<h3>မြန္တို့သမိုင္း အပိုင္း ၁ ( က) ( မြန္တို့ဘယ္ကစလာသလဲ)</h3>

ဤေမးခြန္းကို မြန္အခ်ိဳ႕တို့က “မြန္ဟာမြန္ကပဲလာပါတယ္” မြန္ဆိုတာ တရုတ္က အိႏိၵယကလာတယ္ဆိုတာကို လက္မခံႏိုင္ဟုဆိုၾကပါသည္။ ဤအေျဖသည္ ယခုသိပၸံေခတ္တြင္ ေခတ္မမီေသာ အေျဖျဖစ္ေနေပသည္။ ယခု သိပၸံေခတ္တြင္ သမိုင္းကို အေထာက္အထားျပည့္စံုစြာ ျဖင့္ ေဖာ္ျပမွသာလွ်င္ လူအမ်ားက လက္ခံႏိုင္းပါသည္။ အေထာက္အထား မျပႏိုင္ေသာသမိုင္းကို ယခုေခတ္လူတို့က လက္မခံလိုၾကေပ။ ထို့ေၾကာင့္ က်ြန္ေတာ္တို့ မြန္လူမ်ိဳးႏွင့္တကြ အျခားေသာ လူမ်ိဳးမ်ား လက္ခံႏိုင္ေသာ အေထာက္အထားႏွင့္ ျပည္စံုသည့္မြန္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သမိုင္းကို တင္ျပရန္ လိုအပ္ေပသည္။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ စတင္လာပံုကို ေလ့လာရာ၌ သမိုင္းပညာရွင္မ်ားက သိပၸံနည္း က်ေသာ ဘာသေဗဒ၊ မႏုႆေဗဒ စသည့္ ပညာရပ္မ်ားျဖင့္ ေလ့လာၾကေလသည္။ အထက္ပါ နည္းမ်ားျဖင့္ ကမၻာေပၚရွိ လူမ်ိဳးမ်ား၏ စတင္ေပၚေပါက္လာပံု၊ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ပံု ႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေပ်ာက္ကြယ္သြားပံု စသည့္ သမိုင္းမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္းေလသည္။ မြန္တို႕၏အစကိုရွာရာတြင္ တစ္ဖက္ပါ စာမ်က္နွာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္အတိုင္း ေမာင္း ဂြတ္လူမ်ုဳိးမွစတင္ ဆင္းတက္လာသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ေမာင္းဂြတ္လူမ်ဳိးမွ စ၍ လူမ်ဳိးစု နွစ္စု ကြဲသြားျပန္ေလသည္။ တစ္မ်ဳိးကို…ၾသစရစ္ ဟုေခၚျပီး က်န္တစ္မ်ဳိးကို တိဗက္တုိတရုတ္ ဟုေခၚဆုိေလသည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးသည္ ေဒသတစ္ခုတြင္ေနထိုင္ရာမွ လူဦးေရး တိုတက္ ျပီး စီးပြားေရးအရ က်ပ္တည္းလာသည့္အခါ မိမိတို႕၏ အသက္ရွင္ေနေရးအတြက္ ေဒသတစ္ခု မွ အျခားေဒသတစ္ခုသို႕ ေျပာင္းေရြ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုနည္း တူ ေမာင္းဂြတ္ လူမ်ဳိးတုိ႕သည္လည္း အသက္ရွင္ေရးအတြက္ ေနရာေဒသတစ္ခုမွ အျခားတစ္ခုသို႕ ေျပာင္းေရြ႕ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကေလသည္။ ဤသို႕ေျပာင္းေရြ႕ရာမွ အခ်ိန္ကာလၾကားေညာင္း လာေသာအခါေနထိုင္ေသာေဒသတို႕လည္းတစ္ခုနွင့္ တစ္ခုမတူေသာၾကာင့္ ၾသစရစ္နွင့္တိဗက္တို တရုတ္ ဟူ၍ကြဲျပားသြားေလသည္။ သို႕ေသာ္၎တုိ႕မွာေမာင္းဂြတ္အႏြယ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ၾသစရစ္လူမ်ဳိးတို႕လည္း ေရၾကည္ရာျမက္နုရာကိုရွာၾကံ၍ စီးပြားေရးအတြက္ နယ္ေျမ ေဒသ တစ္ခုမွ အျခားတစ္ခုသို႕ ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္ရာတြင္ ၾသစထရိုအေရွတစ္ နွင့္ ၾသစထရိုနီး ရွင္း ဟူ၍လူနွစ္မ်ဳိးေပၚလာ ျပန္ေလသည္။ ထိုနည္းတူစြာပင္ တိဗက္ တို တရုတ္တြင္လည္း တိဗက္တုိဘာမင္းနွင့္ ထိုင္းတရုတ္ဟူ၍ လူမ်ဳိးနွစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေပၚလာ ေလသည္။ ၾသစထရိုနီးရွင္း အမ်ဳိးအႏြယ္တုိ႕သည္ျမန္မာျပည္၊ယိုးဒယားျပည္နွင့္မေလးက်ြနး္ဆြယ္ဘက္သို႕ ဆင္းသက္သြား ရာ တြင္ နီဂရစ္တိုလူမ်ဳိး၊ဆလံုလူမ်ဳိး၊မေလးရွားလူမ်ဳိးအျဖစ္ေနထိုင္သြားေလသည္။ ၾသစထရိုေအရွတစ္အႏြယ္တို႕သည္ ၾသစထရုိနီးရွင္းအႏြယ္ကဲ့သို႕ပင္၊ အာရွေတာင္ပိုင္းသို႕ မဆင္းသက္ခင္ တရုတ္ျပည္၊ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းတြင္ မြန္ခမာလူမ်ဳိးအသြင္ျဖင့္ တစ္စုတစ္ရံုးတည္း အေျခခ်လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကေလသည္။ က်န္ ဟူေသာေဝၚဟာရသည္ တရုတ္လူမ်ဳိးတို႕၏ ေဝၚဟာရမဟုတ္ဘဲ ၾကဳင္ ဟူေသာ မြန္ခမာေဝၚဟာရအျဖစ္ ယခုတိုင္ေခၚေဝၚသံုးစြဲေနၾကသည္ကို ေထာက္၍ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းသည္ မြန္ခမာတို႕၏ ေဒသေဟာင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆရေလသည္။ ၾကဳင္ ဟူေသာအဓိပၸာယ္မွာ မြန္ဘာသာအရ ျမစ္“ ဟူ၍ပင္ျဖစ္ေလသည္။ တရုတ္ဘာသာအရ ျမစ္ ကို“ ဟို“ ဟူ၍ေခၚေလသည္။တရုတ္ျပည္ေျမာက္ပုိင္းရွိျမစ္အမည္မွာ“ ဟိုအန္ဟို“ ဟုတရုတ္ ဘာသာ အရ ျဖစ္ျပီး ျမန္မာလို အဓိပၸာယ္မွာ ျမစ္ျဖစ္ေလသည္။ မြန္ခမာလူမ်ဳိးတို႕သည္ ယန္စီက်န္ ျမစ္ဝွမ္းတြင္ တစ္စုတစ္ရံုတည္း ေနထိုင္ရာတြင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္း၌ စနစ္တက်လုပ္ကိုင္နုိင္ေသာ လူမ်ဳိးဟု ယူဆရေလသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆို ေသာ္ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းသည္ စိုက္ပ်ဳိးေရးအတြက္ အလြန္တရာမွေကာင္းမြန္ေသာေဒသျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ မြန္ခမာတို့သည္ ယန္စီက်န္ျမစ္ဝွမ္းတြင္မည္သို႕ပင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္၍ ေကာင္းေစကာမူေျမာက္ပိုင္းမွလူမ်ဳိးမ်ား၏ ေျပာင္းေရြ႕ လာမူေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိလူမ်ဳိးမ်ား ၏ ဦးေရလည္းတိုးတက္မူမ်ားျပားလာသျဖင့္ အက်ပ္အတည္းနွင့္ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေတာင္ပိုင္းသို႕ ေျပာင္းေရြ႕လာၾကသည္ဟု ယူဆရေပသည္။ ထိုသို႕ေျပာင္းေရြ႕လာရာတြင္ အင္ဒုိ ခ်ုဳိင္းနား ဘက္သို႕ ဆင္းသက္လာေသာ အုပ္စုမ်ားသည္ ဗီယက္နမ္ေဒသတြင္ ဗီယက္နမ္လူမ်ဳိး အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ကေမၻာဒီးယား ေဒသတြင္ခမာလူမ်ဳိးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ယိုးဒယား(ထိုင္း) နွင့္ ျမန္မာျပည္ ေတာင္ပိုင္းတြင္ မြန္လူမ်ဳိး အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ ေျမာက္ ပိုင္း တြင္ ပေလာင္း ၊လဝ ၊ ဝ ၊ ရိယန္လူမ်ဳိးမ်ားအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အိႏၵယျပည္ သို႕ ျဗဟၼပုတၱရ ျမစ္အတုိင္း ဝင္ေရာက္သြားေသာမြန္ခမာတို႕သည္ ဒကိၡဏကုန္းတြင္ မု႑လူမ်ဳိးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ဘဂၤလား နယ္တြင္ ဆန္သာ(လ္) လူမ်ဳိး အျဖစ္လည္းေကာင္း အာသံနယ္တြင္ ခါဆီလူမ်ဳိး အျဖစ္ လည္းေကာင္း အေျခခ်ေနထိုင္ သည္ကိုေတြ႕ ရေလသည္။ အဆိုပါ မြန္ခမာအႏြယ္ဘြား လူမ်ဳိးမ်ားသည္ တစ္ခ်ိန္က ေဒသတစ္ခု အတြင္းတြင္ တစ္စုတစ္ရံုးတည္း ေနထိုင္ရသျဖင့္ မိမိတို့ေျပားၾကားေသာ စကားသည္ တစ္မ်ိဳးတည္းပင္ ျဖစ္ ေသာ္လည္း အျခားေဒသမ်ားတြင္ သြားေရာက္ အေျခခ် လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကရသျဖင့္လည္း ေကာင္း၊ မိမိ တို့ႏွင့္ အႏြယ္တူ အျခားအုပ္စုႏွင့္အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ကြဲကြာျပီးေနရသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ မိမိတို့ ေျပားဆိုေသာ မူရင္းဘာသာစကားအျပင္ အျခားေဝါဟာရမ်ားကိုလည္း သံုးစြဲ ရသျဖင့္ ေဝါဟာရတိုးတက္မ်ားျပားလာသည္တြင္ ေဝါဟာရအသစ္မ်ားတြင္ မိမိတို႔ အႏြယ္ မ်ား နွင့္ မတူေသာေဝါဟာရမ်ားကိုထည့္သြင္းသံုးစြဲရေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္းမိမိတို႔ မူရင္းမြန္ ခမာ ေဝါဟာရ မူကား မေပ်ာက္မပ်က္သံုးစြဲလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ ဤအေျခအေနေပၚ တြင္ မူတည္ျပီး ဘာသာေဗဒဆရာမ်ားက လူမ်ဳိးမ်ားဆင္းသက္လာပံုကို ေဖာ္ထုတ္နိုင္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ထို့ေၾကာင့္ဗီယက္နမ္ ၊ ခမာ၊ မြန္၊ ပေလာင္ ၊ လဝ ၊ ဝ ၊ ရိယန္ ၊မု႑၊ ဆန္သာ(လ္)၊ ခါဆီ စေသာ လူမ်ိဳးမ်ားသည္ မြန္ခမာအုပ္စုမွ ေပါက္ပြားလာေသာ အလြန္နီးစပ္သည့္ညီအကိုေမာင္ႏွမ မ်ားဟုဆိုရေပမည္။ ထိုနည္းတူ တိဗက္တိုဘားမင္း အုပ္စုမွ ေပါက္ပြားလာေသာ လူမ်ိဳးမ်ားမွာ ပ်ဴ ၊ ကမ္းယံ သက္၊ ခ်င္း ၊ ကခ်င္ ၊ဗမာ ၊ ကရင္လူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္သည္ ဟုဘာသာေဗဒဆရာမ်ားက ဆိုပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ထိုင္းတရုတ္အုပ္စုမွ ေပါက္ပြားလာေသာ လူမ်ိဳးမ်ားမွာ ရွမ္း၊ ရွမ္းတရုတ္ႏွင့္ ရွမ္းဗမာမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကေလသည္။ ထို့ေၾကာင့္ ယုခုအခါအေရွ့ အာရွေတာင္ပိုင္းတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာလူမ်ိဳးမွာ ေမာင္ဂြတ္ လူမ်ိဳးမွစ၍ ဆင္းသက္လာျပီး မိမိတို့ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာေဒသတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကေသာေဆြမ်ိဳး ေပါက္ေဖာ္မ်ားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာႏိုင္းေလသည္။ မြန္လူမ်ိဳးတို့၏ နယ္ပယ္ႏွင့္ မင္းဆက္မ်ား သမိုင္းဆရာတို့၏ ေတြ႕ရွိခ်က္အရလည္ေကာင္း၊ မြန္မွတ္တမ္းမ်ားအရလည္ေကာင္း မြန္ လူမ်ိဳးတို့သည္ ခရစ္မေပၚမီႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေက်ာ္(ဘီစီ -၁၀၀၀) အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ထိုင္း ႏိုင္းငံေတာင္ပိုင္ူႏွင့္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း ေဒသမ်ားတြင္ စနစ္တက် အေျခခ်ေနထိုင္ရာ တြင္ စိုက္ပ်ိဳးေရးျဖင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ေဆာင္ၾကျပီး စနစ္က်ေသာလူ႕အဖြဲ႕အစည္းကို ဖြဲ႕စည္းကာ ျမိဳ့ျပနယ္မ်ားကို ထူေထာင္ျပီး ေနထိုင္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ ထို့ေၾကာင့္ ထိုင္းႏိုင္းငံတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကေသာ မြန္လူမ်ိဳးတို့သည္ “ဒြါရဝတီ” ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ကို ထူေထာင္ေလသည္။ဒြါရဝတီျမိဳ႕ေတာ္မွာ “လပ္ပူရီ” ဟုေခၚဆို ေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ၾကေသာ မြန္လူမ်ိဳးတို့ သည္ (ဘီစီ-၁၀၀၀) ေလာက္တြင္ သထံုနယ္ရွိယခုေခတ္ေခၚေကလာသေတာင္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ “သုဓမၼဝတီျမိဳ႕ ” ကိုတည္ေထာင္ျပီး အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူမွာ “သုဓမၼနဝမင္း” ဟုဆိုေလသည္။ သုဓမၼာနဝ မင္းဆက္၂၄ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္ျပီးေနာက္၎ေနရာတြင္ပင္“သုဘိႏၷနာဂရ ”ျမိဳ႕ဟုေခၚတြင္ျပီး ကဏၰကာရ မင္း(၃)ဆက္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ျပန္ေလသည္။