ယူနန္တကၠသုိလ္ပါေမာကၡကတုိင္းရင္းသားေက်းရြာတစ္ရြာမွာသြားၿပီးတစ္ညအိပ္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ဘယ္လိုရြာမ်ဳိးပါလိမ့္လို႔ စိတ္ပူမိတယ္။ ေကြ႕က်ဳိးတကၠသုိလ္ေဆြးေႏြးပဲြဒုတိယရက္မွာေန႔ခင္းပုိင္းေရာက္ေတာ့လည္းတျခားတုိင္းရင္းသားရြာတစ္ရြာကုိပုိ႔ေပးခဲ့တာကုိး။ ေကြ႕ယမ္းကေန ၃ နာရီေလာက္ ကားေမာင္းလာေတာ့ ခုိင္လီဆိုတဲ့ၿမဳိ႕ကုိေရာက္တယ္။ ဒီၿမဳိ႕ကမွတ္ရတာအလြယ္ဆံုးပဲ။ ကုိယ့္ဆီမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ရဲ႕နာမည္နဲ႔တူတာကုိး။ စာေရးတဲ့နံနက္ခင္းမွာ ၾကက္တြန္သံေတြ၊ ေခြးေဟာင္သံေတြ ၾကားရလို႔ ရယ္ခ်င္မိတယ္။ လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘုရားဖူးသြားရသလိုပဲ။ ဘုရားေတာ့မရွိဘူး။ တဲတန္းေတြ တန္းစီေနသလိုဒီမွာလည္းတိုက္ေတြ၊ ဆုိင္ေတြ တန္းစီေနတဲ့လမ္းႏွစ္လမ္းရွိတယ္။ ေတာင္ေပၚတက္ဖို႔ ကားရွိတယ္။ လမ္းေဟာင္းရယ္၊ လမ္းသစ္ရယ္ ရွိတာမွာ ျမစ္ေဘးကလမ္းသစ္နဲ႔ ျမစ္တစ္ဖက္ျခမ္းမွာဟိုတယ္ေတြ အထပ္ ထပ္ရွိတယ္။ ဟိုတယ္ေတြဆိုေပမယ့္ သစ္သားနဲ႔ေဆာက္ထားၿပီးအဝါေရာင္သုတ္ထားတဲ့ မြန္႐ိုးရာအိမ္ပံုစံေတြပါ။ မြန္႐ိုးရာအိမ္ေတြကုိလာၿပီးSketchဆဲြေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတစ္စုကုိလည္းေတြ႕ရတယ္။ ခုိင္လီကုိေရာက္ေတာ့ ေန႔လယ္စာစားခ်ိန္မွာငါးခ်ဥ္စပ္ေၾကးအိုးနာမည္ႀကီးတဲ့ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာေန႔ လယ္စာဝင္စားၾကတယ္။ အစပ္ မစားႏုိင္ဘူးဆိုလို႔ သိပ္မစပ္တဲ့ ဟင္းရည္ကုိမွာေပးၾကပါတယ္။ တဲြစားေတာ့ ထမင္းကေကာက္ညႇင္းလိုေပါင္းထားတာ။ ဒီဘက္မွာအဲဒီလို ႐ိုးရာေပါင္းအိုးနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းကုိပဲစားရတယ္။ ႐ိုးရာအသံုးအေဆာင္ေတြျပထားတဲ့ျပခန္းမွာေပါင္းအိုးနဲ႔အတူေခါင္ရည္ခ်က္တဲ့အသံုးအေဆာင္ေတြ၊ ေျမြေတြ စိမ္ထားတဲ့ ေဆးပုလင္းေတြကုိပဲေတြ႕ရတယ္။ ညေနငါးနာရီေလာက္မွလုပ္တဲ့ ႐ိုးရာကပဲြမွာသံုးဖက္သံုးတန္ လူျပည့္တာကုိၾကည့္ၿပီးဒီေနရာကုိေရာက္ေနတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီးရွိမယ္လုိ႔ တြက္ဆမိပါတယ္။ မြန္လူမ်ဳိးေတြထက္ ဧည့္သည္ေတြကုိပုိေတြ႕မိတယ္။ ညေနစာစားခ်ိန္မွာေတာ့ ဆုိင္အဝင္မွာ ႐ိုးရာထံုးစံအတုိင္းဂီတနဲ႔ႀကဳိတယ္။ ကြၽဲခ်ဳိထဲေခါင္ရည္ထည့္ၿပီးတိုက္တယ္။ ထမင္းစားေနတုန္းမွာလည္းပေလြ လာမႈတ္ေဖ်ာ္ေျဖၿပီးေခါင္ရည္ထပ္တိုက္ျပန္တယ္။ ႐ိုးရာအရ ျငင္းမရဘူးဆိုလို႔ ပါးစပ္နဲ႔ ေတ့႐ုံေတ့ထားရတယ္။ ကြၽဲခ်ဳိကုိသြားကုိင္ရင္ အကုန္ေသာက္ရမယ္လုိ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္ကမွာထားေတာ့ လက္ကာပဲကာျပရတယ္။ ေလးခါးေလာက္ အတိုက္ခံရတဲ့ မိတ္ေဆြပါေမာကၡ ေတာ့ အေတာ္ေလးအီသြားပံုရတယ္။ ဧည့္သည္ေတြမ်ား၊ မိန္းကေလးေတြလည္းမ်ား၊ အေခ်ာအလွေတြလည္းမ်ားလို႔ အလွၾကားမွာရီေဝရာကထပ္ၿပီးရီေဝစရာျဖစ္သြားၾကတယ္။ တစ္ေလာတုန္းကအင္ဒိုနီးရွားမိတ္ေဆြေတြ ရန္ကုန္မွာစာတမ္းလာဖတ္ၾကေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးနဲ႔ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားလုပ္ငန္းကိုေပါင္းစပ္ရမယ္လုိ႔ေျပာတာသေဘာမေပါက္ဘူး။ ဒီမွာစပါးခင္းထဲဝင္ၾကည့္ၾက၊ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၾကလုပ္မွ သေဘာေပါက္တယ္။ ဒီမနက္ေစာေစာစီးစီးမွာမီးပန္းေတြ လႊတ္ၾက လုပ္ေနတာေတြ႕ရသလိုေလွကားထစ္စိုက္ခင္းလိုေတာင္နံရံမွာလုပ္ထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြကအထပ္ထပ္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေတြနဲ႔ အၿပဳိင္လွေနတာ ၾကည့္လို႔မဝႏုိင္ဘူး။ ေတာေတြ ေတာင္ေတြဆိုတဲ့ သဘာဝကုိလူလုပ္တဲ့အလွေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတာေပါ့ေလ။ ေန႔ခင္းဘက္မွာကြင္းတစ္ကြင္းထဲစပါးစ္လွမ္းထားတာေတြ႕ရတယ္။ ဒီရြာကုိအလာလမ္းေဘးမွာေကာက္ ရိတ္ေနၾကတာေတြ႕လို႔ ကားရပ္ၿပီးဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဧည့္လမ္းၫႊန္နဲ႔ ကားဆရာကဓာတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္ရင္ ကားရပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္႐ိုက္ခ်င္တုိင္းသာရပ္ေနရရင္ ေရာက္မွာကိုမဟုတ္လို႔ ကားမရပ္ခုိင္းပါဘူး။ ေကာက္ရိတ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကလက္ကုိင္ဖုန္းနဲ႔ လယ္ကြင္းထဲကေနစကားေျပာေနတာေတြ႕ရတယ္။ ကုိယ္တို႔ဆီလည္း ျဖစ္လာေနၿပီပဲ။ စပါးေခြၽတာကုိေတာ့ တစ္ေယာက္ကလက္နဲ႔ ႐ိုက္ေျခြၿပီးေနာက္တစ္ေယာက္ကစက္နဲ႔ေျခြေနတာေတြ႔ရတယ္။ သူတို႔လယ္ကြက္ထဲမွာေရအေတာ္နက္ၿပီးရိတ္တဲ့တံစဥ္က ျမန္မာတံစဥ္ထက္ အသြားပုိႀကီးတာ၊ လက္တံရွည္တာေတြ႕ရတယ္။ လယ္ကြင္းထဲမွာစပါးစိုက္ရင္းငါးေမြးၾကသတဲ့။ စပါးငါးေပါ့ေလ။ ေန႔ခင္းကစပါးလွမ္းတဲ့ကြင္းထဲမွာ ႐ိုးရာဝတ္စုံေတြနဲ႔ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲလို႔ သြားၾကည့္တယ္။ ဝတ္စုံငွားတဲ့ဆုိင္ေတြအမ်ားႀကီးရွိေနၿပီးလာတဲ့ဧည့္သည္ေတြကဝတ္စုံေတြငွားဝတ္ၾက၊ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾက၊ အျပန္အလွန္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကလုပ္ေနတာေတြ႕ရလို႔ ကုိယ္လည္းအညံ့မခံဝင္ၿပီးဓာတ္ပံု ႐ိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ေတာင္ေပၚတက္ ၾကည့္ေတာ့လည္းေနာက္ခံ႐ႈခင္းေတြနဲ႔အတူတုိင္းရင္းသားဝတ္စုံေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ မြန္အယူအဆအရလိပ္ျပာကေနဆင္းသက္တယ္။ ကြၽဲကေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ေမပယ္လ္ပင္ကေစာင့္ေရွာက္တယ္လုိ႔ ယူဆၾကတဲ့အတြက္ ရြာတစ္ရြာမွာေမပယ္လ္ပင္ အနည္းဆံုးတစ္ပင္ရွိတယ္လို႔ဆိုတယ္။ ႐ိုးရာဝတ္စုံကေခါင္းေဆာင္းမွာ ကြၽဲခ်ဳိႏွစ္ခုပါတယ္။ ႐ိုးရာဝတ္စုံဆိုေပမယ့္ ေန႔တုိင္းဝတ္တဲ့ဝတ္စုံမွာသိပ္မထူးျခားဘဲပဲြေနပဲြထိုင္ဝတ္တဲ့ဝတ္စုံမွာအေရာင္စုံသလိုလွလွပပေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္လည္းရွိတယ္။ သာမန္ဝတ္စုံဝတ္ထားတဲ့ တိုင္းရင္းသားမြန္အဘြားႀကီးေတြ လက္မႈလုပ္ေနတုန္းဓာတ္ပံုဝင္႐ိုက္ေတာ့ သူတို႔စားေနတဲ့ စိမ္းစားဥေကြၽးလို႔စားတာကိုဧည့္လမ္းၫႊန္ကအရအမိဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးတယ္။ ဒီရြာကဟိုတယ္မွာအင္တာနက္လည္းသံုးလို႔ရေနတဲ့ ကမၻာႀကီးနဲ႔အဆက္မျပတ္ဘူး။ ဆိုင္အဝင္ဝမွာဂ်ပန္လံုးဝမဝင္ရဆိုတဲ့စာကထူးျခားတယ္။ တ႐ုတ္လိုမတတ္၊ ဧည့္လမ္းၫႊန္မပါရင္ ေငြဘယ္ေလာက္ရွိရွိဒီခရီးကိုေရာက္ႏုိင္မွာမဟုတ္လို႔ လိုက္ပုိ႔တဲ့ ယူနန္တကၠသုိလ္ပါေမာကၡကုိအေတာ္ေလးေက်းဇူးတင္ရတယ္။ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီးလည္းရတာကုိး။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment