚထြန္းေနေသာ ဂဝံေက်ာက္က်ြန္းေပၚတြင္ ေစတီတည္ျပီူ ဌာပနာထားက “ က်ိဳက္ ေမွ်ာ္ကေလာ့ ” ေစတီဟုဘြဲ႕အမည္ သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ မြန္အမည္မွန္မွာ “ က်ိဳက္တံၜကေလာံ” (က်ာ္- ဘုရားေစတီ၊ တံၜ-ေက်ာက္ ၊ ကေလာံ-အတံုး ၊ ေက်ာက္တံုးေပၚတြင္ တည္ထားေသာေစတီ)ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ၎ေနာက္ သာသနာသကၠရာဇ္ ၂၃၈ မင္းဆက္(၁၁)ဆက္ေျမာက္ တြတၳနာဂမင္း သီဟိုဋ္ က်ြန္းသို့ တိုင္းခန္းလွည့္လည္စဥ္ မဇၥ်ိမေဒသမွသာသနာျပဳရဟႏ ၱာအရွင္ျမတ္မ်ားၾကြလာေတာ္မူ သည္ႏွင့္ၾကံဳျပီး ရဟႏ ၱာ အရွင္သူျမတ္မ်ားထံမွ ရရွိသည့္ ဆံေတာ္ဓာတ္တစ္ဆူႏွင့္ ဓာတ္ေတာ္ ကိုး ဆူ ကို မူလက်ိဳက္ေမွ်ာ္ကေလာ့(က်ိဳက္တၜံကေလာ့ )ေစတီတြင္ထပ္မံဌာပနာလ်က္ က်ဳိက္ေမွာ္ ဝန္းဟူေသာ ဘြဲ႕အမည္ေတာ္ သတ္မွတ္ေလသည္။ မြန္အမည္မွာ ( က်ာ္- ေစတီဘုရား ၊တၜံ- ေက်ာက္၊ ဝါန္ -ဂဝံ)“ ဂဝံေက်ာက္ေပၚတြင္တည္ထားေသာ ဘုရား” ဟု အဓပၸါယ္ရသည္။ ပါဒႏိုင္းငံေတာ္သည္ ပထမေျမာက္ဘုရင္ တိႆေဘာဂေသနမင္းမွ (၁၁)ဆက္ေျမာက္ တြ တၴနာဂမင္းၾကီး တိုင္ေအာင္ သာသနာတိုးတက္ၾကီးပြာရန္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကျပီး က်န္မင္းဆက္အမ်ား စုမွာ အခ်င္းခ်င္းတိုက္ခိုက္နန္းလုေနၾကသျဖင့္ ပါဒေနျပည္ေတာ္သည္ နန္းသက္ႏွစ္ ႏွစ္ရာခန္႕ အတြင္း မင္းဆက္ပ်က္သုန္းျခင္း အျဖစ္သို့ ေရာက္ရွိခဲ့ေပသည္။ သထံု၊ ရန္ကုန္ ေနာက္သာသနာသကၠရာဇ္ ၁၁၁၆၊ တပို့တြဲလျပည့္ေက်ာ္ တစ္ရက္ေန႕ တြင္ သံသာဝတီျမိဳ႕ကို တည္ေထာင္ေသာ သမလ၊ ဝိမလညီေနာင္ႏွစ္ပါးသည္ သထံုမွထြက္ခြာသြား ျပီး ပဲခူး၊ ဟံသာဝတီကိုတည္ေထာင္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ပဲခူး ၊ဟံသာတီတြင္သမလမွစ၍ မင္းဆက္(၁၇)ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ျပီးေနာက္ ပဲခူးျမိဳ႕လည္း ဆိတ္သုဥ္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္သည္။ ၁။ သမလမင္း ၂။ ဝိမလမင္း၊ ၃။ အသားမင္း၊ ၄။ အရိႏၵမမင္း၊ ၅။ မဟိသမင္း၊ ၆။ နာ ဂိႏၵမင္း၊၇။ မိဂၢဒီပ(အၾကီး)မင္း၊ ၈။ ဂဇၨဒီပိယမင္း၊ ၉။ ကရိဝိကမင္း ၊ ၁၀။ ပဥၥာလမင္း၊ ၁၁။အတၱသာ ရမင္း၊ ၁၂။ အႏုရာမမင္း၊ ၁၄။ မိဂၢါဒီပ(အငယ္)မင္း၊ ၁၄။ အဂၢေသာမႏၱမင္း၊ ၁၅။ ဥပလရာဇမင္း၊ ၁၆။ ပုႏၷရိကမင္း ၁၇။ တိႆမင္း -သုဘဒၵါေဒဝီ။ သမလ၊ဝိမလမင္းဆက္(၁၇)ဆက္တြင္ ထင္ရွားေသာအျဖစ္ အပ်က္မ်ားမွာ………… (၁) သမလ၊ဝိမလမင္းတို့က ေရႊေမာ္ေဓာဘုရားကို စတင္တည္ေဆာက္ျခင္း၊ (၂) အသားမင္းသာက အိႏိၵယမွလာေသာ ကုလား လူစြမ္းေကာင္း လမ္းဗာႏွင့္ ထိုးသတ္ ရာတြင္ ေအာင္ပြဲရရွိျခင္း၊ (၃) မင္းဆက္ (၁၃) ဆက္ေျမာက္ မဂၢါဒီပ (အငယ္)မင္းက ေရႊသာေလွ်ာင္းဘုရားကို တည္ေဆာက္ျခင္း၊ (၄) ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ (၁၇)ဆက္ ျဖစ္ေသာ တိႆမင္းသည္ မိစာၦအယူတြင္သက္ဝင္ ယံုၾကည္ရာ၌ သုဒၵါအမ်ိဳးသမီးက တိႆမင္းအား ဗုဒၶဘာသာ အယူဝါဒ ဘက္သို့ျပန္လည္ ယံုၾကည္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္းျခင္း၊ စသည့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေတြ႕ရွိရေလသည္။ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းသထံု ၊ ရန္ကုန္ ႏွင့္ ပဲခူးေဒသတို႕တြင္ မြန္တို႕သည္ျမိဳ႕ရြာတည္ ေထာင္ျပီး အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေနစဥ္ ထိုင္းႏိုင္းငံေတာင္ပိုင္းတြင္လည္း လပ္ပူရီ(LOBURI) ျမိဳ႕ ကို ျမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ တည္ေထာင္က ဒြါရဝတီျပည္ကိုတည္ေထာင္ေသာ ဘုရင္မ်ားလဲရွိသည္ ဟု သိ ရေလသည္။ ဒြါရဝတီကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနစဥ္ ၁၀ရာစု၁၁ရာစုေလာက္တြင္ထိုင္းႏိုင္းငံအေရွ႕ကေမာၻဒီးယား ျပည္မွ မြန္ခမာအႏြယ္ျဖစ္ေသာ ခမာလူမ်ိဳးမ်ား ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ေသေၾကာင့္ ဒြါရဝတီ မွ မြန္တို့သည္ ထိုင္းႏိုင္းငံ ေျမာက္ပိုင္းသို႕ေျပာင္းေရြ႕ျပီး လန္ဖြန္ေဒသတြင္ ျမိဳ႕ျပတည္ေထာင္အုပ္ ခ်ဳပ္ျပန္ေလသည္။ ထိုေဒသတြင္ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူမွာ “က်မ္ေဒဝီ” ဟူေသာ ဘုရင္မျဖစ္ျပီး ျမိဳ႕၏ အမည္မွာ “ ဟရိပုဥၥ” ဟုေခၚတြင္ေလသည္။ ဟရိပုဥၥတိုင္းသည္ ထိုင္းႏိုင္းငံတြင္ မြန္တို့ေနာက္ဆံုး အေျခစိုက္ တည္ေထာင္ေသာ ေနရာျဖစ္သည္ဟု သိရေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၁၂ ရာစု ျပီးေနာက္ ထိုင္းႏိုင္းငံတြင္းသို့ ယိုးဒယား လူမ်ိဳးမ်ား ဝင္ေရာက္ျပီး ေနာက္မြန္မ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ သြားသည္ကို ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုင္းႏုိင္းငံတြင္ ၁၂ ရာစုျပီးေနာက္ မြန္တို့သည္ျမိဳ႕ျပတည္ေထာင္ျပီး အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ႏိုင္း ျခင္း မရွိေသာ္လည္း ုျမန္မာျပည္တြငး္၌မူကား ဝါရီရူးမင္းသည္ မုတၱမျမိဳ႕တြင္ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၆၄၃ခု(ေအဒီ၁၂၈၁)တြင္ မြန္မင္းဆက္အသစ္ကို စတင္တည္ေထာင္ႏိုင္းေသာသူျဖစ္သည္။ ဝါရီရူး မင္းဆက္တြင္ မင္းေပါင္း(၁၈)ဆက္သည္ မုတၱမႏွင့္ ဟံသာဝတီျမိဳ႕မ်ားကိုတည္ေထာင္အုပ္ခ်ဳပ္ၾက ေလသည္။ ဝါရီရူးမင္းဆက္၏ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္မွာ “သူရွင္တကာရုပၸိ” ပင္ျဖစ္ျပီး ေကာဇာသကၠ ရာဇ္ ၉၀၀(ေအဒီ - ၁၅၃၈)ေလာက္တြင္ မြန္မင္း ဆက္သည္ ေတာင္ငူမွ မင္းတရားေရႊထီးႏွင့္ ဘုရင့္ေနာင္တို့၏ စြမ္းရည္သတိၱေၾကာင့္ ကြယ္ေပ်ာက္ရျပန္ေလသည္။ မင္းအမည္ မင္းျပဳသည့္နွစ္ ၁။ဝါရီရႉမင္း ၆၄၃ - ၆၆၈ မုတၱမ(ေအဒီ၁၂၈၁ - ၁၃၀၆) ၂။မကဒါမင္း ၆၆၈ - ၆၇၂ မုတၱမ ၃။ေစာေအာမင္း ၆၇၂ - ၆၈၅ မုတၱမ ၄။ေစာဇိတ္မင္း ၆၈၅ - ၆၉၂ မုတၱမ ၅။ဇိတ္ဗန္မင္း (ရ) ရက္ မုတၱမ ၆။အိုင္ကန္ေကာင္ (၄၉) ရက္ မုတၱမ ၇။ဗညားအိုင္လယ္ ၆၉၂ - ၇၁၀ မုတၱမ ၈။ဗညားအူး ၇၁၀ - ၇၃၁ မုတၱမ(ေအဒီ၁၃၄၈ - ၁၃၈၅) ၇၃၁ - ၇၄၅ မုတၱမ ဟံသာဝတီ ၉။ရာဇာဓိရာဇ္ ၇၄၅ - ၇၈၃ ဟံသာဝတီ(ေအဒီ၁၃၈၅ - ၁၄၂၃) ၁၀။ဗညားဓမၼရာဇာ ၇၈၃ - ၇၉၀ ဟံသာဝတီ ၁၁။ဗညားရန္ ၇၉၀ - ၈၀၈ ဟံသာဝတီ ၁၂။ဗညားဗေရာ ၈၀၈ - ၈၁၁ ဟံသာဝတီ ၁၃။ဗညားက်န္း ၈၁၁ - ၈၁၄ ဟံသာဝတီ ၁၄။လိပ္မြန္ေထာ္(ဗညားဒိဗၺ) (ရ)လ ဟံသာဝတီ ၁၅။ရွင္ေစာပု ၈၁၄ - ၈၃၂ ဟံသာဝတီ ၁၆။ဓမၼေစတီမင္း ၈၃၂ - ၈၅၃ ဟံသာဝတီ ၁၇။ဗညားရန္(ဗညားရာ) ၈၅၃ - ၈၈၈ ဟံသာဝတီ ၁၈။သူ႕ရွင္တကာရုပိၸ ၈၈၈ - ၉၀၀ ဟံသာဝတီ (ေအဒီ၁၅၂၆ - ၁၅၃၈) ဝါရီရႉးမင္းဆက္တြင္ ထင္ရွားေသာဘုရင္မ်ားမွာ ဝါရီရႉးအျပင္မင္းဆက္ရွစ္ဆက္ေျမာက္ ျဖစ္ေသာ ဗညားအူးမင္းသည္ မုတၱမမွ ဟံသာဝတီတြင္ ထီးနန္းတည္ေဆာက္ကာ ေျပာင္းေရႊ႕အုပ္ ခ်ုဳပ္ေလသည္။ ဟံသာဝတီျမိဳ႕ေတာ္ကို ေကာဇသကၠရာဇ္ ၇၂၆ တြင္တည္ေဆာက္ေလသည္။ဗညား အူး၏သားေတာ္ ရာဇာဓိရာဇ္မွာလည္း ဤမင္းဆက္တြင္ ထင္ရွားေသာ ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ခဲ့ေလ သည္။ ရာဇာဓိရာဇ္ျပီးေနာက္ ရွင္ေစာပုနွင့္ ဓမၼေစတီမင္းတို႕သည္လည္းအလြန္ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား ၾကေသာ မြန္ဘုရင္မ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ဝါရီရႉးမင္းဆက္သည္ ေကာဇာသကၠရာဇ္(၉၀၀)ေလာက္တြင္ ကုန္ဆံုးသြားျပီးေနာက္ ေနာက္ဆံုး မြန္ဘုရင္တစ္ပါးအေနျဖင့္ ေပၚထြန္းလာသူမွာ ဗညားဒလပင္ျဖစ္ေလသည္။ ဗညားဒလ သည္ ေကာဇာသကၠရာဇ္(၁၁၀၈) ခုနွစ္ (ေအဒီ ၁၇၄၇ - ၁၇၅၉)တြင္ ဟံသာဝတီကို စုစည္းတည္ ေထာင္ျပီး မင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရာ(၁၁၁၉) ခုနွစ္ တိုင္ပင္ ျဖင ့္ေတာ့သည္။ ဗညားဒလသည္ ဦးေအာင္ ေဇ်ယ်၏ စြမ္းရည္သတၱိကို မယွဥ္နိုင္သျဖင့္ က်ဆုံးသြားရေလသည္။ထိုအခ်ိန္မွစ၍ျမန္မာျပည္တြင္ ေနာက္ထပ္မြန္တို႕ ထပ္မံျပီး ျမိဳ႕ျပတည္ေထာင္ကာ မင္းလုပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဘုရင္၍ ယေန႕တိုင္ မေပၚထြန္းလာခဲ့ေပ။

မြန္တို့သမိုင္း အပိုင္း ၁ ( က) ( မြန္တို့ဘယ္ကစလာသလဲ)

ဤေမးခြန္းကို မြန္အခ်ိဳ႕တို့က “မြန္ဟာမြန္ကပဲလာပါတယ္” မြန္ဆိုတာ တရုတ္က အိႏိၵယကလာတယ္ဆိုတာကို လက္မခံႏိုင္ဟုဆိုၾကပါသည္။ ဤအေျဖသည္ ယခုသိပၸံေခတ္တြင္ ေခတ္မမီေသာ အေျဖျဖစ္ေနေပသည္။ ယခု သိပၸံေခတ္တြင္ သမိုင္းကို အေထာက္အထားျပည့္စံုစြာ ျဖင့္ ေဖာ္ျပမွသာလွ်င္ လူအမ်ားက လက္ခံႏိုင္းပါသည္။ အေထာက္အထား မျပႏိုင္ေသာသမိုင္းကို ယခုေခတ္လူတို့က လက္မခံလိုၾကေပ။ ထို့ေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္တို့ မြန္လူမ်ိဳးႏွင့္တကြ အျခားေသာ လူမ်ိဳးမ်ား လက္ခံႏိုင္ေသာ အေထာက္အထားႏွင့္ ျပည္စံုသည့္မြန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သမိုင္းကို တင္ျပရန္ လိုအပ္ေပသည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ စတင္လာပံုကို ေလ့လာရာ၌ သမိုင္းပညာရွင္မ်ားက သိပၸံနည္း က်ေသာ ဘာသေဗဒ၊ မႏုႆေဗဒ စသည့္ ပညာရပ္မ်ားျဖင့္ ေလ့လာၾကေလသည္။ အထက္ပါ နည္းမ်ားျဖင့္ ကမၻာေပၚရွိ လူမ်ိဳးမ်ား၏ စတင္ေပၚေပါက္လာပံု၊ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ပံု ႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေပ်ာက္ကြယ္သြားပံု စသည့္ သမိုင္းမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္းေလသည္။ မြန္တို႕၏အစကိုရွာရာတြင္ တစ္ဖက္ပါ စာမ်က္နွာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္အတိုင္း ေမာင္း ဂြတ္လူမ်ုဳိးမွစတင္ ဆင္းတက္လာသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ေမာင္းဂြတ္လူမ်ဳိးမွ စ၍ လူမ်ဳိးစု နွစ္စု ကြဲသြားျပန္ေလသည္။ တစ္မ်ဳိးကို…ၾသစရစ္ ဟုေခၚျပီး က်န္တစ္မ်ဳိးကို တိဗက္တုိတရုတ္ ဟုေခၚဆုိေလသည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးသည္ ေဒသတစ္ခုတြင္ေနထိုင္ရာမွ လူဦးေရး တိုတက္ ျပီး စီးပြားေရးအရ က်ပ္တည္းလာသည့္အခါ မိမိတို႕၏ အသက္ရွင္ေနေရးအတြက္ ေဒသတစ္ခု မွ အျခားေဒသတစ္ခုသို႕ ေျပာင္းေရြ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုနည္း တူ ေမာင္းဂြတ္ လူမ်ဳိးတုိ႕သည္လည္း အသက္ရွင္ေရးအတြက္ ေနရာေဒသတစ္ခုမွ အျခားတစ္ခုသို႕ ေျပာင္းေရြ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကေလသည္။ ဤသို႕ေျပာင္းေရြ႕ရာမွ အခ်ိန္ကာလၾကားေညာင္း လာေသာအခါေနထိုင္ေသာေဒသတို႕လည္းတစ္ခုနွင့္ တစ္ခုမတူေသာၾကာင့္ ၾသစရစ္နွင့္တိဗက္တို တရုတ္ ဟူ၍ကြဲျပားသြားေလသည္။ သို႕ေသာ္၎တုိ႕မွာေမာင္းဂြတ္အႏြယ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ၾသစရစ္လူမ်ဳိးတို႕လည္း ေရၾကည္ရာျမက္နုရာကိုရွာၾကံ၍ စီးပြားေရးအတြက္ နယ္ေျမ ေဒသ တစ္ခုမွ အျခားတစ္ခုသို႕ ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္ရာတြင္ ၾသစထရိုအေရွတစ္ နွင့္ ၾသစထရိုနီး ရွင္း ဟူ၍လူနွစ္မ်ဳိးေပၚလာ ျပန္ေလသည္။ ထိုနည္းတူစြာပင္ တိဗက္ တို တရုတ္တြင္လည္း တိဗက္တုိဘာမင္းနွင့္ ထိုင္းတရုတ္ဟူ၍ လူမ်ဳိးနွစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေပၚလာ ေလသည္။ ၾသစထရိုနီးရွင္း အမ်ဳိးအႏြယ္တုိ႕သည္ျမန္မာျပည္၊ယိုးဒယားျပည္နွင့္မေလးက်ြနး္ဆြယ္ဘက္သို႕ ဆင္းသက္သြား ရာ တြင္ နီဂရစ္တိုလူမ်ဳိး၊ဆလံုလူမ်ဳိး၊မေလးရွားလူမ်ဳိးအျဖစ္ေနထိုင္သြားေလသည္။ ၾသစထရိုေအရွတစ္အႏြယ္တို႕သည္ ၾသစထရုိနီးရွင္းအႏြယ္ကဲ့သို႕ပင္၊ အာရွေတာင္ပိုင္းသို႕ မဆင္းသက္ခင္ တရုတ္ျပည္၊ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းတြင္ မြန္ခမာလူမ်ဳိးအသြင္ျဖင့္ တစ္စုတစ္ရံုးတည္း အေျခခ်လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကေလသည္။ က်န္ ဟူေသာေဝၚဟာရသည္ တရုတ္လူမ်ဳိးတို႕၏ ေဝၚဟာရမဟုတ္ဘဲ ၾကဳင္ ဟူေသာ မြန္ခမာေဝၚဟာရအျဖစ္ ယခုတိုင္ေခၚေဝၚသံုးစြဲေနၾကသည္ကို ေထာက္၍ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းသည္ မြန္ခမာတို႕၏ ေဒသေဟာင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆရေလသည္။ ၾကဳင္ ဟူေသာအဓိပၸာယ္မွာ မြန္ဘာသာအရ ျမစ္“ ဟူ၍ပင္ျဖစ္ေလသည္။ တရုတ္ဘာသာအရ ျမစ္ ကို“ ဟို“ ဟူ၍ေခၚေလသည္။တရုတ္ျပည္ေျမာက္ပုိင္းရွိျမစ္အမည္မွာ“ ဟိုအန္ဟို“ ဟုတရုတ္ ဘာသာ အရ ျဖစ္ျပီး ျမန္မာလို အဓိပၸာယ္မွာ ျမစ္ျဖစ္ေလသည္။ မြန္ခမာလူမ်ဳိးတို႕သည္ ယန္စီက်န္ ျမစ္ဝွမ္းတြင္ တစ္စုတစ္ရံုတည္း ေနထိုင္ရာတြင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္း၌ စနစ္တက်လုပ္ကိုင္နုိင္ေသာ လူမ်ဳိးဟု ယူဆရေလသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ေသာ္ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းသည္ စိုက္ပ်ဳိးေရးအတြက္ အလြန္တရာမွေကာင္းမြန္ေသာေဒသျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ မြန္ခမာတို့သည္ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းတြင္မည္သို႕ပင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္၍ ေကာင္းေစကာမူေျမာက္ပိုင္းမွလူမ်ဳိးမ်ား၏ ေျပာင္းေရြ႕ လာမူေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိလူမ်ဳိးမ်ား ၏ ဦးေရလည္းတိုးတက္မူမ်ားျပားလာသျဖင့္ အက်ပ္အတည္းနွင့္ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေတာင္ပိုင္းသို႕ ေျပာင္းေရြ႕လာၾကသည္ဟု ယူဆရေပသည္။ ထိုသို႕ေျပာင္းေရြ႕လာရာတြင္ အင္ဒုိ ခ်ုဳိင္းနား ဘက္သို႕ ဆင္းသက္လာေသာ အုပ္စုမ်ားသည္ ဗီယက္နမ္ေဒသတြင္ ဗီယက္နမ္လူမ်ဳိး အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ကေမၻာဒီးယား ေဒသတြင္ခမာလူမ်ဳိးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ယိုးဒယား(ထိုင္း) နွင့္ ျမန္မာျပည္ ေတာင္ပိုင္းတြင္ မြန္လူမ်ဳိး အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ ပိုင္း တြင္ ပေလာင္း ၊လဝ ၊ ဝ ၊ ရိယန္လူမ်ဳိးမ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အိႏၵယျပည္ သို႕ ျဗဟၼပုတၱရ ျမစ္အတုိင္း ဝင္ေရာက္သြားေသာမြန္ခမာတို႕သည္ ဒကိၡဏကုန္းတြင္ မု႑လူမ်ဳိးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ဘဂၤလား နယ္တြင္ ဆန္သာ(လ္) လူမ်ဳိး အျဖစ္လည္းေကာင္း အာသံနယ္တြင္ ခါဆီလူမ်ဳိး အျဖစ္ လည္းေကာင္း အေျခခ်ေနထိုင္ သည္ကိုေတြ႕ ရေလသည္။ အဆိုပါ မြန္ခမာအႏြယ္ဘြား လူမ်ဳိးမ်ားသည္ တစ္ခ်ိန္က ေဒသတစ္ခု အတြင္းတြင္ တစ္စုတစ္ရံုးတည္း ေနထိုင္ရသျဖင့္ မိမိတို့ေျပားၾကားေသာ စကားသည္ တစ္မ်ိဳးတည္းပင္ ျဖစ္ ေသာ္လည္း အျခားေဒသမ်ားတြင္ သြားေရာက္ အေျခခ် လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကရသျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ မိမိ တို့ႏွင့္ အႏြယ္တူ အျခားအုပ္စုႏွင့္အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ကြဲကြာျပီးေနရသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မိမိတို့ ေျပားဆိုေသာ မူရင္းဘာသာစကားအျပင္ အျခားေဝါဟာရမ်ားကိုလည္း သံုးစြဲ ရသျဖင့္ ေဝါဟာရတိုးတက္မ်ားျပားလာသည္တြင္ ေဝါဟာရအသစ္မ်ားတြင္ မိမိတို႔ အႏြယ္ မ်ား နွင့္ မတူေသာေဝါဟာရမ်ားကိုထည့္သြင္းသံုးစြဲရေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္းမိမိတို႔ မူရင္းမြန္ ခမာ ေဝါဟာရ မူကား မေပ်ာက္မပ်က္သံုးစြဲလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ဤအေျခအေနေပၚ တြင္ မူတည္ျပီး ဘာသာေဗဒဆရာမ်ားက လူမ်ဳိးမ်ားဆင္းသက္လာပံုကို ေဖာ္ထုတ္နိုင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ထို့ေၾကာင့္ဗီယက္နမ္ ၊ ခမာ၊ မြန္၊ ပေလာင္ ၊ လဝ ၊ ဝ ၊ ရိယန္ ၊မု႑၊ ဆန္သာ(လ္)၊ ခါဆီ စေသာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ မြန္ခမာအုပ္စုမွ ေပါက္ပြားလာေသာ အလြန္နီးစပ္သည့္ညီအကိုေမာင္ႏွမ မ်ားဟုဆိုရေပမည္။ ထိုနည္းတူ တိဗက္တိုဘားမင္း အုပ္စုမွ ေပါက္ပြားလာေသာ လူမ်ိဳးမ်ားမွာ ပ်ဴ ၊ ကမ္းယံ သက္၊ ခ်င္း ၊ ကခ်င္ ၊ဗမာ ၊ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္ ဟုဘာသာေဗဒဆရာမ်ားက ဆိုပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ထိုင္းတရုတ္အုပ္စုမွ ေပါက္ပြားလာေသာ လူမ်ိဳးမ်ားမွာ ရွမ္း၊ ရွမ္းတရုတ္ႏွင့္ ရွမ္းဗမာမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထို့ေၾကာင့္ ယုခုအခါအေရွ့ အာရွေတာင္ပိုင္းတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာလူမ်ိဳးမွာ ေမာင္ဂြတ္ လူမ်ိဳးမွစ၍ ဆင္းသက္လာျပီး မိမိတို့ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာေဒသတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကေသာေဆြမ်ိဳး ေပါက္ေဖာ္မ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာႏိုင္းေလသည္။ မြန္လူမ်ိဳးတို့၏ နယ္ပယ္ႏွင့္ မင္းဆက္မ်ား သမိုင္းဆရာတို့၏ ေတြ႕ရွိခ်က္အရလည္ေကာင္း၊ မြန္မွတ္တမ္းမ်ားအရလည္ေကာင္း မြန္ လူမ်ိဳးတို့သည္ ခရစ္မေပၚမီႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္(ဘီစီ -၁၀၀၀) အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ထိုင္း ႏိုင္းငံေတာင္ပိုင္ူႏွင့္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း ေဒသမ်ားတြင္ စနစ္တက် အေျခခ်ေနထိုင္ရာ တြင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးျဖင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ေဆာင္ၾကျပီး စနစ္က်ေသာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ဖြဲ႕စည္းကာ ျမိဳ့ျပနယ္မ်ားကို ထူေထာင္ျပီး ေနထိုင္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ ထို့ေၾကာင့္ ထိုင္းႏိုင္းငံတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကေသာ မြန္လူမ်ိဳးတို့သည္ “ဒြါရဝတီ” ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ကို ထူေထာင္ေလသည္။ဒြါရဝတီျမိဳ႕ေတာ္မွာ “လပ္ပူရီ” ဟုေခၚဆို ေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကေသာ မြန္လူမ်ိဳးတို့ သည္ (ဘီစီ-၁၀၀၀) ေလာက္တြင္ သထံုနယ္ရွိယခုေခတ္ေခၚေကလာသေတာင္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ “သုဓမၼဝတီျမိဳ႕ ” ကိုတည္ေထာင္ျပီး အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူမွာ “သုဓမၼနဝမင္း” ဟုဆိုေလသည္။ သုဓမၼာနဝ မင္းဆက္၂၄ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ျပီးေနာက္၎ေနရာတြင္ပင္“သုဘိႏၷနာဂရ ”ျမိဳ႕ဟုေခၚတြင္ျပီး ကဏၰကာရ မင္း(၃)ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ျပန္ေလသည္။

မြန္တုိင္းရင္းသားေတြဆီေရာက္ခဲ့တယ္ ခင္ေမာင္ညဳိ(ေဘာဂေဗဒ)

မြန္တုိင္းရင္းသားေတြဆီေရာက္ခဲ့တယ္ ခင္ေမာင္ညဳိ(ေဘာဂေဗဒ)

ယူနန္တကၠသုိလ္ပါေမာကၡကတုိင္းရင္းသားေက်းရြာတစ္ရြာမွာသြားၿပီးတစ္ညအိပ္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ဘယ္လိုရြာမ်ဳိးပါလိမ့္လို႔ စိတ္ပူမိတယ္။ ေကြ႕က်ဳိးတကၠသုိလ္ေဆြးေႏြးပဲြဒုတိယရက္မွာေန႔ခင္းပုိင္းေရာက္ေတာ့လည္းတျခားတုိင္းရင္းသားရြာတစ္ရြာကုိပုိ႔ေပးခဲ့တာကုိး။ ေကြ႕ယမ္းကေန ၃ နာရီေလာက္ ကားေမာင္းလာေတာ့ ခုိင္လီဆိုတဲ့ၿမဳိ႕ကုိေရာက္တယ္။ ဒီၿမဳိ႕ကမွတ္ရတာအလြယ္ဆံုးပဲ။ ကုိယ့္ဆီမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ရဲ႕နာမည္နဲ႔တူတာကုိး။ စာေရးတဲ့နံနက္ခင္းမွာ ၾကက္တြန္သံေတြ၊ ေခြးေဟာင္သံေတြ ၾကားရလို႔ ရယ္ခ်င္မိတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘုရားဖူးသြားရသလိုပဲ။ ဘုရားေတာ့မရွိဘူး။ တဲတန္းေတြ တန္းစီေနသလိုဒီမွာလည္းတိုက္ေတြ၊ ဆုိင္ေတြ တန္းစီေနတဲ့လမ္းႏွစ္လမ္းရွိတယ္။ ေတာင္ေပၚတက္ဖို႔ ကားရွိတယ္။ လမ္းေဟာင္းရယ္၊ လမ္းသစ္ရယ္ ရွိတာမွာ ျမစ္ေဘးကလမ္းသစ္နဲ႔ ျမစ္တစ္ဖက္ျခမ္းမွာဟိုတယ္ေတြ အထပ္ ထပ္ရွိတယ္။ ဟိုတယ္ေတြဆိုေပမယ့္ သစ္သားနဲ႔ေဆာက္ထားၿပီးအဝါေရာင္သုတ္ထားတဲ့ မြန္႐ိုးရာအိမ္ပံုစံေတြပါ။ မြန္႐ိုးရာအိမ္ေတြကုိလာၿပီးSketchဆဲြေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတစ္စုကုိလည္းေတြ႕ရတယ္။ ခုိင္လီကုိေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္မွာငါးခ်ဥ္စပ္ေၾကးအိုးနာမည္ႀကီးတဲ့ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာေန႔ လယ္စာဝင္စားၾကတယ္။ အစပ္ မစားႏုိင္ဘူးဆိုလို႔ သိပ္မစပ္တဲ့ ဟင္းရည္ကုိမွာေပးၾကပါတယ္။ တဲြစားေတာ့ ထမင္းကေကာက္ညႇင္းလိုေပါင္းထားတာ။ ဒီဘက္မွာအဲဒီလို ႐ိုးရာေပါင္းအိုးနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းကုိပဲစားရတယ္။ ႐ိုးရာအသံုးအေဆာင္ေတြျပထားတဲ့ျပခန္းမွာေပါင္းအိုးနဲ႔အတူေခါင္ရည္ခ်က္တဲ့အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ေျမြေတြ စိမ္ထားတဲ့ ေဆးပုလင္းေတြကုိပဲေတြ႕ရတယ္။ ညေနငါးနာရီေလာက္မွလုပ္တဲ့ ႐ိုးရာကပဲြမွာသံုးဖက္သံုးတန္ လူျပည့္တာကုိၾကည့္ၿပီးဒီေနရာကုိေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီးရွိမယ္လုိ႔ တြက္ဆမိပါတယ္။ မြန္လူမ်ဳိးေတြထက္ ဧည့္သည္ေတြကုိပုိေတြ႕မိတယ္။ ညေနစာစားခ်ိန္မွာေတာ့ ဆုိင္အဝင္မွာ ႐ိုးရာထံုးစံအတုိင္းဂီတနဲ႔ႀကဳိတယ္။ ကြၽဲခ်ဳိထဲေခါင္ရည္ထည့္ၿပီးတိုက္တယ္။ ထမင္းစားေနတုန္းမွာလည္းပေလြ လာမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖၿပီးေခါင္ရည္ထပ္တိုက္ျပန္တယ္။ ႐ိုးရာအရ ျငင္းမရဘူးဆိုလို႔ ပါးစပ္နဲ႔ ေတ့႐ုံေတ့ထားရတယ္။ ကြၽဲခ်ဳိကုိသြားကုိင္ရင္ အကုန္ေသာက္ရမယ္လုိ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္ကမွာထားေတာ့ လက္ကာပဲကာျပရတယ္။ ေလးခါးေလာက္ အတိုက္ခံရတဲ့ မိတ္ေဆြပါေမာကၡ ေတာ့ အေတာ္ေလးအီသြားပံုရတယ္။ ဧည့္သည္ေတြမ်ား၊ မိန္းကေလးေတြလည္းမ်ား၊ အေခ်ာအလွေတြလည္းမ်ားလို႔ အလွၾကားမွာရီေဝရာကထပ္ၿပီးရီေဝစရာျဖစ္သြားၾကတယ္။ တစ္ေလာတုန္းကအင္ဒိုနီးရွားမိတ္ေဆြေတြ ရန္ကုန္မွာစာတမ္းလာဖတ္ၾကေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားလုပ္ငန္းကိုေပါင္းစပ္ရမယ္လုိ႔ေျပာတာသေဘာမေပါက္ဘူး။ ဒီမွာစပါးခင္းထဲဝင္ၾကည့္ၾက၊ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၾကလုပ္မွ သေဘာေပါက္တယ္။ ဒီမနက္ေစာေစာစီးစီးမွာမီးပန္းေတြ လႊတ္ၾက လုပ္ေနတာေတြ႕ရသလိုေလွကားထစ္စိုက္ခင္းလိုေတာင္နံရံမွာလုပ္ထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြကအထပ္ထပ္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေတြနဲ႔ အၿပဳိင္လွေနတာ ၾကည့္လို႔မဝႏုိင္ဘူး။ ေတာေတြ ေတာင္ေတြဆိုတဲ့ သဘာဝကုိလူလုပ္တဲ့အလွေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတာေပါ့ေလ။ ေန႔ခင္းဘက္မွာကြင္းတစ္ကြင္းထဲစပါးစ္လွမ္းထားတာေတြ႕ရတယ္။ ဒီရြာကုိအလာလမ္းေဘးမွာေကာက္ ရိတ္ေနၾကတာေတြ႕လို႔ ကားရပ္ၿပီးဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဧည့္လမ္းၫႊန္နဲ႔ ကားဆရာကဓာတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္ရင္ ကားရပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္႐ိုက္ခ်င္တုိင္းသာရပ္ေနရရင္ ေရာက္မွာကိုမဟုတ္လို႔ ကားမရပ္ခုိင္းပါဘူး။ ေကာက္ရိတ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကလက္ကုိင္ဖုန္းနဲ႔ လယ္ကြင္းထဲကေနစကားေျပာေနတာေတြ႕ရတယ္။ ကုိယ္တို႔ဆီလည္း ျဖစ္လာေနၿပီပဲ။ စပါးေခြၽတာကုိေတာ့ တစ္ေယာက္ကလက္နဲ႔ ႐ိုက္ေျခြၿပီးေနာက္တစ္ေယာက္ကစက္နဲ႔ေျခြေနတာေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔လယ္ကြက္ထဲမွာေရအေတာ္နက္ၿပီးရိတ္တဲ့တံစဥ္က ျမန္မာတံစဥ္ထက္ အသြားပုိႀကီးတာ၊ လက္တံရွည္တာေတြ႕ရတယ္။ လယ္ကြင္းထဲမွာစပါးစိုက္ရင္းငါးေမြးၾကသတဲ့။ စပါးငါးေပါ့ေလ။ ေန႔ခင္းကစပါးလွမ္းတဲ့ကြင္းထဲမွာ ႐ိုးရာဝတ္စုံေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲလို႔ သြားၾကည့္တယ္။ ဝတ္စုံငွားတဲ့ဆုိင္ေတြအမ်ားႀကီးရွိေနၿပီးလာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကဝတ္စုံေတြငွားဝတ္ၾက၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾက၊ အျပန္အလွန္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကလုပ္ေနတာေတြ႕ရလို႔ ကုိယ္လည္းအညံ့မခံဝင္ၿပီးဓာတ္ပံု ႐ိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚတက္ ၾကည့္ေတာ့လည္းေနာက္ခံ႐ႈခင္းေတြနဲ႔အတူတုိင္းရင္းသားဝတ္စုံေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ မြန္အယူအဆအရလိပ္ျပာကေနဆင္းသက္တယ္။ ကြၽဲကေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ေမပယ္လ္ပင္ကေစာင့္ေရွာက္တယ္လုိ႔ ယူဆၾကတဲ့အတြက္ ရြာတစ္ရြာမွာေမပယ္လ္ပင္ အနည္းဆံုးတစ္ပင္ရွိတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ႐ိုးရာဝတ္စုံကေခါင္းေဆာင္းမွာ ကြၽဲခ်ဳိႏွစ္ခုပါတယ္။ ႐ိုးရာဝတ္စုံဆိုေပမယ့္ ေန႔တုိင္းဝတ္တဲ့ဝတ္စုံမွာသိပ္မထူးျခားဘဲပဲြေနပဲြထိုင္ဝတ္တဲ့ဝတ္စုံမွာအေရာင္စုံသလိုလွလွပပေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္လည္းရွိတယ္။ သာမန္ဝတ္စုံဝတ္ထားတဲ့ တိုင္းရင္းသားမြန္အဘြားႀကီးေတြ လက္မႈလုပ္ေနတုန္းဓာတ္ပံုဝင္႐ိုက္ေတာ့ သူတို႔စားေနတဲ့ စိမ္းစားဥေကြၽးလို႔စားတာကိုဧည့္လမ္းၫႊန္ကအရအမိဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးတယ္။ ဒီရြာကဟိုတယ္မွာအင္တာနက္လည္းသံုးလို႔ရေနတဲ့ ကမၻာႀကီးနဲ႔အဆက္မျပတ္ဘူး။ ဆိုင္အဝင္ဝမွာဂ်ပန္လံုးဝမဝင္ရဆိုတဲ့စာကထူးျခားတယ္။ တ႐ုတ္လိုမတတ္၊ ဧည့္လမ္းၫႊန္မပါရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ရွိရွိဒီခရီးကိုေရာက္ႏုိင္မွာမဟုတ္လို႔ လိုက္ပုိ႔တဲ့ ယူနန္တကၠသုိလ္ပါေမာကၡကုိအေတာ္ေလးေက်းဇူးတင္ရတယ္။ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီးလည္းရတာကုိး။